เข้าสู่ระบบ ‘ฝ่ามือยูไล’ [Sign in Buddha’s palm] นิยาย บท 199

Sign in Buddha’s palm 199 (II) บดขยี้

ครืด

ปรากฏวงสีดําสนิทฉีกกระชากจนเหมือนเป็นรอยแยกบนท้องฟ้า

หลังจากฆ่าบรรพบุรุษสังหารโลหิตด้วยการผ่าออกเป็นสองส่วน เขาก็ไม่มีความลังเลใจแต่อย่างใด สาวเท้าก้าวข้ามผ่านร่างของชายชุดดําผู้เย็นชาไป

“และเจ้า”

ซูฉินหันเหสายตาไปทางชายชุดเขียวที่ถือดาบยาวในมือ

“ตาย”

ซูฉินกําด้ามมีดเทพเจ้าปีศาจไว้แน่น ก่อนจะสับลงตามใจต้องการ

“อาอาอาอา!”

“หมื่นดาบคืนซ่ง!!”

ชายชุดคลุมเขียวที่กําลังถือดาบอยู่กลายเป็นคลุ้มคลั่งในทันที เห็นตํานานยุทธถึงสามคนตกตายติดต่อกันต่อหน้าต่อตาตนเอง และโดยไม่ทันรู้ตัว ก็มาถึงตาของตนเสียแล้ว

ดาบยาวที่ชายชุดเขียวถืออยู่จู่ๆ ก็ระเบิดพลังออกมาเป็นแสงอันเจิดจ้า ส่องประกายจากหนึ่งเป็นสอง สองเป็นสี่ สี่เป็นแปด

แทบจะในทันที ประกายแสงดาบจํานวนนับไม่ถ้วนก็แยกกระจายออกมาล้อมรอบร่างของมัน

“วิถีแห่งดาบนั้นไม่เลว แต่น่าเสียดาย ที่มันยังไม่เพียงพอ” ซูฉินส่ายหัวเล็กน้อย

เพล้ง

คมมีดสีดําสนิทดุจหมึก ปนประกายแสงทั้งหลายออกในทันที ตัดดาบยาวที่ชายชุดเขียวชักออกมาหักเป็นสองซีก จากนั้นก็พุ่งตรงเข้าตัดร่างชายในชุดเขียวไปด้วย

ผู้ชมโดยรอบถึงกับเงียบกริบ

สีหน้าทุกคนต่างให้ความรู้สึกว่าฉากตรงหน้าช่างน่าสยดสยอง

พวกเขาไม่เคยคิดฝันว่าเหล่าตํานานยุทธผู้ทรงพลังไร้เทียมทาน เมื่อมาอยู่ต่อหน้าซูฉิน ก็เหมือนกับไก่ที่กําลังโดนเชือด

“พี่สาม พี่สามแข็งแกร่งเกินไปแล้ว…” จักรพรรดิถังตกตะลึงเช่นเดียวกัน

หากจะกล่าวถึงชายท่าทางดุดันที่ตกตายไปเป็นคนแรก อาจมองได้ว่าเกิดจากการฉวยโอกาส “ลอบจู่โจม” แต่หลังจากนั้นซูฉินก็ยังสังหารตํานานยุทธต่อเนื่องไปอีกสามศพ

ขณะที่ทุกคนกําลังตกใจ

การแสดงออกของซูฉินยังคงไม่เปลี่ยนแปลงไป จากนั้นเขาจึงค่อยๆ มองไปที่ปิงหลิงเทพธิดายุคปัจจุบันแห่งตําหนักเทพเจ้าหิมะ

“เจ้ายังมีความกล้าที่จะยืนอยู่ที่นี่อีกหรือ?” ซูฉินมองปิงหลิงด้วยความสนใจ

เมื่อครู่ แม้เทพธิดาแห่งตําหนักเทพเจ้าหิมะจะหวาดกลัวจนหน้าซีดดุจเดียวกัน แต่นางก็ไม่ได้รีบหนีไปเฉกเช่นบรรพบุรุษสํานักสังหารโลหิต

“ท่านผู้แข็งแกร่งช่างน่าสะพรึงกลัว แม้ว่าข้าจะหนีไปก็คงหนีมิพ้น”

ปิงหลิง เทพธิดาคนปัจจุบันแห่งตําหนักเทพเจ้าหิมะสูดหายใจเข้า ก่อนจะกล่าวคําด้วยเสียงเรียบนิ่ง

“ให้ข้าเดา เหตุผลที่เจ้าไม่หนีไป ไม่ใช่เพราะเจ้าไม่เกรงกลัวความตาย แต่เพราะเจ้ามีไฟลับที่อาจารย์ของเจ้ามอบเอาไว้ให้เสียมากกว่า?”

ซูฉินไม่เชื่อคํากล่าวที่ว่า เพราะหนีไม่ได้ จึงไม่หนี”

แม้แต่มดยังรักตัวกลัวตาย นับประสาอะไรกับศิษย์ที่น่าภาคภูมิใจของนิกายใหญ่?