เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD นิยาย บท 5

เมื่อได้ยินปลายสายพูดแบบนั้นหัวใจดวงน้อยของฉันก็พลันเต้นรัว

“มะ... มันคงไม่ดีนะคะถ้าทำแบบนั้น”

(ไม่บังคับ แต่ถ้าอยากให้เซ็นก็มาที่คอนโดฉัน)

จบประโยคนั้นสายก็ถูกตัดไป แต่สมองของฉันมันยังคิดวนเวียนแต่คำ ๆ นั้น

“พี่มิลาคุยกับใครคะ สีหน้าไม่ดีเลย” เสียงมินลี่เรียกสติของฉันให้กลับมา “คุณมาลิคหรือเปล่าคะ เขาข่มขู่อะไรอีก”

“ไม่มีอะไรมินลี่ไม่ต้องคิดมากนะ เดี๋ยวอาการกำเริบ”

“เราไม่มีทางหนีจากเขาได้เลยเหรอพี่มิลา”

“ไม่หรอก เพราะพี่เลือกผิดเอง”

“พี่คาแลนช่วยเราได้ไหม มินว่าพี่มิลาบอกความจริงแล้วขอให้พี่คาแลนช่วยดีไหมคะ”

“พี่ไม่อยากทำให้เขาเดือดร้อน ไม่อยากดึงเขามาเจ็บปวดอีกแล้ว”

“มินก็ไม่อยากเห็นพี่มิลาเจ็บปวดอีกแล้วเหมือนกัน” ฉันลูบหัวน้องสาวอย่างเอ็นดูและเศร้าใจในเวลาเดียวกัน

ฉันใช้เวลาคิดทบทวนทั้งคืนเรื่องที่คาแลนบอกให้ไปหาที่คอนโดถึงจะยอมเซ็นเอกสาร แถมยังถูกมาลิคขู่ว่าถ้ายังทำให้คาแลนเซ็นเอกสารไม่ได้จะไม่ให้ยา มินลี่ขาดยาไม่ได้ ถ้าไม่ได้ยาอาการน้องจะทรุด

เช้าวันต่อมา หลังจากตื่นอาบน้ำแต่งตัวเห็นมินลี่ยังไม่ตื่นฉันจึงมาหาน้องที่ห้อง เมื่อเห็นว่าเธอนอนซมเหมือนคนหมดแรงภายในใจก็เกิดความกลัว ยาที่มีอยู่มันหมดแล้ว แน่นอนว่ายังไงวันนี้ฉันก็ต้องทำให้คาแลนเซ็นเอกสารให้ได้

“รอก่อนนะมิน เดี๋ยวตอนเย็นพี่เอายามาให้” ฉันนั่งลงพร้อมลูบหัวน้องสาว

“มินไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วพี่มิลา” มินลี่เอ่ยเสียงแผ่ว คำพูดเบา ๆ ของน้องสาวมันทำให้ฉันเจ็บปวดและหนักอึ้งภายในใจ “ถ้าการมีชีวิตอยู่ของมินต้องแลกกับความเจ็บปวดของพี่มิลาก็ปล่อยมินไปเถอะนะคะ”

“อย่าพูดแบบนี้ได้ไหม พี่เหลือแค่มินนะอย่าทิ้งพี่ไปไหนเลย” ฉันจูบลงบนหน้าผากของน้องสาวก่อนที่หยดน้ำตาจะไหลอาบแก้ม

“ถ้าไม่มีมิน พี่มิลาก็ไม่ต้องทำตามคำสั่งของเขา ใช้ชีวิตให้มีความสุขเถอะนะคะ”

“ไม่เอามินไม่พูดแบบนี้ ตอนเย็นพี่จะเอายามาให้นอนพักนะ”

ฉันเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มจากนั้นก็ลุกขึ้นเดินออกจากห้องแล้วโทรออกหาคาแลน ไม่นานเขาก็รับสาย

เสียงทุ้มเอ่ยออกคำสั่งทำให้ฉันที่ยืนนิ่งหน้าประตูสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจออกมาเพื่อข่มความรู้สึกทั้งหมดเอาไว้แล้วก้าวขาเข้ามาในห้อง

“ไม่คิดว่าเธอจะยังจำรหัสได้”

“เอกสารที่จะต้องเซ็นค่ะ คุณคาแลนอ่านก่อนนะคะ ถ้าติดที่ตรงไหนถามฉันได้เลยค่ะ”ฉันพยายามพูดอย่างเป็นทางการและหลบสายตาคนที่เอาแต่จ้องหน้า

“ห้องของเรา… อยากเห็นมันอีกครั้งไหม”

“…” ราวกับถูกทิ่มแทงกลางอกข้างซ้ายซ้ำ ๆ คำถามนั้นมันทำให้คนฟังอย่างฉันเจ็บปวด

“ฉันมาที่นี่เพื่อเอาเอกสารมาให้เซ็นเท่านั้นค่ะ”

“ตามมาสิ” ร่างสูงหยัดตัวขึ้นยืน จากนั้นก็เดินนำไปยังห้องนอนที่เคยเป็นรังรักของเราสองคน

เป็นอีกครั้งที่ฉันต้องกัดริมฝีปากแน่นมันสั่นเทาไปทั้งตัวเมื่อได้เห็นข้าวของต่าง ๆ ภายในห้อง

เสื้อผ้า เครื่องสำอาง ตุ๊กตาตัวโปรด ทุกอย่างที่เป็นของฉันมันยังถูกวางไว้ที่เดิมถึงแม้จะผ่านไปแล้วห้าปี