เข้าสู่ระบบ ‘ฝ่ามือยูไล’ [Sign in Buddha’s palm] นิยาย บท 227

เข้าสู่ระบบ “ฝ่ามือยูไล [Sign in Buddha’s palm]

เป็นธรรมดาที่ซูฉินจะไม่รู้ว่าการที่เขาสังหารคนสองสามคนโดยไม่ตั้งใจนั้นจะทําให้เกิดความพรั่นพรึงในต่างดินแดน กระทั่งลามไปถึงการปลุกบรรพชนที่หลับใหลในส่วนลึกของนิกายใหญ่

หรือแม้ซูฉินจะรู้ ก็คงทําได้เพียงยิ้มอย่างไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก

ด้วยเคล็ดวิชาทั้งหมดที่เขามีในปัจจุบัน เว้นแต่จะเป็นเซียนเทพปฐพี ต่อให้เป็นตํานานยุทธระดับนภาชั้นที่เก้าก็ไม่มีหวั่น

นอกจากนี้บรรพชนที่หลับใหลภายในนิกายใหญ่ต่างดินแดนก็ไม่มีอะไรมากไปกว่ากลุ่มหนอนน่าสงสารที่พลังชีวิต และเลือดเนื้อลดลงจนใกล้จะถึงจุดสิ้นสุดของชีวิตแล้ว พวกมันไม่อยู่ในสายตาของซูฉินด้วยซ้ํา

หลังจากที่ซูฉินทะลวงขั้นสําเร็จ เขาก็ยืนยันจนแน่ชัดแล้ว ว่าเกาะหยิงโจวไม่สามารถลงชื่อเข้าใช้ได้อีกต่อไป ดังนั้นจึงรีบเดินทางกลับเมืองฉางอันพร้อมกับน้ําพุจิตวิญญาณที่บรรจุอยู่ในกล่องหยก

สําหรับเกาะหยิงโจว ตาน้ําพุจิตวิญญาณได้หายไปแล้ว จิตใจแห่งฟ้าดินบนเกาะหยิงโจวย่อมจะค่อยๆลดลงอย่างช้าๆ แต่อย่างไรก็ตาม กระแสปราณฉีในปัจจุบันกําลังฟื้นคืนกลับมา แม้ว่าเกาะหยิงโจวจะเสื่อมโทรมลง แต่ตราบใดที่เวลาผ่านไปอีกหลายสิบปี เกาะแห่งนี้ก็จะหวนคืนสู่ชื่อ “เกาะเซียน” ได้ในที่สุด

เหตุที่จ้าวทะเลบูรพาเลือกที่จะตั้งตาน้ําพุจิตวิญญาณไว้บนเกาะหยิงโจวก็เพราะว่า แม้จะไม่มีน้ําพุจิตวิญญาณ เกาะหยิงโจวก็ถือได้ว่าเป็นแดนศักดิ์สิทธิ์ สามารถรวบรวมพลังงานธรรมชาติและจิตใจแห่งฟ้าดินได้

ก่อนที่จะออกเดินทาง ซูฉินได้สร้างค่ายกลฟ้าดินปกคลุมนอกเกาะหยิงโจวเพิ่มเป็นพิเศษด้วยค่ายกลขนาดใหญ่สองสามรูปแบบที่เขาเชี่ยวชาญ รอบเกาะหยิงโจวตอนนี้กล่าวได้ว่าค่อนข้างจะไร้จุดอ่อน

อย่างน้อยๆ ถ้าเป็นหมิงโยวและคนอื่นๆ ต่อให้แข็งแกร่งแค่ไหนก็ไม่สามารถทําลายค่ายกลได้โดยง่ายอีกแล้ว

“ได้เวลากลับแล้ว”

ซูฉินออกจากเกาะหยิงโจว มองไปยังทะเลสีฟ้าคราม มุ่งหน้าตรงไปยังเมืองฉางอัน

ส่วนชิงชิวเฉียนเฉียนและนักพรตเฒ่าก็ติดตามไปอย่างรวดเร็ว

แม้ว่านักพรตเฒ่าจะใช้แก่นแท้แห่งพลังส่วนใหญ่ในการถือกล่องหยก แต่เขาก็ยังเป็นตํานานยุทธระดับนภาชั้นที่สี่ การเหาะเหินเดินอากาศจึงทําได้ราวกับความสามารถขั้นพื้นฐาน ประกอบกับซูฉินจงใจชะลอความเร็วลง ทําให้เขาพอจะติดตามไปได้ แม้จะยากลําบากสักเล็กน้อย

หนึ่งวันต่อมา

ต่างก็มาถึงหน้าเมืองฉางอัน

เมืองฉางอันยังคงเหมือนเดิม ทว่า ตั้งแต่ครั้งที่อาณาจักรถังยึดครองทวีปได้ กําแพงเมืองฉางอันก็ได้รับการขยายตัวออกไปหลายต่อหลายครั้ง ต้องออกแบบใหม่เป็นพิเศษ เพื่อรองรับผู้ที่เดินทางเข้ามาจากทั่วทุกมุมโลก

หลังจากที่ซูฉินสู่เมืองฉางอันโดยไม่ได้รบกวนผู้ใด เขาก็กลับไปที่วังหลวงและหยุดอยู่ที่พระราชวังตะวันออก

“ค่ายกลฟ้าดินขนาดใหญ่ในที่แห่งนี้”

นักพรตเฒ่ายังคงถือกล่องหยกไว้ในมือทั้งสองข้าง ใบหน้าของเขาตกตะลึง

ค่ายกลฟ้าดินครอบคลุมไปทั่วทั้งพระราชวังตะวันออก แม้ว่าจะเทียบกับค่ายกลฟ้าดินจํานวนมากที่จัดตั้งบนเกาะหยิงโจวโดยจ้าวทะเลบูรพาไม่ได้ อย่างไรก็ตาม ค่ายกลฟ้าดินนับสิบๆรูปแบบถูกผสมผสานเข้ากันได้อย่างลงตัว มีความกลมกลืนอย่างยิ่ง ซึ่งเป็นเรื่องที่เหนือความคาดหมายไปไกลโข

ซูฉินเพิกเฉยต่อความตกใจของนักพรตเฒ่า ทันทีที่มาถึงเมืองฉางอัน ซูฉินก็ใช้จิตสัมผัสศักดิ์สิทธิ์กวาดไปทั่วเมืองฉางอัน

แม้ซูฉินจะเป็นคนสร้างทางเดินไว้ให้กับคนในตระกูลซูและคนอื่นๆ แต่สุดท้ายแล้ว เมื่อมาเห็นด้วยตาตัวเองเช่นนี้ ก็รู้สึกว่าไม่จําเป็นต้องกังวลอะไรนัก

“มีจอมยุทธเพิ่มมากขึ้นไม่น้อย…” ซูฉินแตะปลายคาง ใบหน้าครุ่นคิด

ในช่วงไม่กี่เดือนที่เขาจากไป จํานวนผู้ฝึกยุทธในเมืองฉางอันเพิ่มขึ้นอย่างน้อยก็ครึ่งเท่าตัว และมียอดปรมาจารย์ระดับชั้นที่หนึ่งกว่าหลายร้อยคน ยอดปรมาจารย์ขั้นสูงสุดอีกนับสิบ

เพียงแต่ว่ายอดปรมาจารย์ขั้นสูงสุดทั้งหมดล้วนอยู่ในช่วงแปรสภาพพลังหนึ่งถึงสองครั้งเท่านั้น ส่วนยอดปรมาจารย์ขั้นสมบูรณ์ที่แปรสภาพพลังครบสามครั้งยังไม่มีปรากฏ ไม่ต้องพูดถึงตํานานยุทธเลย ไม่มีเช่นเดียวกัน

ไม่ว่ากระแสปราณฉีจะฟื้นคืนกลับมามากเท่าไหร่ ขนาดหมื่นปีที่แล้ว ตํานานยุทธก็ยังมีราวๆหนึ่งในแสน หนึ่งในล้านคน ไม่ใช่ว่าเดินไปที่ไหนก็เจอตํานานยุทธเสียเมื่อไหร่

“กระแสพลังนั้นชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ…” ซูฉินสายศีรษะเล็กน้อย

หากเป็นเมื่อสองสามปีก่อน กระแสปราณฉีนั้นคลุมเครือเป็นอย่างยิ่ง มีเพียงซูฉินซึ่งเป็นตํานานยุทธระดับสูงเท่านั้นที่รับรู้ถึงการเปลี่ยนแปลงของพลังฟ้าดินได้รางๆ

และในเวลานี้ เกรงว่าแม้แต่คนธรรมดาในเมืองฉางอันยังรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

ตัวอย่างเช่น ขาและเท้าเดินได้กระฉับกระเฉงว่องไวขึ้น ความเจ็บป่วยทุเลาลงอย่างกะทันหัน หรือจอมยุทธที่เห็นได้นานๆครั้ง บัดนี้สามารถพบเห็นได้ทั่วทุกที่

กระแสปราณีที่ฟื้นคืนนั้นไม่ได้มุ่งเป้าไปที่ผู้ฝึกยุทธ แต่เป็นสิ่งมีชีวิตทั้งหมดบนโลกนี้ ไม่ว่าจะเป็นมนุษย์ สัตว์อสูรหรือแม้แต่สิ่งศักดิ์สิทธิ์ก็ด้วย

“ท่านพ่อเข้าสู่ขอบเขตสามระดับบนแล้ว?”

จิตสัมผัสศักดิ์สิทธิ์ของซูฉินกวาดไปทั่วพระราชวังตะวันออก แม้ว่าพระราชวังตะวันออกจะถูกรายล้อมไปด้วย ค่ายกลฟ้าดินมากมาย ตํานานยุทธคนอื่นไม่สามารถใช้จิตสัมผัสศักดิ์สิทธิ์ตรวจสอบได้เลย แต่ซุฉินในฐานะที่เป็นเจ้าของค่ายกลฟ้าดินขนาดใหญ่เหล่านี้ ย่อมไม่ถูกนับรวมเข้าไปด้วย

ดังนั้นซูฉินจึงค้นพบได้ทันทีว่า ซูซื่อหมินได้เข้าสู่ระดับชั้นที่สามแล้ว

แน่นอนว่าซูฉินรู้ดีว่าการที่ซูชื่อหมินพัฒนาได้อย่างรวดเร็วนั้นเกิดจากการสั่งสมประสบการณ์มาหลายทศวรรษ ผนวกกับแนวทางการฝึกฝนที่ซูฉินได้ให้เอาไว้ ยังผลให้เกิดการพัฒนาที่เร็วเช่นนี้

“วังหลวงไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปมากนัก”

ซูฉินพยักหน้าเล็กน้อย

ก่อนที่จะออกจากวังและมุ่งหน้าไปยังทะเลบูรพา เขาได้แจ้งจักรพรรดิถังและคนอื่นๆ ให้ทราบเรื่องไว้ก่อนแล้ว

เมื่อซูฉินกําลังนึกถึงเรื่องนั้น

“ลุงสาม”

เสียงใสแจ๋วของหลีหว่านก็ดังขึ้นมา

“หว่านเอ๋อไม่ได้พบลุงสามมานานมากแล้ว…” หลีหว่านวิ่งเข้ามาหาซูฉินอย่างรวดเร็ว พร้อมกับกล่าวคําออกมาเล็กน้อย

“อย่างไรก็ตาม ช่วงที่ลุงสามไม่อยู่ หว่านเอ๋อก็ไม่ได้หย่อนยาน พยายามฝึกดาบอย่างหนัก…” หลี่หว่านกะพริบตา

“ดี ไม่มีหย่อนยานเลยนี่ในช่วงเวลานี้”

ซูฉินเหลือบมองหลีหว่านและรู้ว่าสิ่งที่หลีหว่านพูดนั้นถูกต้อง ในตอนนี้กําลังภายในทั้งหมดภายในร่างของหลีหว่านกลายเป็นพลังงานดาบ และบางส่วนก็เริ่มควบแน่นเป็นหัวใจดาบไปแล้ว

เมื่อหัวใจแห่งดาบสามารถสร้างขึ้นมาได้สําเร็จ แปลว่าทางเดินในเส้นทางแห่งดาบนั้นกําลังจะเต็มไปด้วยศักยภาพอันไร้ขีดจํากัด

การที่หลีหว่านสามารถก้าวเข้าสู่ขั้นตอนนี้ได้ ไม่ต้องกล่าวถึงเรื่องอื่น อย่างน้อยก็แปลว่านางทําความเข้าใจเจตจํานงดาบที่ซูฉินทิ้งเอาไว้บนแผ่นไม้ได้อย่างดี

“ดูท่าจะสามารถเพิ่มเจตจํานงดาบเข้าไปได้อีก”

ซูฉินคิดในใจอย่างเงียบๆ

“นี่คือ?”

“ร่างหัวใจแห่งดาบ?”

ช่วงเวลาที่นักพรตเฒ่าเห็นหลีหว่าน รูม่านตาของเขาก็หดแคบลงในทันที