เด็กเสี่ย NC-25 นิยาย บท 3

เคยไหม? ยิ่งเราพยายามมากเท่าไหร่ ก็เหมือนว่าสิ่งที่ต้องการจะยิ่งห่างไกลออกไปเรื่อยๆ

.

“ตอนนี้ทางบริษัทเรายังไม่ต้องการคนเพิ่ม...”

“แล้วเราจะติดต่อกลับไป...”

“คุณน่าสนใจมากนะครับ แต่น่าเสียดายที่ตำแหน่งที่คุณต้องการเรามีเพียงพอแล้ว สนใจตำแหน่งอื่นดูไหม...”

.

ดอกแก้วสะบัดรองเท้าส้นสูงราคาถูกที่กัดเท้าจนเจ็บออก ถอดสูทตัวนอกแขวน ก่อนจะทิ้งตัวลงบนที่นอนแข็งๆ

หนึ่งเดือนที่ผ่านมา เธอได้ฟังแต่ประโยคพวกนั้นจนเบื่อ ได้ยินจนแค่คนพวกนั้นอ้าปาก เธอก็รู้แล้วว่าเขาจะพูดอะไร ไม่ใช่ว่าเธอเลือกงาน แต่บริษัทสมัยนี้กดเด็กจบใหม่มากเกินไป ทั้งเงินเดือน และตำแหน่งที่ยากจะเติบโต

.

“ตำแหน่งอะไรคะ?”

ดอกแก้วจำได้ว่าเธอถามออกไปด้วยความดีใจ ตอนนี้ต่อให้ไม่ใช่ตำแหน่งที่ตรงกับด้านที่เธอจบมา เธอก็พร้อมจะพิจารณา ถ้าเงินเดือนมันเพียงพอกับรายจ่ายในแต่ละวัน

“แม่บ้าน”

เขาพูดออกมาด้วยใบหน้าเรียบนิ่งไม่ทุกข์ร้อนอะไรทั้งนั้น ดอกแก้วอ้าปากค้างเหมือนปลาขาดอากาศ ก่อนจะถามเสียงแผ่วว่าเงินเดือนเท่าไหร่ เขาตอบมาว่า...

“ผมให้วันละสามร้อย วันไหนหยุดไม่ได้เงินนะ เพราะผมไม่ได้จะรับเป็นประจำ แค่พาร์ทไทม์น่ะ ไม่มีสวัสดิการอะไร อ้อ... แต่มียูนิฟอร์มให้ ถ้าออกก่อนสามเดือนต้องเสียเงินชดใช้”

.

“หึ้ย!! ไอ้บ้าเอ้ย!” มือบางตีฟูกที่นอนอยู่แรงๆ จินตนาการเป็นใบหน้าตี๋ๆ ของฝ่ายบุคคลคนที่สัมภาษณ์เธอวันนี้ “ฉันเรียนจบเอกอังกฤษเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง แต่จะให้ฉันไปเป็นแม่บ้าน แถมยังเป็นแม่บ้านพาร์ทไทม์อีก เป็นเด็กเสิร์ฟยังได้มากกว่านี้เลย!!”

เดี๋ยวนะ... เด็กเสิร์ฟอย่างนั้นเหรอ?

ดวงตากลมที่เคยเกรี้ยวกราวเปลี่ยนเป็นประกายวิบวับ ความหวังเริ่มส่องประกาย เอาเถอะ... ไม่ได้งานออฟฟิศก็ไม่เป็นไร เป็นเด็กเสิร์ฟก็ได้ ขอแค่มีเงินไว้ใช้จ่ายก็พอ

.

.

“หน้าที่เราไม่มีอะไรมาก แค่เสิร์ฟเครื่องดื่มแล้วก็กับแกล้มให้ลูกค้า อ้อ... แต่ถ้าลูกค้าอยากให้เราช่วยชงเหล้าให้ เราก็ต้องทำนะ อาจจะได้ทิปเล็กๆ น้อยๆ เป็นค่าขนมด้วย แต่ลูกค้าร้านนี้เกรดดีทั้งนั้นแหละ ทิปทีไม่ต่ำกว่าร้อย เด็กที่นี่ชงเหล้าให้แขกได้ทิปเยอะกว่าเงินเดือนอีก”

“จริงเหรอคะ!?” ดอกแก้วตาโตทันทีเมื่อได้ยินแบบนั้น หัวสมองรีบคำนวนอย่างรวดเร็ว ที่นี่เสนอเงินเดือนให้เธอหมื่นห้า ถ้าได้ทิปมากกว่าเงินเดือน ตีเป็นตัวเลขกลมๆ ก็เท่ากับสามหมื่นขึ้นไป!!

ค่าห้องรวมน้ำไฟของเธอหกพัน ค่ากินกับค่าเดินทางและของใช้อีกเจ็ดพัน ที่เหลือเธอจะเก็บให้หมด ถ้าทำแบบนี้ทุกเดือน แค่ปีเดียวเธอก็จะมีเงินแสน!!

โชคดี... โชคดีจริงๆ ที่เธอมาสมัครงานที่นี่ นี่มันสวรรค์ชัดๆ

.

เธอขอถอนคำพูด ที่นี่ไม่ใช่สวรรค์ แต่มันคือนรกดีๆ นี่เอง

ร่างอวบอิ่มแอบย่องเข้าห้องน้ำในตอนที่ไม่มีใครเห็น เธอปิดประตูแน่น เมื่ออยู่คนเดียวเธอก็มองสำรวจตัวเองในกระจก

นี่เธอกำลังทำอะไรอยู่ ดอกแก้ว?

สภาพของเธอไม่ต่างอะไรจากผู้หญิงบริการราคาถูกเลย... ผมยาวๆ ถูกจับมัดเป็นหางม้า ใบหน้าถูกแต่งจนจัดจ้านแทบจำหน้าเดิมไม่ได้ ชุดที่สวมใส่ก็มีแค่เสื้อสายเดี่ยวสีขาวบาง และกางเกงขาสั้นที่สั้นมากจนเห็นแก้มก้นเท่านั้น

นี่เหรอ งานเสิร์ฟ?

ปัง! ปัง! ปัง!

“ดอกแก้ว!”

เฮือก!!

หญิงสาวสะดุ้งสุดตัว เพราะเสียงเคาะประตูและเสียงเรียกมันไม่เบาเลย

“ดอกแก้ว อยู่ในนั้นไหม?”

“ยะ อยู่จ้ะ” หญิงสาวเม้มปากแน่น พยายามไม่ให้เสียงตัวเองสั่น

“ท้องเสียหรือไง? ออกมาได้แล้ว แขกเริ่มมาแล้ว อย่าอู้”

“จ้า จะออกไปเดี๋ยวนี้แหละ” ดอกแก้วตะโกนกลับ ซักพักก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่ค่อยๆ ห่างออกไป เธอถอนหายใจฟู่

ตากลมโตมองตัวเองในกระจกอีกครั้ง สภาพของเธอตอนนี้เหมือนดอกแก้วราคาถูก ต่างจากสองวันก่อนที่ใส่สูทเข้าไปสมัครงานตามบริษัทอย่างสิ้นเชิง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะมันคือเครื่องแบบที่พนักงานทุกคนต้องใส่ ถ้าเธออยากได้เงิน เธอก็ต้องทำ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน