เด็กฝึกงานสอนรัก นิยาย บท 17

ตอนที่ 17ลูกชายเจ้าของบริษัท

เมื่อทุกคนต่างก็ขอตัวกลับไปหมดแล้ว รวมทั้งเด็กฝึกงานหนุ่มของเธอด้วย ทุกอย่างก็เงียบลงอย่างเห็นได้ชัด

เด็กหนุ่มฝึกงานเองก็เหนื่อยไม่ต่างจากเธอเหมือนกัน เขาดูจะเป็นห่วงเป็ใย แลจะเห็นอกเห็นใจเธอ เป็นอย่าง มากพอสมควร

แต่มันยังไม่เพียงพอ ที่เธอต้องการในตอนนี้สิ่งที่เธอต้องการมากที่สุด คือ เห็นคชาแฟนหนุ่มของเธอ จำเธอได้แค่นั้นเองสำหรับเธอ

ทำไมมันเหมือนทำตัวไม่ถูกนะ !!?

มันเหมือนคนแปลกหน้าที่คุ้นเคย !!

ไม่รู้ว่าจะเริ่มที่ตรงไหน ?

ไม่รู้ว่าจะทำยังไง

ให้เขาจำได้ ?

เธอแอบน้ำตาคลอเบ้าเต็มดวงตาทั้งสองข้าง

มันรู้สึกเหนื่อยอย่างบอกไม่ถูก

ตอนนี้คชามีเธอเพียงคนเดียว ที่เป็นญาติ

เค้าไม่มีพี่น้อง คชาเป็นลูกชายคนเดียว ซึ่งพ่อแม่ก็เสียชีวิตไปหมดแล้ว

เธอจะทิ้งเค้าไปเสียไม่ได้เด็ดขาด ต้องทำให้ความทรงจำของเค้ากลับมาให้ได้ แม้มันจะยากลำบากแค่ไหนก็ตาม

หญิงสาวรู้สึกถึง ทางที่ยากลำบากที่เธอจะต้องเดินไป มันเป็นทางใหม่ที่เธอไม่เคยไปมาก่อน มันเป็นเส้นทางที่มืดมน สองข้างทางล้วนมีแต่ป่ารกร้าง ไฟส่องทางซักดวงก็ไม่มี

ตอนนี้เธอเหมือนมี แค่ไฟฉายอันเล็กๆ เพียงอันเดียว ที่พกติดตัวมา

เพื่อจะพาตัวเองเดินฝ่าทางที่มืดมิดไปให้ได้เธอเองยังไม่รู้ว่าไฟฉายของเธอ ที่มีจะมีพลังไฟอีกนานแค่ไหนจะพอที่จะส่องทางให้เธอเดินไปถึง แสงไฟที่อยู่ข้างหน้า ที่มองเห็นแค่ปลายทางได้หรือเปล่า

"จะเริ่มต้นยังไงดีคะ ?"

"คุณมีอะไรจะถามเนเน่เกี่ยวกับตัวคุณบ้างมั้ย ?"

คชาทำหน้าเหมือนมึนงงอย่างบอกไม่ถูก

"ใช่สินะ" ในตอนนี้ในหัวของเขาไม่มีภาพจำของเธอเลย

'แล้วเธอจะใส่ภาพไหนก่อนดีละ' เธอครุ่นคิดเพียงลำพัง ไม่รู้จะปรึกษาใครดี

"อาการเป็นยังไงบ้างปวดหัวอยู่หรือเปล่า ?"

"เปล่าครับ"

เค้าตอบสั้นมาก ถามคำตอบคำ มันทำให้เธอเจ็บจี๊ดที่หัวใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกทุกครั้งไป

มันเหมือนกับการถูกหมางเมิน จากชายคนรักยังไงยังงั้น เธอรู้สึกชาไปทั้งตัวทุกครั้งที่เธอถามคำถามเขา

แล้วก็ได้รับความเย็นชากลับมาทุกครั้งไป

'เค้าจำไม่ได้เขาเสียความทรงจำ'

เธอต้องดึงสติ ตัวเองกลับมาด้วยตัวเองแม้รู้สึก ว่าไม่เหมือนเดิม

มันเหมือนตัวเองถูกทำโทษยังไงยังงั้น

"นี่เวรกรรมตามเธอทันแล้วเหรอ ?"

"ทำไมมันเร็วอย่างนี้ ?" เอาอีกแล้วเนเน่กลับมา กลับมา เธอดึงสติตัวเอง ด้วยการพูดกับตัวเองบ่อย ๆ

'เค้าเสียความทรงจำท่องไว้ๆ'

"เอาอย่างนี้ค่ะ ถ้าคชายังไหว เดี๋ยวเน่เอารูปสมัยที่เราคบกันใหม่ๆ ตอนที่เรายังเรียนอยู่ปีหนึ่ง ให้ดูคชาอยากดูมั้ยคะ"

"ก็ได้ครับ"

เป็นคำพูดแรกหลังจากเขาฟื้นขึ้นมา แล้วทำให้เธอดีใจแทบน้ำตาไหลออกมา ด้วยความปิติ ทำให้มีกำลังใจขึ้นมาได้บ้าง

"นี่คชาด้วยสิคะ " หญิงสาวพยายามหารูปสมัยที่คบกันใหม่ๆ ให้เค้าดู เพื่อจะทำให้เขาจำอะไรได้บ้าง มันไม่ได้ผล

"ผมไม่ได้คบกับข้าวหอมอยู่เหรอ ทำไมผมรู้สึกว่าผมกำลังคบกับเธออยู่ " หลังจากได้ยินคำนั้นออกมาจากปากเค้า เนเน่เธอถึงกับน้ำตารินออกมาอาบแก้มโดยไม่รู้ตัว

"ไม่นะคชานี่ไงคะ แหวนหมั้นของเรา " เธอรีบเอาแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายของเธอให้เค้าดู แล้วไม่ลืมที่จะหยิบแหวนที่พยาบาลเก็บไว้ให้

ส่งให้เขาดูเพื่อเป็นหลักฐาน ยืนยันว่าเธอพูดความจริง แหวนสลักชื่อเธอ และ เขาไว้

แหวนหมั้นที่สลับชื่อทั้ง ทั้งสองคน พี่สวมนิ้วนางข้างซ้ายของเธอทำให้เค้าเชื่อหรือเปล่า

หรือว่ารูปพวกนั้นกันแต่ก็ชั่งเถอะยังไงเค้าก็รู้สึกดีขึ้นมาแล้ว เธอค่อยมีกำลังใจขึ้นมาบ้างเล็กน้อย

@สายของวันนั้น

ก๊อก ก๊อก !!

เสียงเคาะประตูดังขึ้นทั้งสองต่างก็มองไปที่ประตูพร้อมกัน

เมื่อมีคนมาเคาะที่หน้าห้อง

"บอส !! " เนเน่ ตกใจเล็กน้อย เมื่อเห็นคนที่เปิดประตูเข้ามาเป็นเจ้านายของเธอ

"สวัสดีค่ะ"

เนเน่รีบยกมือไห้ว ชายที่มาเยี่ยมไข้แฟนหนุ่มของเธอในวันนี้ ด้วยคิดไม่ถึงว่าจะได้รับเกียรติจากเจ้าของบริษัท มาเยี่ยมไข้คนรักเธอด้วยตัวเอง

ปกติเจ้านายจะส่งตัวแทนไปตลอด น้อยมากที่จะไปด้วยตัวเอง ถ้าไม่ใช่คนสำคัญจริงๆ

"เป็นยังไงบ้างดีขึ้นหรือยัง ?" เสียงความห่วงใยที่ทรงพลัง เอ่ยถามเธอถึงอาการแฟนหนุ่มที่กำลังป่วยอยู่

"เหมือนเดิมค่ะ

อย่างที่บอสทราบ ไม่มีอะไรดีขึ้นเลยค่ะ"

"เดี๋ยวก็ดีขึ้นใจเย็นๆ ทุกอย่างมีทางออกเสมอ"

"ขอบคุณค่ะบอสที่ให้กำลังใจ"

"เดี๋ยวขอผมคุยด้วยหน่อยนะ เชิญด้านนอกดีกว่า"

"ค่ะ" เนเน่เธอเองก็สงสัยอยู่ไม่น้อย ว่าเจ้านายต้องการจะบอกอะไรกับเธอ แต่ทำอะไรไม่ได้ ๆ แต่เดินตามออกไปข้างนอก เหมือนคนไม่มีทางเลือก

"ซันอยู่เป็นเพื่อนคุณคชาไปก่อนนะ"

"ครับพ่อ"

"ครับพ่อ "เนเน่ทวนคำพูดของซันอีกครั้งอย่างตกใจ เธอหันมองที่หน้าเด็กหนุ่มอย่างคาดไม่ถึง ทำไมซันถึงเรียกเจ้านายว่า พ่อ เธอทำหน้าสงสัยแล้วเดินตามเจ้านายออกไปจากห้องด้วยกลัวตามไม่ทัน