เด็กเสี่ย NC-25 นิยาย บท 4
“ร้านนั้นน่ะเหรอ? แกเดินเข้าไปสมัครงานได้ยังไงดอกแก้ว!”
“ก็ฉันเห็นว่าหน้าร้านแปะป้ายรับสมัครพอดี อีกอย่างตัวร้านก็ไม่ได้ดูแย่อะไร เหมือนร้านอาหารทั่วไป ก็เลยลองเข้าไปดู”
“แล้วเป็นไง” น้ำเท้าสะเอว มองใบหน้าที่จืดเจื่อนของหญิงสาวนิ่งๆ
“ก็...มีแต่แขกมือไว จับก้นฉัน แล้วก็...”
“แล้วก็...?”
“แล้วก็... เสนอให้ฉันไปกับเขา ให้ห้าร้อยเหมาทั้งคืน”
“ทุเรศ!”
น้ำทุบโต๊ะเสียงดังจนดอกแก้วสะดุ้ง ตากลมค่อยๆ เหลือบขึ้นมองพี่สาวที่เคารพเหมือนพี่แท้ๆ เจ้น้ำต้องโกรธเธอมากแน่ๆ
“เจ้... ฉัน...”
“ทุเรศ! ห้าร้อย? มันตีค่าแกแค่นั้นได้ยังไง!”
“ฉันก็ไม่รู้...”
“เอาเถอะ หลุดพ้นมาได้ก็ดีแล้ว” น้ำพยายามใจเย็นลง ดอกแก้วมันไม่ประสาอะไร ดุด่าไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา “ร้านนั้นน่ะ คนในวงการเขารู้กันดีว่าเบื้องหน้าเป็นร้านอาหาร แต่เบื้องหลังก็คือซ่องดีๆ นี่เอง”
“ซะ ซ่อง!”
“ใช่ มีแต่พวกคนชนชั้นแรงงานกรรมกรที่เข้าไปกินเหล้า แล้วก็ออฟเด็กออกไป เสนอเงินให้ต่ำๆ ถ้าเด็กร้อนเงินและยอมก็หวานปากมัน”
“แต่พี่ผู้จัดการบอกว่า แขกที่ร้านมีระดับ...”
“ระดับกรรมกรน่ะสิ!” น้ำไม่ได้พูดเกินจริง เพราะร้านนั้นมีแต่แขกแบบนั้น ใครๆ ก็รู้ดี “แล้วแกคิดยังไงถึงไปสมัคร หรืออยากทำงานกลางคืนบ้างแล้ว?”
“ฉันแค่อยากทำงานเสิร์ฟ เห็นว่าเงินเดือนตั้งหมื่นห้า ก็เลยสมัครดู”
“ร้านโกโรโกโสแบบนั้นน่ะเหรอจะให้เงินเดือนพนักงานหมื่นห้า หมื่นห้านี่คงรวมค่าตัวที่ออกไปกับแขกด้วยน่ะสิ”
ดอกแก้วเม้มริมฝีปากแน่น เถียงเจ้น้ำไม่ออก เพราะสิ่งที่เจ้น้ำพูดมันก็มีส่วนจริง
เมื่อคืน หลังจากที่เธอด่าแขกโรคจิตไปแล้ว เธอก็ถูกผู้จัดการร้านเรียกตัวไปคุย ไม่สิ... เรียกไปต่อว่าถึงจะถูก
.
“ไปด่าลูกค้าแบบนั้นได้ยังไงดอกแก้ว”
“ก็มัน... ก็เขาจับก้นฉัน”
“แล้ว?”
“แล้วก็บอกว่าขอเหมาห้าร้อย”
“งั้นเหรอ” ผู้จัดการร้านลุกขึ้นจากเก้าอี้ ดวงตาของเธอสบเข้ากับดวงตากลมโตของดอกแก้ว “มันไม่ใช่เรื่องผิดปกติ ลูกค้ามีสิทธิ์ถามเรื่องนี้ได้ ถ้าเธอไม่อยากไปก็แค่บอกเขาดีๆ ไม่ใช่ไปด่าเขาแบบนั้น”
“ปกติ?”
“ใช่ ถ้าอยากได้เงินเพิ่มก็รับแขก แต่ถ้าไม่... ก็ไม่มีใครบังคับ แต่บอกไว้ก่อนว่าที่นี่เราไม่เอาเปรียบพนักงาน เพราะไม่มีการเก็บส่วนแบ่ง ลูกค้าเสนอห้าร้อย เธอก็ได้ไปเต็มๆ ห้าร้อยนั่นแหละ”
.
เธออยากได้เงิน แต่ไม่ได้หน้ามืดตามัวจนยอมเอาตัวเข้าแลกกับเงินห้าร้อยแบบนั้น ถ้าเธอจะขายตัว เธอจะขายให้กับผู้ชายที่พร้อมจะจ่ายเป็นหมื่นเป็นแสนเพื่อนอนกับเธอเท่านั้น
แต่มันจะมีผู้ชายแบบนั้นจริงๆ เหรอ? ผู้ชายประเภทที่เลี้ยงเด็กแลกกับเซ็กซ์ ไม่ได้เลี้ยงเป็นเมียน้อยหรือเมียเก็บ แต่แค่เลี้ยงเพราะไม่อยากมีพันธะแบบนั้น
“คิดอะไรอยู่”
“ฉัน...” ดอกแก้วกัดริมฝีปากตัวเองเบาๆ “เจ้น้ำ เจ้จำเรื่องที่เคยบอกฉันได้ไหม?”
“เรื่อง? ฉันคุยกับแกทุกวัน วันละสามสี่เรื่อง จำไม่ได้หรอก”
“ก็เรื่อง... เด็กเสี่ยไง”
“หืม?”
“ฉันสนใจ เจ้มีเสี่ยแนะนำให้ฉันบ้างหรือเปล่า?”
.
.
ดอกแก้วมองตัวเองในกระจกด้วยสายตาว่างเปล่า นี่เธอหมดสิ้นหนทางจนต้องขายศักด์ศรีของตัวเองแล้วเหรอ?
แล้วไง ศักดิ์ศรีมันจ่ายค่าห้องให้แกได้ไหมดอกแก้ว?
เสียงในใจค้านขึ้นทันที ใช่... ศักดิ์ศรีของเธอจ่ายค่าห้อง ค่าข้าว ค่าหยูกยาเวลาป่วยไม่ได้ สิ่งเดียวที่จะจ่ายได้ก็คือเงิน เงินเท่านั้น!
และเงินที่เธอมีในตอนนี้มันก็น้อยลงไปเรื่อยๆ อีกไม่เกินสองเดือน เธอคงหมดตัวจริงๆ
.
“เอาจริงเหรอแก้ว ถึงฉันจะเป็นคนแนะนำ แต่ฉันก็อยากให้แกคิดดีๆ”
ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหาประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เด็กเสี่ย NC-25