เด็กฝึกงานสอนรัก นิยาย บท 18

ตอนที่ 18 เพลงรักเพลงเดิม

@ร้านกาแฟหรูในโรงพยาบาล

"ผมเข้าเรื่องเลยนะ "

หลังจากที่จัดการหาที่นั่งที่เหมาะสม สั่งกาแฟแล้วเรียบร้อยบอสเริ่มเข้าบทสนทนาทันทีไม่รอช้า

"ผมเข้าใจว่าคุณต้องอยู่ดูแลแฟนอีกนานไม่รู้อีกนานแค่ไหน ถึงจะเป็นปกติได้ ผมตัดสินใจว่าตำแหน่งผู้จัดการ ผมจะให้ซันลูกชายผม รับตำแหน่งแทนไปก่อนระหว่างนี้"

"ค่ะบอส"

เธอทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ยอมรับเวื่อนไขไปโดยง่าย ไม่กล้าขัดแย้งใดๆ ซึ่งเธอเองก็ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนกว่าจะคชาจะหายดี

เนเน่เองเธอก็รู้สึกเกรงใจอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน เธอกำลังคิดหาทางออกอยู่พอดีว่าจะเอายังไงกับงานที่ทำอยู่ โชคดีที่บอสยื่นข้อเสนอให้

"เนเน่กำลังจะบอกบอสอยู่พอดีค่ะเรื่องงาน"

"แต่ท่าบอสตัดสินใจแล้ว เนเน่ก็ไม่ว่าอะไรค่ะ ตกลงตามนั้นเลยค่ะบอส"

"ใจเย็นๆ ฟังก่อน ฟังผมก่อน ผมต้องขอโทษที่ไม่ได้แนะนำทุกคนว่าซัน เป็นลูกชายผมตั้งแต่แรก ผมอยากให้ทุกคนปฏิบัติกับเขาเหมือนเด็กฝึกงานคนหนึ่ง ไม่ใช่ในฐานะลูกเจ้าของบริษัท คุณคงเข้าใจนะ ในเหตุผลของผม "

"เอาละผมจะให้ซันรับตำแหน่งแทนคุณเท่านั้น จนกว่าคุณจะพร้อมกับไปทำงาน ซันบอกกับผมว่า คุณเหมาะสมกับตำแหน่งนี้มากที่สุดกว่าเขา"

"และที่สำคัญซันตัดสินใจจะไปเรียนต่อโทที่เมืองนอกก่อน ถึงจะกลับมาทำงาน ระหว่างนี้เค้าจะช่วยงานคุณไปก่อน" บอสพยายามอธิบายทุกอย่างกับเธอด้วยใบหน้าที่นิ่ง อย่างคนที่มีอำนาจบารมีจนน่าเกรงขาม

เธอนั่งอึ่งพูดไม่ออก ทั้งเรื่องตำแหน่งงานและ สถานะของเด็กฝึกงานคนนั้น

บอสจิบกาแฟเบาๆแล้ววางแก้วกาแฟถ้วยเดิม แล้ววางกลับลงไปที่รองแก้วอีกครั้ง อย่างสุภาพ

"ส่วนเงินเดือนบริษัทยินดีจ่ายให้คุณเหมือนเดิม จนกว่าคุณจะกลับไปทำงานได้" แล้วอธิบายต่อ ด้วยความใจเย็น แต่ดูเหมือนมีอำนาจ และมีพลังเปล่งออกมาโดยที่ไม่ต้องทำอะไรแค่นั่งเฉย ก็ทำให้คนที่อยู่ตรงหน้า เกรงกลัวได้อย่างบอกไม่ถูกแล้ว

"ขอบคุณบอส"

เนเน่รีบยกมือไหว้เจ้านาย ด้วยน้ำตาคลอเบ้าเต็มดวงตา ทั้งสองไม่คิดว่าเจ้านายจะใจดีกับเธอ ได้ถึงเพียงนี้ เธอรู้สึกซาบซึ่งเป็นอย่างมาก ไม่คิดว่าตัวเองจะได้รับโอกาสแบบนี้มาก่อน

"ตกลงตามนี้นะ

เอาละวันนี้ผมมีเวลาทั้งวัน คุณทานข้าวยัง" เจ้านายที่มีบารมีคนนั้นยังแสดงความเป็นห่วงเป็นใยเธอออกมาอีก

"จะไปธุระอะไรที่ไหนหรือเปล่า" บอสยังมีน้ำใจให้กับเธออีก ทั้งที่เธอไม่ใช่คนในครอบครัว เธอก็แค่พนักงานคนหนึ่งในบริษัทเท่านั้น

"เดี๋ยวผมอาสาเฝ้าใครให้ จะกลับไปเก็บของที่จำเป็นอะไรไหม "

"ให้ซันขับรถให้ ดูคุณเหนื่อยๆ " ยังแสดงน้ำใจกับพนักงานตัวเล็กๆ อย่างเธออีก

คราวนี้เธอถึงกับ ปล่อยน้ำตาอาบแก้มออกมา ด้วยความซาบซึ้งใจที่เจ้านาย มีน้ำใจให้กับเธอขนาดนี้

เธอไม่คิดด้วยซ้ำ ว่าจะได้เจอกับเรื่องราวที่ดีแบบนี้ จะมีเรื่องราวแบบนี้เกิดขึ้นกับเธอในเวลาที่เธอแย่

เธอไม่ได้พูดอะไรออกมา ด้วยความซาบซึ้งใจเป็นอย่างมาก ในความโชคร้ายของเธอยังมีความโชคดีอยู่บ้าง เธอยังมีเจ้านายที่ใจดี ที่ไม่ยอมให้เธอลาออกจากงาน เพราะเธอขาดคุณสมบัติที่ทำงานได้ในตอนนี้ แต่ยังให้โอกาสเธอ ซึ่งหาจากที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว

เอาละอย่าคิดมากเลย บอสพูดพร้อมกับ ลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ที่นั่ง แล้วเอามือข้างหนึ่งมาตบที่ไหล่ของเธอเบาๆ เพื่อจะปลอบ และ ให้กำลังใจเธอ

"เรา คือ ครอบครัวเดียวกันนะ อย่าคิดมากเลย"

คราวนี้น้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลออกมามากกว่าเดิมเสียอีก มันไม่ใช่น้ำตาของความเสียใจ แต่มันเป็นน้ำตาของความซาบซึ่งต่างหาก

"กาแฟร้านนี้เขาหอมดีนะ ใช้กาแฟดีทีเดียว อ้าว ...ชิม กาแฟอย่าคิดมาก" คราวนี้บอสถึงกับหัวเราะ ออกมาเบาๆอย่างตั้งใจ ที่เห็นเธอร้องไห้เหมือนเด็กน้อย

บอสชวนเธอคุยเรื่องกาแฟไป หัวเราะไป เพื่อให้เธอสบายใจ ไม่คิดมากอีก

"เรา คือ ครอบครัวเดียวกัน คุณทำงานกับผมมานาน ผมไม่คิดว่าคุณ คือ คนอื่น คนไกลที่ไหนเลยนะ" บอสพูดทิ้งท้ายก่อนลุกขึ้นจากเก้าอี้ไป

เธอรีบเดินตามออกไปกลัวว่าจะตามไม่ทัน

'ยังดีนะเน่เน่ เรื่องงานหายห่วงไปอีกเรื่องนึง' เธอแอบคิดอยู่คนเดียวในหัว ก่อนที่จะเดินตามเจ้านายออกไป

-------

"ซันขับรถให้เนเน่หน่อยลูก "บอสบอกให้ซันออกไปกับเธอเพื่อจัดการธุระ

"เนเน่ต้องไปเก็บของใช้จำเป็น มาที่นี่เดี๋ยวพ่อรอเป็นเพื่อนคุณคชาเค้าเอง รีบไปรีบมานะ"

เน่เน่ยืนเกร็งทำตัวไม่ถูก ไม่รู้จะเรียกเขายังไงดี เมื่อสถานะของเขาถูกเปิดเผย

"ครับพ่อ"

"ไปครับพี่เนเน่ " ซันรีบชวนเธอ ออกจากห้องไปเมื่อได้โอกาส

"เดี๋ยวไปรถผมแล้วกัน"

เน่เน่ไม่พูดอะไร ได้แต่เดินตามชายหนุ่มออกไปจากห้องมาแบบนั้นด้วยว่าง่าย

"พี่เป็นอะไรหรือเปล่า " ?

"เปล่าค่ะ"

"ทำไมไม่เห็นคุยกับผมเลย " ซันเอ่ยถามหญิงสาวเมื่ออยู่ในรถเพียงลำพัง