เหมยฮวาบัญชาการ บทที่ 57 หลบหนี

ซินเอ๋อร์ตามฝูซิ่นเล่อมาถึงเมืองหลันเจาได้สี่วันแล้ว นางอ้างว่ายังมิรู้จะไปอยู่ที่ใด เพื่อจะได้อาศัยอยู่ในค่ายทหารกับฝูซิ่นเล่อในฐานะสาวใช้ ยามที่บรรดาทหาร แม่ทัพ นายกอง ประชุมกันอยู่ในกระโจม นางจะหาโอกาสนำน้ำชา สุรา และอาหารเข้าไปให้ เพื่อลอบฟังว่าฝ่ายต้าจินมีแผนการใดบ้าง

“ตอนนี้ทัพต้าเจาปักหลักอยู่ในเมืองลวี่เจา ข้าคิดว่าเราควรส่งกองทหารลอบเข้าไปทางทิศตะวันออกแล้วโจมตีทัพใหญ่เสีย” ฝูซิ่นฮวากล่าว

ซินเอ๋อร์ก้มหน้า ไม่กล้ามองสบตาผู้ใด ขณะนำถ้วยชาไปวางให้ทหารแต่ละนาย แต่สองหูตั้งใจฟังทุกถ้อยคำที่ออกจากปากของฝูซิ่นฮวาให้ได้มากที่สุด

ฝูซิ่นเล่อและฝูซิ่นฮวาตั้งใจจะโจมตีจากทางทิศตะวันออก

หญิงสาวพยายามท่องจำให้ขึ้นใจ และพยายามเลียบ ๆ เคียง ๆ อยู่ในกระโจมให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ จนได้ความเพิ่มเติมว่าทัพไป๋หู่จะลงมือในวันมะรืนนี้

นางต้องรีบออกจากเมืองหลันเจาให้เร็วที่สุด

คืนนั้นซินเอ๋อร์เก็บข้าวของใส่ห่อผ้า แล้วยกน้ำร้อนเข้าไปให้ฝูซิ่นเล่อในกระโจมเพื่อดูแลเขาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้พบกันอีก

“ท่านแม่ทัพเจ้าคะ ข้ามีเรื่องจะเรียนให้ทราบ” ซินเอ๋อร์พูดขณะปรนนิบัติฝูซิ่นเล่ออาบน้ำ

“ข้าฟังอยู่” ฝูซิ่นเล่อตอบ

“ข้าพบญาติที่สามารถไปอาศัยอยู่ด้วยได้แล้วเจ้าค่ะ”

“อย่างนั้นหรือ ข้าดีใจกับเจ้าด้วยที่ได้เจอญาติเสียที”

“ดี” ซินเอ๋อร์ตอบพลางครุ่นคิด “หรือว่าข้าควรจะส่งข่าวไปกับเจ้า แล้วตัวข้าอยู่สืบข่าวที่นี่ต่อไป”

“องค์หญิงคงต้องไปด้วยองค์เองพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมเป็นคนของท่านเสนาบดีจง ไม่เคยพบองค์รัชทายาทแห่งต้าเจามาก่อน เกรงว่าองค์รัชทายาทอาจไม่เชื่อในคำพูดของกระหม่อม”

“เช่นนั้นก็จงพาข้าออกไปจากที่นี่ ข้าจะนำข่าวไปทูลเสด็จพี่ด้วยตัวเอง”

“เชิญองค์หญิงทางนี้พ่ะย่ะค่ะ” ชายหนุ่มลอบพาซินเอ๋อร์ไปที่กำแพงเมือง เป่าลูกดอกยาสลบใส่ทหารยามหลายคนจนสลบไสลไปตาม ๆ กัน

“ขอประทานอภัย” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับโอบเอวบาง แล้วใช้วิชาตัวเบากระโดดลงจากกำแพงเมืองหลันเจา “เดินทางอีกไม่เกินหนึ่งชั่วยาม เราก็จะถึงเมืองลวี่เจาที่องค์รัชทายาทประทับอยู่”

“เช่นนั้นจงรีบไปกันเถิด” ซินเอ๋อร์รีบก้าวยาว ๆ ไปเบื้องหน้า เพื่อหวังนำความที่ทราบมาไปแจ้งแก่เสวียนชิวให้ไวที่สุด

ซินเอ๋อร์ก็มีน้ำตาเอ่อคลอขึ้นมาอีกครั้ง หญิงสาวกะพริบตาไล่น้ำตาแล้วยกสองมือขึ้นเช็ดน้ำตาอย่างลวก ๆ บุรุษผู้พานางหลบหนีซึ่งเป็นคนของฝูซิ่นเล่อเห็นแล้วให้นึกสงสารนางยิ่งนัก แต่เรื่องของบ้านเมืองย่อมสำคัญกว่า

หนึ่งชั่วยามต่อมา ซินเอ๋อร์ก็เดินทางมาถึงเมืองลวี่เจา นางใช้ตราประจำพระองค์ของรัชทายาทเปิดประตูเมือง พลทหารรีบพานางไปเข้าเฝ้าเสวียนชิวทันที

“คารวะเสด็จพี่รัชทายาท” หญิงสาวยอบกายถวายคำนับ

“ข้าดีใจที่เห็นเจ้าปลอดภัยกลับมา” เสวียนชิวแสร้งทำทีเป็นสวมกอดน้องสาวด้วยความห่วงใย “ข้ากำลังคิดจะหาทางส่งคนไปช่วยเจ้าอยู่พอดี เจ้าหนีออกมาได้อย่างไรกัน”