เด็กฝึกงานสอนรัก นิยาย บท 16

ตอนที่ 16 เสียความทรงจำ

@โรงพยาบาลแห่งกลางกรุง

เน่เน่เธอรีบเดินไปถามที่เคาน์เตอร์ ประชาสัมพันธ์ หน้าโรงพยาบาลทันทีที่มาถึง ด้วยความร้อนใจ

"รบกวนหาชื่อคนไข้

ที่ชื่อคชา เรืองวัฒนากูลให้หน่อยค่ะ

ไม่ทราบว่าอยู่ห้องไหนคนไข้เกิดอุบัติเหตุเมื่อตอนเช้าค่ะ"

"สักครู่นะคะ"

ประชาสัมพันธ์สาวรีบค้นหาข้อมูลคนไข้ให้กับเธอทันที

หญิงสาวยืนกระสับกระส่าย หน้าเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ของโรงพยาบาล ด้วยใจที่กระวนกระวาย

เธอต้องการอยากรู้อาการของแฟนหนุ่มว่าจะหนักเบาแค่ไหนใจของเธอช่างร้อนรุ่มมากเหลือเกิน เมื่อรู้ว่าข่าวที่เขาประสบอุบัติเหตุครั้งนี้

'ปกติแล้วคชาไม่ใช่คนประมาท

เค้าขับรถไม่เร็ว ทำไมเค้าเกิดอุบัติเหตุได้'

ในใจเธอก็แว๊บสงสัยอยู่เหมือนกัน

'เวลานี้ทำไมคชาถึงได้ไปอยู่ตรงนั้นได้'

'ทำไมเขาถึงได้ขับรถไปชน สะพานตรงนั้นได้ เขาไปทำอะไรกัน'

"คนไข้ชื่อคชา เรืองวัฒนากูล ยังอยู่ที่ห้องไอซียูค่ะ"

"ขอบคุณค่ะ"

เมื่อได้รับแจ้งจากประชาสัมพันธ์โรงพยาบาล เธอรีบวิ่งไปที่ห้องไอซียูของโรงพยาบาลแห่งนั้นทันที

โดยที่มีซันเด็กหนุ่มฝึกงาน วิ่งตามเธอไปติดๆ

เธอวิ่งมาหยุดที่หน้าห้องไอซียูของโรงพยาบาล เห็นมีชื่อคชาติดอยู่หน้าห้องนั้น

แล้วยังไงต่อ !?

เธอจะถามใครได้บ้างตอนนี้ เธอกำลังมองหา ใครสักคนที่ช่วยเธอได้ ในตรงนี้

ทันใดนั้นมีพยาบาลสาวคนหนึ่ง เดินออกมาจากห้องนั้นพอดี

"รบกวนนะคะคุณพยาบาล พอดีดิฉันมาเยี่ยมคนไข้ ชือคชา เรื่องวัฒนากุลค่ะ"

"คุณเป็นญาติของคุณคชาใช่ไหมค่ะ"

ใช่ค่ะใช่ เธอรีบบอกพยาบาลคนนั้นด้วยความรีบร้อน

"อาการเป็นยังไงบ้างคะ"

"เดี๋ยวเชิญญาติด้านนี้เลยคะ คุณหมอรออยู่คะ"

พยาบาลสาวรีบเดินนำหน้าเธอ เพื่อไปพบแพทย์เจ้าของไข้ที่กำลังรออยู่

ทันทีที่เธอได้เจอหน้าแพทย์เจ้าของไข้ เธอรีบถามถึงอาการ ของคชาเป็นอันดับแรกโดยไม่รอช้าแต่อย่างใด

"สวัสดีค่ะหมอ"

"อาการเป็นยังไงบ้างคะ "

"ใจเย็นๆ นะครับไม่มีอะไรมาก ผมต้องเรียนว่า ตอนนี้อาการร่างกายส่วนใหญ่ ไม่มีปัญหาอะไร จะมีเรื่องใหญ่ก็เป็นเรื่องของสมองครับ"

"เนื่องจากคนไข้ไม่ได้ ไม่คาดเข็มขัดนิรภัย จึงทำให้ศีรษะกระแทกอย่างแรง ส่งผลเสียหายถึงสมอง"

"อาจจะทำให้เสียความทรงจำไป หรืออาจจะจำใครไม่ได้ จำบางเหตุการณ์ไม่ได้ ความทรงจำหายไปบางส่วน แต่หมอจะต้องตรวจเช็ค

โดยละเอียดอีกที "

"ไม่ทราบว่าคุณเป็นอะไรกับคนไข้ครับ

มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับคนไข้"

"ดิฉันเป็นคนรักค่ะกำลังจะแต่งงานเร็วๆ นี้"

"ตอนนี้คนไข้ยังไม่ฝืนนะครับ ต้องนอนที่ห้องไอซียูก่อน"

"ขอบคุณค่ะคุณหมอ" เธอไหว้ขอบคุณหมอที่ดูแลแฟนหนุ่มให้เธออย่างมีมารยาท ด้วยเริ่มสบายใจมาบ้างเล็กน้อย แต่ก็อดกังวลไม่ได้อยู่ดี เพราะคชาเองยังไม่ฟื้น

เธอเดินออกมาจากห้องแพทย์อย่างเลื่อนลอย ครุ่นคิดถึงอาการของแฟนหนุ่มด้วยความกังวล

'คชาอาจจะจำใครไม่ได้ อาจต้องผ่าตัดสมอง และมีค่าใช้จ่ายมาก แล้วเขาจะกลับมาเหมือนเดิมหรือเปล่า'

'เขาต้องหายเป็นปกติสิ คชาเป็นคนดีเขาต้องไม่เป็นอะไร'

"ขอโทษนะคะ ....

คุณเป็นญาติของคุณคชาใช่ไหมคะ" พยาบาลสาวคนเดิมเรียกเธอมาจากด้านหลัง

"ใช่ค่ะ"

ทรัพย์สินที่ติดตัวของคนไข้มาค่ะ รบกวนญาติเก็บไว้ด้วยนะคะ มีรองเท้า นาฬิกาแหวน สร้อย และ มือถือ รบกวนญาติเช็คก่อนนะคะว่าใช้ของคนไข้หรือเปล่า "

"ใช่ค่ะ!!..ใช่ ขอบคุณมากนะคะ"

"ไม่เป็นไรค่ะ หมดธุระแล้วขอตัวนะคะ" พยาบาลสาวส่งของที่ติดตัวเขามาส่งให้เธอแล้วขอตัวเดินจากไป

"เสื้อผ้านี่ ..!! มันชุดวันที่เค้าออกจากห้องวันนั้นนิ"

เธอต้องตกใจอีกเป็นครั้งที่สอง เมื่อเธอผลักประตูเข้าไปในห้อง

เธอเห็นภาพคชากับ ข้าวหอมกำลังแสดงความรัก กับคชาประหนึ่งว่าคู่รัก และ คบหาดูใจกันมานาน

คชาจำเพื่อนร่วมงานได้ทุก แม้กระทั่งแม่บ้านทำความสะอาด

ยกเว้น !!.เธอ คนเดียวเขาจำเธอไม่ได้

เขาจำเธอไม่ได้ว่าเป็นใคร

เธอถึงกับน้ำตาใหลรินออกมาอาบแก้มเมื่อเค้าถามข้าวหอมว่าเธอเป็นใคร

เธอเป็นใครถึงมาเยี่ยมเขาได้

เธอทำตัวไม่ถูเมื่อสายตาคนที่มาเยี่ยมเขา มองมาที่เธอเพียงคนเดียว

คนในห้องทุกคนต่างก็สงสัยว่าทำไมคชาถึงจำคนรักของตัวเองไม่ได้

ภาพความทรงจำเค้าหายไปจากเธอได้ยังไงกัน มันน่าจะเป็นเธอมากกว่าที่เค้าจำได้ดีกว่าใครทั้งหมด

เธอยืนมองไปที่ตัวเขาและ ทุกคนที่อยู่ในห้องนั้นอยู่พักใหญ่ แล้วเธอก็เดินออกมาจากห้องนั้นเพื่อมาทำใจ

เธอเดินมานั่งหน้าห้องคนไข้ที่มีเพื่อนร่วมทำงานเต็ม

ออกมานั่งคนเดียว

โดยมีเด็กฝึกงานหนุ่มนั่งเป็นเพื่อนเธออยู่ข้างๆ แต่ทำไมเธอรู้สึกว่าตัวเองอยู่คนเดียวในตอนนี้

เธอน้าเหม่อลอย คิดถึงเหตุการณ์ที่เธอทำกับเขาไว้

เธอนอกใจเขา แล้วผลจากการที่เธอทำ

กำลังย้อนเล่นงานเธออยู่

ผู้จัดการแบงค์เดินเข้ามาตบที่ไหล่ของเธอเบาๆ

"ใจเย็นๆ นะค่อยๆ คิดเดี๋ยวมันก็ดีขึ้น มันมีทางรักษา "เขาให้กำลังใจเธอตามมารยาทนั่นแหละ

"ขอบคุณค่ะ ผู้จัดการ" พวกเรากลับก่อนนะ ไว้พวกเราจะมาเยี่ยมใหม่

"ขอบคุณทุกคนมากนะคะ ที่มาเยี่ยมคชา"

เธอเงยหน้าไปสบตากับทุกคนที่มาให้กำลังใจแฟนหนุ่มของเธอ

แต่แล้วเธอต้องหยุดสายตาที่ใบหน้าของข้างหอม ที่เธอทำหน้าเชิดชูคอ อย่างเห็นได้ชัด ที่คชาจำเธอได้

เนเน่เธอกล่าวขอบคุณทุกคนที่มาเยี่ยมคชาแฟนหนุ่มของเธอ

โดยไม่ลืมที่จะสังสัยสีหน้าของข้าวหอมที่แสดงกับเธอ