เด็กฝึกงานสอนรัก นิยาย บท 19

ตอนที่ 19 ภาพที่หล่นหาย

@โรงพยาบาล

"กลับมาแล้วค่ะ" เธอรีบรายงานตัวเมื่อมาถึง

"ขอโทษนะคะบอส รบกวนเวลา บอสทั้งวันเลย"

"ไม่เป็นไรช่วยๆ กันเสร็จธุระกันแล้วใช่ไหม ?"

"ค่ะบอส"

"ขอบคุณมากนะคะ "

เธอยกมือไหว้ขอบคุณเจ้านาย ด้วยความซาบซึ่ง เนเน่ไม่คิดว่าตัวเอง ยังพอมีความโชคดีอยู่บ้าง

"ไม่ต้องคิดมาก"

"ผมไปละ" เจ้านายพยายามบอกให้เธอไม่ต้องคิดอะไรมากแล้วก็กลับออกไป ด้วยมานานมากแล้ว

บรรยากาศห้องก็กลับมาเงียบอีกครั้ง เมื่อในห้องมีแค่เขา และ เธออยู่ในห้องกันแค่สองคน มันเหมือนคนแปลกหน้า ที่ต้องอยู่ด้วยกัน ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นคุยกันตรงไหน

ถึงแม้เธอเองจะพยายามเล่าเรื่องราวเหตุการณ์ ที่ผ่านมา เมื่อครั้งที่คบกันในตอนแรก ให้เขาฟังมากแค่ไหน ด้วยหวังว่าจะทำให้เขาจำอะไรได้บ้าง

แต่คชาเองก็ยังคงมีสายตาที่ว่างเปล่าอยู่ดี

ไม่มีภาพจำอะไร อยู่ในสายตาคู่นั้นของเค้าเลย มันทำให้เธอแอบท้อขึ้นมาในใจส่วนลึกๆ เหมือนกัน

'แต่ก็เอาเถอะ..ยังไงเธอจะต้องหาทางช่วยเขาให้ได้ '

"ทำไมภาพความทรงจำของเขา ถึงตัดไปในตอนที่คบกับเธอได้ ?"

"แล้วทำไมเค้าถึงคิดว่าตัวเองกำลัง คบกับข้าวหอมอยู่.. ?"

คำถามพวกนี้ ยังวนเข้ามาในหัวเธออยู่เรื่อยๆ ในขณะที่เธอมองหน้าเขาทุกๆ ครั้ง

เวลาในแต่ละวัน ในห้องสี่เหลี่ยมที่โรงพยาบาลแห่งนี้ เหมือนมันเดิน เชื่องช้ามากกว่าปกติ กว่าจะผ่านไปแต่ละวัน มันยาวนานเหลือเกิน

ดูเหมือนโลก กำลังหยุดหมุนไปชั่วขณะ ทุกอย่างดูช้าไปหมดเมื่อต้องมาอยู่ในห้องแห่งนี้ มีแต่เตียงคนไข้ กับทีวีเพื่อไม่ให้ห้องเงียบจนเกินไปเท่านั้น

บรรยากาศดู เป็นสีเทาหม่นหมองไปด้วยความเงียบ แต่นั่นมันก็ไม่ทำให้เธอท้อไปกว่าการ ที่พยายามจะเล่าเรื่องเก่าๆ อะไรให้เขาฟัง

แล้วเขาก็เหมือนไม่รับรู้อะไรเลย เหมือนทุกอย่างกลาย เป็น สีขาว สีดำ สลับด้วยสีเทา

ดวงตาที่ว่างเปล่า ของเขา และ เธอทั้งคู่ที่ต้องสบตากัน ต่างมองเห็นไม่เห็นสีอะไรเลย ที่จะสามารถสือถึงกันได้

พี่คชา

เสียงสูงแหลม เรียกชื่อเขาอย่างคนสนิท กันมานานแสนนานดังขึ้นมา เมื่อประตูห้องถูกเปิดออก

หญิงสาวร่างเล็กอยู่ในชุดฟอร์มของแบงค์

ยืนอยู่ที่หน้าประตูนั่น

เธอยิ้มกว้างทักทายประหนึ่งว่าเธอ คือ คนรัก ที่มาเยี่ยมไข้ของคนรักตัวเองเสียอย่างงั้น

สายตาของเธอ เหมือนว่าจะเห็นเขาเพียงคนเดียว เหมือน ไม่มีใครอยู่ในห้องนี้แล้ว เธอวิ่งเข้ามาเกาะที่แขนของชายหนุ่ม โดยไม่สนใจว่าใครจะมองยังไง

"คิดถึงหอมไหม ?"

"ทานอะไรหรือยัง ?"

"เรียบร้อยครับ " เขาตอบเธออย่างสุภาพแต่ก็ไม่ลืมมองมาที่คนตรงหน้า ด้วยความเกรงใจถึงแม้ในใจเค้าจะสงสัยอยู่มาก

'ว่าเขาคบกับข้าวหอมอยู่หรือเปล่า ?'

'ข้าวหอมใช่คนรักเขาหรือเปล่า ?'

อยู่กันในใจก็ตาม เขาก็ต้องเก็บคำถามไว้ในใจ มันเป็นเรื่องที่ต้องพิสูจน์ในสักวัน

"หอมซื้อส้มมาฝากค่ะ" "ทานเลยไหม ?"

"เดี๋ยวหอมแกะให้ "

มารยาหณิงในละครน้ำเน่า ถูกงัดออกมาใช้อีก เพื่อหวังว่ามันจะได้ผลขึ้นมาจริงๆ

ข้าวหอมชวนคชา คุยเรื่องเก่าเหมือนในห้องนี้มีเพียงเขา และ เธอเพียงสองคน

เธอไม่ต้องสนใจว่าเนเน่ คือ ใครในตอนนี้มันเป็นโอกาส ที่เธอจะแสดงทุกอย่างที่ตัวเองต้องการ แบบอิสระเพราะเธอรู้ว่าคชาจำคนรักของเขาไม่ได้ในเวลานี้

เนเน่เธอได้แต่อดทน

แล้วเธอก็เปิดประตูออกไป เหมือนคนกำลังมีแผนร้ายอยู่ในใจ

"คชาจำอะไรได้ไหมคะ ?"

"ยังรู้สึกว่าข้าวหอม คือ คนที่คชาคบอยู่ หรือเปล่า ?"

"มันยังมีความรู้สึกอยู่แบบนั้นครับ"

เนเน่เธอเองก็เข้าใจ จึงไม่พูดอะไรออกมา เธอแอบถอนหายใจกับตัวเองเบาๆ

เฮ้อ...."ยังไงก็ต้องผ่าตัดเงินเก็บเพื่อจะเอาไปจัดงานแต่งงาน อาจจะไม่พอ "

เธอต้องมีค่าใช้จ่าย อีกเยอะ เพื่อจะเป็นค่ารักษาพยาบาล กว่าคชาจะกลับมาเป็นปกติ

เธอต้องยอมเพื่อให้เขากลับมาเป็นเหมือนเดิมให้ได้ มันยังมีเรื่องเหนื่อยอีกเยอะสำหรับเธอ

เนเน่นั่งเหม่อตาลอยมองไปที่คชา ที่กำลังนอนอยู่เตียงคนไข้

'เค้าเป็นคนดี ไม่น่าจะต้องมารับกรรมอะไรแบบนี้เลย'

'เค้าต้องหายเป็นปกติแน่ ๆ

ถึงแม้ว่าจะจำอะไรในตัวฉันไม่ได้ขึ้นมาจริงๆฉันเองก็จะต้องยอมให้เค้าผ่าตัด'

'ในอนาคตข้างหน้า ถึงจะไม่มีเขา ฉันก็จะยอมรับมันให้ได้'

'ฉันต้องยอมรับชะตากรรมตรงนี้ให้เสียจงได้ '

'ฉันจะปล่อยให้เขามีสายตาที่ว่างเปล่าอยู่แบบนี้ตลอดไปไม่ได้'

'เค้าต้องจดจำชีวิตที่ขาดหายไป ได้ทุกสิ่งทุกอย่างได้แน่นอน'

'มันเจ็บปวดจริงๆ ที่ไม่ได้อยู่ในความทรงจำของใคร'

'สายตาว่างเปล่า มันน่ากลัวจริงๆ เมื่อมองเข้าไป '

'มันเป็นสายตาที่เลื่อนลอย มันเจ็บปวดมาก เธออดคิดถึงตัวเองขึ้นมาไม่ได้ '

เธอเองเคยทำเค้าหล่นหายในสายตาตอนนั้น และ วันนี้เธอเองนั่นแหละ ที่หล่นหายไปจากความทรงจำของเขา ในตอนนี้ หรือ อาจตลอดไป