เข้าสู่ระบบ ‘ฝ่ามือยูไล’ [Sign in Buddha’s palm] นิยาย บท 186

Sign in Buddha’s palm 186 เข้าสู่ระบบ! ห้าหมัด สายฟ้าเทพเจ้า

ในความจริงแล้ว

ตั้งแต่เข้าสู่หนทางการฝึกยุทธมา ซูฉินเคยลงมือเต็มกําลัง เพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น

สมัยก่อนตอนที่ผ่านเชิงเขาหรู่หนาน เพื่อต้านทานหิมะถล่ม ซูฉินถึงกับดึงเศษเสี้ยวพลังออกมาจากส่วนลึกด้านในหว่างคิ้วซึ่งเป็นที่สถิตขององค์ยูไลทองคํา ตัวแทนแห่งฝ่ามือยูไล

ครั้งนั้นซูฉินไม่ได้เตรียมการใดๆมาก่อนเลย

เป็นเพราะเหตุนี้เองที่ทําให้ซูฉินจับสัมผัสถึงพลังฟ้าดินได้ และในที่สุดก็เข้าสู่ขอบเขตอรหันต์ได้อย่างราบรื่น

อย่างไรก็ตาม

ในเวลานั้นซูฉินเป็นเพียงยอดปรมาจารย์ระดับชั้นที่หนึ่งขั้นสูงสุด แต่ตอนนี้ซูฉินเป็นอรหันต์ในระดับนภาชั้นที่เจ็ดแล้ว ช่องว่างระหว่างทั้งคู่นั้นถ้าบอกว่าราวฟ้ากับดินก็คงไม่เกินจริงไปนัก

ดังนั้นซูฉินจึงไม่รู้ว่าตัวเขาแข็งแกร่งเพียงใด

สิ่งเดียวที่ชัดเจนคือ แม้แต่ตํานานยุทธอย่างราชครูแห่งอาณาจักรเหมิ่งหยวนก็ไม่สามารถหยุดดัชนีที่กวาดไปส่งๆของเขาได้

เหล่าพี่น้องทั้งซูเยวหยุน ซูเฉิงฮ่าว และซูเฉิงยู่มองหน้ากัน ใบหน้าของพวกเขาต่างตกตะลึง

ถ้าเป็นคนอื่นพูดแบบนี้ พวกเขาจะไม่เชื่ออย่างแน่นอน แต่นี่คือสิ่งที่ซูฉินพูด…

หลังจากทั้งสามคนพูดคุยกันอีกนิดหน่อย สองพี่น้องซูเฉิงฮ่าวและซูเฉิงยู่ก็แข่งขันกันอย่างดุเดือดเพื่อความแข็งแกร่ง พากันวิ่งกลับไปที่พระราชวังตะวันออกเพื่อฝึกฝนต่อ ส่วนซูเยว่หยุนก็กลับไปที่พระราชวังคุนหนิง

“ร่างจําแลงในโลกถ้ําปิศาจยุ่งมากในช่วงสองวันที่ผ่านมานี้ ไม่มีจังหวะลงชื่อเข้าใช้เลย…”

ซูฉินแตะปลายคาง ดวงตาฉายแววครุ่นคิด

แรงกดดันของชั้นบรรยากาศภายในโลกถ้ําปิศาจเหนือกว่าที่โลกมาก แม้แต่ซูฉินที่อยู่ระดับนภาชั้นที่เจ็ดก็ไม่สามารถเคลื่อนที่ในชั่วพริบตา

และในจุดหนึ่ง กระแสปราณบนโลกที่เริ่มฟื้นคืนกลับมา จะทวีความรุนแรงขึ้น และค่อยๆเป็นเหมือนโลกถ้ําปิศาจ

แน่นอนว่าทั้งหมดนั่นไม่มีผลกับซูฉิน

เพราะความแข็งแกร่งที่เพิ่มขึ้นของเขามีอัตราเร็วที่สูงกว่ากระแสปราณฟื้นฟู

ซูฉินมาที่หอดูดาวโดยไม่ทันตั้งตัว

“วันนี้ลงชื่อเข้าใช้ที่นี่แล้วกัน”

–

ซูฉินคิด แล้วกล่าวคําในใจเงียบๆ “ระบบ ลงชื่อเข้าใช้”

[ขอแสดงความยินดี โฮสต์ลงชื่อเข้าใช้สําเร็จ ได้รับห้าหมัดสายฟ้าเทพเจ้า]

“ห้าหมัดสายฟ้าเทพเจ้า?”

ท่าทีของซูฉินเปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อย

“วิชาหมัดที่เกี่ยวข้องกับสายฟ้า?”

ความคิดของซูฉินผันผวน ข้อมูลกลุ่มหนึ่งแวบเข้ามาในจิตของเขา

ช่วงเวลาต่อมา

ข้อมูลมากมายเกี่ยวกับห้าหมัดสายฟ้าเทพเจ้าก็ถูกรวมเข้ากับจิตใจของซูฉินอย่างสมบูรณ์

หลังจากนั้นไม่นาน

ซูฉินก็ค่อยๆลืมตาขึ้น และเหมือนจะมีประกายบางอย่างระเบิดขึ้นในดวงตาของเขา สายฟ้านับร้อยนับล้านสายกระจายออกมา

“ห้าหมัดสายฟ้าเทพเจ้า ชักนําพลังแห่งสายฟ้า ปล่อยออกเป็นหมัด เคลื่อนไหวก้าวย่างราวกับเทพเจ้าสายฟ้าด้วยพลังอันไร้ขีดจํากัด…”

ซูฉินดูมีความสุข

ห้าหมัดสายฟ้าเทพเจ้านี้ มันค่อนข้างเหนือกว่าวิทยายุทธทั่วๆไป ตามจริงเพียงแค่มันสามารถชักนําสายฟ้าได้ เท่านี้ก็เพียงพอแล้วที่จะติดหนึ่งในร้อยอันดับวิชาที่ซูฉันมี

ตามข้อมูลที่ได้รับมาจากระบบ ห้าหมัดสายฟ้าเทพเจ้านี้ แบ่งออกเป็นห้าระดับจากต่ําไปสูง ได้แก่ “แรกเริ่ม, น้ํา, เมฆ, ปฐพี และนภา”

แม้ว่าสี่ระดับแรกจะน่ากลัว แต่ก็ไม่ได้มีอะไรน่าตื่นตกใจนัก สายฟ้าที่ระดับเหล่านี้ชักนําได้ก็เพียงฟ้าแลบฟ้าร้อง

แต่เมื่อขึ้นไปถึงระดับนภา มันสามารถชักนําสายฟ้าได้อย่างแท้จริงและน่าสะพรึงกลัว

แน่นอน

ที่ซูฉินเห็นคุณค่าของวิชาหมัดชุดนี้ ไม่ใช่เพราะพลังของมัน

ห้าหมัดสายฟ้าเทพเจ้านั้นน่ากลัว แต่ในบรรดาวิชาอันหลากหลายที่ซูฉินเชี่ยวชาญ ก็มีหลายวิชาที่เท่าเทียมหรือมีแม้กระทั่งวิชาที่เหนือกว่า

สิ่งที่ทําให้ซูฉินรู้สึกสั่นไหวได้จริงๆ นั่นก็คือวิธีลับในระดับนภาของห้าหมัดสายฟ้าเทพเจ้า

เมื่อฝึกฝนห้าหมัดสายฟ้าเทพเจ้าไปถึงระดับนภา จะสามารถชักนําสายฟ้าฟาดออกมาเพื่อขัดเกลาร่างกายได้

เฉพาะเวลาที่พลังของฟ้ากับดินมาบรรจบกัน ร่างกายจึงจะถูกกระตุ้นได้มากขึ้นและตระหนักได้ถึงผลของสายฟ้าที่ช่วยขัดเกลาร่างกาย

“เมฆดํามืดครื้ม?”

ซูฉินคิดอยู่ภายในใจ

โดยปกติอากาศแบบนั้นจะมาในทุกๆสิบวันหรือครึ่งเดือน และซูฉินก็จําจะต้องอดทนรออีกสองสามวัน

ต่อจากนี้ นอกเหนือจากการควบรวมอาณาเขตขนาดเล็กอย่างต่อเนื่องแล้ว ซูฉินก็ยังต้องทําความคุ้นเคยกับวิชา ห้าหมัดสายฟ้าเทพเจ้าอีกด้วย

วิชาห้าหมัดสายฟ้าเทพเจ้านั้นได้มาถึงขอบเขตตํานานแล้ว และเป็นขอบเขตตํานานระดับสูงอีกด้วย ไม่เช่นนั้นตํานานยุทธธรรมดาจะกล้ารับสายฟ้าฟาดได้เช่นไร

ดังนั้นเมื่อซูฉินคุ้นเคยกับห้าหมัดสายฟ้าเทพเจ้า ความรู้สึกต่างๆก็โผล่ขึ้นมาในหัวใจตลอดเวลา

ราวกับซูฉินกลายเป็นผู้คิดค้นวิชาที่กลับมาเกิดใหม่ เขาเหวี่ยงกําปั้นออกไปทีละขั้นตอน ไต่ระดับขึ้นไปเรื่อยๆ จนทําให้ทั้งโลกสั่นสะเทือน

ในที่สุด

สองสามวันก็ผ่านพ้นไป

เมืองฉางอันวันนี้มีเมฆมาก และลมก็แรงราวกับพายุฝนกําลังจะมา

“ตอนนี้แหละ”

ซูฉินยืนอยู่เหนือเมืองฉางอัน มองขึ้นไปบนเมฆฝนที่ตั้งเค้าเป็นแนวยาวออกไปจนสุดลูกหูลูกตา

–

ฉีกกระชาก!

สายฟ้าสว่างวาบ ระเบิดออกเป็นพลังทําลายล้างผ่านระยะทางหลายพัน

“เมื่อเทียบกับฟ้าดิน สุดท้ายแล้วความแข็งแกร่งของคนคนหนึ่งก็ไม่ควรค่าแก่การพูดถึงเลย…”

ซูฉินถอนหายใจเล็กน้อย สีหน้าเคร่งขรึม ค่อยๆ ยกมือข วาขึ้น กําแน่นแล้วกระแทกออกไปด้านหน้า

บูม!!!

เพียงครู่เดียวเท่านั้น!

ประกายสายฟ้าก็มารวมตัวกัน วนเวียนอยู่รอบกําปั้นของซูฉิน