เหมยฮวาบัญชาการ นิยาย บท 56

ซินเอ๋อร์ตามฝูซิ่นเล่อมาถึงเมืองหลันเจาได้สี่วันแล้ว นางอ้างว่ายังมิรู้จะไปอยู่ที่ใด เพื่อจะได้อาศัยอยู่ในค่ายทหารกับฝูซิ่นเล่อในฐานะสาวใช้ ยามที่บรรดาทหาร แม่ทัพ นายกอง ประชุมกันอยู่ในกระโจม นางจะหาโอกาสนำน้ำชา สุรา และอาหารเข้าไปให้ เพื่อลอบฟังว่าฝ่ายต้าจินมีแผนการใดบ้าง

“ตอนนี้ทัพต้าเจาปักหลักอยู่ในเมืองลวี่เจา ข้าคิดว่าเราควรส่งกองทหารลอบเข้าไปทางทิศตะวันออกแล้วโจมตีทัพใหญ่เสีย” ฝูซิ่นฮวากล่าว

ซินเอ๋อร์ก้มหน้า ไม่กล้ามองสบตาผู้ใด ขณะนำถ้วยชาไปวางให้ทหารแต่ละนาย แต่สองหูตั้งใจฟังทุกถ้อยคำที่ออกจากปากของฝูซิ่นฮวาให้ได้มากที่สุด

ฝูซิ่นเล่อและฝูซิ่นฮวาตั้งใจจะโจมตีจากทางทิศตะวันออก

หญิงสาวพยายามท่องจำให้ขึ้นใจ และพยายามเลียบ ๆ เคียง ๆ อยู่ในกระโจมให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ จนได้ความเพิ่มเติมว่าทัพไป๋หู่จะลงมือในวันมะรืนนี้

นางต้องรีบออกจากเมืองหลันเจาให้เร็วที่สุด

คืนนั้นซินเอ๋อร์เก็บข้าวของใส่ห่อผ้า แล้วยกน้ำร้อนเข้าไปให้ฝูซิ่นเล่อในกระโจมเพื่อดูแลเขาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้พบกันอีก

“ท่านแม่ทัพเจ้าคะ ข้ามีเรื่องจะเรียนให้ทราบ” ซินเอ๋อร์พูดขณะปรนนิบัติฝูซิ่นเล่ออาบน้ำ

“ข้าฟังอยู่” ฝูซิ่นเล่อตอบ

“ข้าพบญาติที่สามารถไปอาศัยอยู่ด้วยได้แล้วเจ้าค่ะ”

“อย่างนั้นหรือ ข้าดีใจกับเจ้าด้วยที่ได้เจอญาติเสียที”

“เจ้าค่ะ” ซินเอ๋อร์ยิ้มอย่างขมขื่น พยายามเป็นอย่างยิ่งที่จะไม่ให้น้ำตาไหลออกมา “เราอาจจะไม่ได้พบกันอีก”

“เหตุใดเล่า ในเมื่อเจ้าอยู่ในหลันเจา และข้าเองก็ยังอยู่ที่นี่”

“...”

“เชื่อข้าเถอะ เราจะต้องได้พบกันอีก” ฝูซิ่นเล่อว่า

“หากเรามีโอกาสได้พบกันอีก ข้าหวังเพียงท่านแม่ทัพจะให้อภัยในสิ่งที่ข้าทำ อภัยให้ข้าที่ไม่สามารถอยู่ดูแลรับใช้ท่านได้”

“ไม่มีสิ่งใดที่ข้าต้องอภัยให้เจ้า ซินซิน”

ซินเอ๋อร์น้ำตาไหล นางกอดฝูซิ่นเล่อที่อยู่ในอ่างน้ำจากด้านหลัง พร้อมทั้งกระซิบถ้อยคำที่อยากให้เขาได้ยินเป็นครั้งสุดท้าย

“ข้ารักท่านมาก แต่ชาตินี้ข้าไร้วาสนา ไม่อาจอยู่ร่วมกับท่านได้”

“...”

“ลาก่อนท่านแม่ทัพ”

หญิงสาวจูบแก้มฝูซิ่นเล่อแผ่วเบา ก่อนผละออกแล้ววิ่งออกจากกระโจมไป โดยไม่เหลียวกลับมามองอีก ทิ้งให้ฝูซิ่นเล่อนั่งนิ่งอยู่ในอ่างอาบน้ำตามเดิม

เขาไม่เคยหลงรักนาง ไม่เคยแม้แต่น้อย

และนั่นทำให้ฝูซิ่นเล่อรู้สึกผิดต่อนางยิ่งนัก เพราะเขาเองก็ไม่คาดคิดว่าซินเอ๋อร์จะตกหลุมรักตน คิดเพียงว่านางหวังใช้ความงามและมารยาล่อลวงเขา แต่ยิ่งนานวัน นางก็ยิ่งเกิดความรู้สึกดี ๆ กับเขามากขึ้นทุกที

หากเป็นไปได้ เขาก็อยากช่วยให้นางมีชีวิตรอด อยากให้นางมีชีวิตอยู่ต่อไป แทนที่จะต้องมาตายเพราะคนที่ไม่เคยมีใจให้นางเช่นเขา

ร่างบอบบางภายใต้ผ้าคลุมสีเทาสะพายห่อผ้าไว้บนไหล่ ขณะเดินออกจากค่ายทหาร ทีแรกทหารยามไม่ยินยอมให้นางออกไปได้ จนกระทั่งพลทหารคนสนิทของฝูซิ่นเล่อเดินเข้ามาบอกว่า ท่านแม่ทัพอนุญาตให้นางกลับคืนสู่บ้านเดิมของนาง ทหารยามจึงยอมหลีกทางให้

“คารวะเสด็จพี่รัชทายาท” หญิงสาวยอบกายถวายคำนับ

“ข้าดีใจที่เห็นเจ้าปลอดภัยกลับมา” เสวียนชิวแสร้งทำทีเป็นสวมกอดน้องสาวด้วยความห่วงใย “ข้ากำลังคิดจะหาทางส่งคนไปช่วยเจ้าอยู่พอดี เจ้าหนีออกมาได้อย่างไรกัน”

“ชายผู้นั้นช่วยหม่อมฉันออกมาเพคะ” ซินเอ๋อร์ชี้ไปที่คนของฝูซิ่นเล่อ “เขาเป็นคนของจงหุย”

“ยังมีบ่าวไพร่ของไอ้เศษสวะนั่นเหลือรอดอยู่อีกเรอะ!”

“เสด็จพี่โปรดระงับพระอารมณ์ก่อน หากไม่ได้เขาช่วยไว้ หม่อมฉันคงมิอาจหนีออกมาจากหลันเจาได้ และคงไม่สามารถนำความมาแจ้งแก่เสด็จพี่ได้”

“เจ้าได้ความว่ากระไรมา จงรีบบอกข้ามาเถิด”

ซินเอ๋อร์สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ นางกำลังจะทรยศต่อฝูซิ่นเล่อ แต่เพื่อบ้านเมือง นางจำเป็นต้องทำ

“วันมะรืนนี้ ทัพไป๋หู่จะบุกโจมตีเราจากทางทิศตะวันออกเพคะ”

“ทิศตะวันออกหรือ” เสวียนชิวครุ่นคิด “ก็ให้มันมา!”

“ทหาร!” เสวียนชิวตะโกนเรียก

“ขอรับท่านแม่ทัพ!” แม้เขาจะเป็นรัชทายาท แต่ยามอยู่ในกองทัพ เขาคือแม่ทัพ และพลทหารทุกนายต่างเรียกขานเขาเช่นนี้

“เตรียมกำลังพลไปรอรับพวกต้าจินทางทิศตะวันออก!”