เหมยฮวาบัญชาการ บทที่ 57 หลบหนี

ซินเอ๋อร์ตามฝูซิ่นเล่อมาถึงเมืองหลันเจาได้สี่วันแล้ว นางอ้างว่ายังมิรู้จะไปอยู่ที่ใด เพื่อจะได้อาศัยอยู่ในค่ายทหารกับฝูซิ่นเล่อในฐานะสาวใช้ ยามที่บรรดาทหาร แม่ทัพ นายกอง ประชุมกันอยู่ในกระโจม นางจะหาโอกาสนำน้ำชา สุรา และอาหารเข้าไปให้ เพื่อลอบฟังว่าฝ่ายต้าจินมีแผนการใดบ้าง
“ตอนนี้ทัพต้าเจาปักหลักอยู่ในเมืองลวี่เจา ข้าคิดว่าเราควรส่งกองทหารลอบเข้าไปทางทิศตะวันออกแล้วโจมตีทัพใหญ่เสีย” ฝูซิ่นฮวากล่าว
ซินเอ๋อร์ก้มหน้า ไม่กล้ามองสบตาผู้ใด ขณะนำถ้วยชาไปวางให้ทหารแต่ละนาย แต่สองหูตั้งใจฟังทุกถ้อยคำที่ออกจากปากของฝูซิ่นฮวาให้ได้มากที่สุด
ฝูซิ่นเล่อและฝูซิ่นฮวาตั้งใจจะโจมตีจากทางทิศตะวันออก
หญิงสาวพยายามท่องจำให้ขึ้นใจ และพยายามเลียบ ๆ เคียง ๆ อยู่ในกระโจมให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ จนได้ความเพิ่มเติมว่าทัพไป๋หู่จะลงมือในวันมะรืนนี้
นางต้องรีบออกจากเมืองหลันเจาให้เร็วที่สุด
คืนนั้นซินเอ๋อร์เก็บข้าวของใส่ห่อผ้า แล้วยกน้ำร้อนเข้าไปให้ฝูซิ่นเล่อในกระโจมเพื่อดูแลเขาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้พบกันอีก
“ท่านแม่ทัพเจ้าคะ ข้ามีเรื่องจะเรียนให้ทราบ” ซินเอ๋อร์พูดขณะปรนนิบัติฝูซิ่นเล่ออาบน้ำ
“ข้าฟังอยู่” ฝูซิ่นเล่อตอบ
“ข้าพบญาติที่สามารถไปอาศัยอยู่ด้วยได้แล้วเจ้าค่ะ”
“อย่างนั้นหรือ ข้าดีใจกับเจ้าด้วยที่ได้เจอญาติเสียที”
“เจ้าค่ะ” ซินเอ๋อร์ยิ้มอย่างขมขื่น พยายามเป็นอย่างยิ่งที่จะไม่ให้น้ำตาไหลออกมา “เราอาจจะไม่ได้พบกันอีก”
“เหตุใดเล่า ในเมื่อเจ้าอยู่ในหลันเจา และข้าเองก็ยังอยู่ที่นี่”
“...”
“เชื่อข้าเถอะ เราจะต้องได้พบกันอีก” ฝูซิ่นเล่อว่า
“หากเรามีโอกาสได้พบกันอีก ข้าหวังเพียงท่านแม่ทัพจะให้อภัยในสิ่งที่ข้าทำ อภัยให้ข้าที่ไม่สามารถอยู่ดูแลรับใช้ท่านได้”
“ไม่มีสิ่งใดที่ข้าต้องอภัยให้เจ้า ซินซิน”
ซินเอ๋อร์น้ำตาไหล นางกอดฝูซิ่นเล่อที่อยู่ในอ่างน้ำจากด้านหลัง พร้อมทั้งกระซิบถ้อยคำที่อยากให้เขาได้ยินเป็นครั้งสุดท้าย
“ข้ารักท่านมาก แต่ชาตินี้ข้าไร้วาสนา ไม่อาจอยู่ร่วมกับท่านได้”
“...”
“ลาก่อนท่านแม่ทัพ”
หญิงสาวจูบแก้มฝูซิ่นเล่อแผ่วเบา ก่อนผละออกแล้ววิ่งออกจากกระโจมไป โดยไม่เหลียวกลับมามองอีก ทิ้งให้ฝูซิ่นเล่อนั่งนิ่งอยู่ในอ่างอาบน้ำตามเดิม
เขาไม่เคยหลงรักนาง ไม่เคยแม้แต่น้อย
และนั่นทำให้ฝูซิ่นเล่อรู้สึกผิดต่อนางยิ่งนัก เพราะเขาเองก็ไม่คาดคิดว่าซินเอ๋อร์จะตกหลุมรักตน คิดเพียงว่านางหวังใช้ความงามและมารยาล่อลวงเขา แต่ยิ่งนานวัน นางก็ยิ่งเกิดความรู้สึกดี ๆ กับเขามากขึ้นทุกที
หากเป็นไปได้ เขาก็อยากช่วยให้นางมีชีวิตรอด อยากให้นางมีชีวิตอยู่ต่อไป แทนที่จะต้องมาตายเพราะคนที่ไม่เคยมีใจให้นางเช่นเขา
ร่างบอบบางภายใต้ผ้าคลุมสีเทาสะพายห่อผ้าไว้บนไหล่ ขณะเดินออกจากค่ายทหาร ทีแรกทหารยามไม่ยินยอมให้นางออกไปได้ จนกระทั่งพลทหารคนสนิทของฝูซิ่นเล่อเดินเข้ามาบอกว่า
เมื่อออกมาจากค่ายทหารแล้ว ซินเอ๋อร์ก็หาทางไปยังประตูเมืองที่ปิดสนิท แน่นอนว่านางไม่สามารถเปิดมันออกได้ การที่จะเปิดประตูเมืองหลันเจาคงต้องใช้คนไม่น้อยกว่าสิบคน แล้วนางตัวคนเดียวจะหนีออกไปได้อย่างไร
“องค์หญิง” เสียงหนึ่งกระซิบเรียก
“เจ้า!” ซินเอ๋อร์ตกใจไม่น้อย เมื่อได้เห็นชายหนุ่มที่คอยรับจดหมายจากนางไปส่งให้จงหุยยังมีชีวิตรอด “เจ้ายังไม่ตายหรือ”
“กระหม่อมหนีรอดมาได้” เขาตอบพลางมองไปรอบ ๆ ด้วยท่าทีระแวดระวัง “องค์หญิงกำลังจะหนีออกจากเมืองหลันเจาหรือพ่ะย่ะค่ะ”
“ใช่ เจ้าช่วยข้าได้หรือไม่”
“ได้พ่ะย่ะค่ะ”
“ดี” ซินเอ๋อร์ตอบพลางครุ่นคิด “หรือว่าข้าควรจะส่งข่าวไปกับเจ้า แล้วตัวข้าอยู่สืบข่าวที่นี่ต่อไป”
“องค์หญิงคงต้องไปด้วยองค์เองพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมเป็นคนของท่านเสนาบดีจง ไม่เคยพบองค์รัชทายาทแห่งต้าเจามาก่อน เกรงว่าองค์รัชทายาทอาจไม่เชื่อในคำพูดของกระหม่อม”
“เช่นนั้นก็จงพาข้าออกไปจากที่นี่ ข้าจะนำข่าวไปทูลเสด็จพี่ด้วยตัวเอง”
“เชิญองค์หญิงทางนี้พ่ะย่ะค่ะ” ชายหนุ่มลอบพาซินเอ๋อร์ไปที่กำแพงเมือง เป่าลูกดอกยาสลบใส่ทหารยามหลายคนจนสลบไสลไปตาม ๆ กัน
“ขอประทานอภัย” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับโอบเอวบาง แล้วใช้วิชาตัวเบากระโดดลงจากกำแพงเมืองหลันเจา “เดินทางอีกไม่เกินหนึ่งชั่วยาม เราก็จะถึงเมืองลวี่เจาที่องค์รัชทายาทประทับอยู่”
“เช่นนั้นจงรีบไปกันเถิด” ซินเอ๋อร์รีบก้าวยาว ๆ ไปเบื้องหน้า เพื่อหวังนำความที่ทราบมาไปแจ้งแก่เสวียนชิวให้ไวที่สุด
ซินเอ๋อร์ก็มีน้ำตาเอ่อคลอขึ้นมาอีกครั้ง หญิงสาวกะพริบตาไล่น้ำตาแล้วยกสองมือขึ้นเช็ดน้ำตาอย่างลวก ๆ บุรุษผู้พานางหลบหนีซึ่งเป็นคนของฝูซิ่นเล่อเห็นแล้วให้นึกสงสารนางยิ่งนัก แต่เรื่องของบ้านเมืองย่อมสำคัญกว่า
หนึ่งชั่วยามต่อมา ซินเอ๋อร์ก็เดินทางมาถึงเมืองลวี่เจา นางใช้ตราประจำพระองค์ของรัชทายาทเปิดประตูเมือง พลทหารรีบพานางไปเข้าเฝ้าเสวียนชิวทันที
“คารวะเสด็จพี่รัชทายาท” หญิงสาวยอบกายถวายคำนับ
“ข้าดีใจที่เห็นเจ้าปลอดภัยกลับมา” เสวียนชิวแสร้งทำทีเป็นสวมกอดน้องสาวด้วยความห่วงใย “ข้ากำลังคิดจะหาทางส่งคนไปช่วยเจ้าอยู่พอดี เจ้าหนีออกมาได้อย่างไรกัน”
เหมยฮวาบัญชาการ บทที่ 57 หลบหนี โดย จิ้นอิ๋ง
อ่าน บทที่ 57 หลบหนี ของนิยาย เหมยฮวาบัญชาการ ที่นี่ นวนิยายชุด เหมยฮวาบัญชาการ ประเภท: นวนิยายโรแมนติกของจีนอัปเดตเป็น บทที่ 57 หลบหนี อ่านนิยาย เหมยฮวาบัญชาการ ฉบับเต็มได้ที่ novelones.com
คำค้นหาที่เกี่ยวข้อง บทที่ 57 หลบหนี:
เหมยฮวาบัญชาการ บทที่ 57 หลบหนี
บทที่ 57 หลบหนี