เข้าสู่ระบบ ‘ฝ่ามือยูไล’ [Sign in Buddha’s palm] นิยาย บท 248

เข้าสู่ระบบ ฝ่ามือยูไล [Sign in Buddha’s palm]

Sign in Buddha’s palm 248 (1)

Sign in Buddha’s palm 248 (1) ตรวจนับผลกําไร

หน้าแท่นบูชาในส่วนลึกของตําหนักเทพเจ้าหิมะ

เมื่อเจ้าตําหนักเทพเจ้าหิมะและคนอื่นๆ ได้ยินว่าบรรพชนยอมรับคําขอของพวกนาง ความหนักอึ้งในหัวใจก็เหมือนถูกยกออก

ผู้อาวุโสคนอื่นๆ ของตําหนักเทพเจ้าหิมะก็ดูมีความสุขเช่นกัน ตามบันทึกโบราณพื้นที่จุดตัดเป็นแกนหลักของกระแสปราณฉีที่ฟื้นคืน หากตําหนักเทพเจ้าหิมะสามารถครอบครองพื้นที่บางส่วนภายในพื้นที่เหล่านั้นได้ในอนาคตรากฐานของตําหนักจะต้องเพิ่มมากขึ้นอย่างแน่นอน ไม่รู้ว่าจะมีเซียนเทพปฐพีกําเนิดขึ้นอีกคน?

ตอนนั้นเหล่าผู้อาวุโสตําหนักเทพเจ้าหิมะก็จะสามารถเชิดหน้าชูตาได้อีกครั้ง ทรัพยากรในการบ่มเพาะที่ได้รับก็จะเพิ่มขึ้นอย่างมาก และคาดหวังว่าจะมีความก้าวหน้าต่อไปได้แน่

ขณะที่เจ้าตําหนักเทพเจ้าหิมะและผู้อาวุโสทั้งหลายพากันตื่นเต้น พวกเขาก็เห็นร่างหนึ่งเดินออกจากแท่นบูชามาอย่างช้าๆ

ร่างนี้เดินหลังค่อมออกมาด้วยความเชื่องช้า ทําให้ผู้คนรู้สึกว่าร่างตรงหน้านั้นชราภาพเหลือเกิน

ท่ามกลางสายตาของเจ้าตําหนักเทพเจ้าหิมะและคนอื่นๆ ร่างนี้ค่อยๆเผยออกมาต่อหน้าทุกคน

“คารวะบรรพชน”

เจ้าตําหนักเทพเจ้าหิมะและผู้อาวุโสทั้งหลายต่างกล่าวด้วยเสียงอันดัง

“ปรากฏว่าเป็นบรรพบุรุษเฉวซิน….”

เจ้าตําหนักเทพเจ้าหิมะเงยหน้าขึ้นเหลือบมองอย่างระมัดระวัง จิตใจพลันตื่นตะลึง

บรรพบุรุษเฉวซินเป็นตํานานยุทธระดับนภาชั้นที่แปดของตําหนักเทพเจ้าหิมะตั้งแต่เมื่อเก้าร้อยปีที่แล้ว ซึ่งทําให้โลกยุทธภพต่างแดนพากันตื่นตะลึง ก่อนที่บรรพบุรุษเฉวซินจะหลับใหล ตัวนางได้ประจําการอยู่ภายในตําหนักเทพเจ้าหิมะ เมื่อมองไปทั่วดินแดน แม้แต่สํานักเอกะวิถีที่มีเซียนเทพปฐพี่กําเนิดขึ้นมาจํานวนไม่น้อย หรือเหล่านิกายใหญ่ห้าอันดับแรกต่างก็ไม่ได้อยู่ในสายตา

ถ้าไม่ใช่เพราะบรรพบุรุษเฉวซินที่ต่อสู้ สร้างชื่อเสียงมากมายให้ตําหนักเทพเจ้าหิมะ ตําหนักเทพเจ้าหิมะก็คงจะไม่มีอํานาจเด็ดขาดเหมือนในยามนี้

“พวกเจ้าทั้งหมดลุกขึ้นเถิด”

“ข้านั้นหลับใหลค่อนข้างช้าแล้ว สามารถกลับเข้าสู่นิทราได้อีกสองสามครั้ง แต่สถานะของบรรพชนคนอื่นนั้นแย่กว่ามาก โดยเฉพาะบรรพชนแรกเริ่ม …”

เมื่อบรรพบุรุษเฉวซินกล่าวเช่นนี้ ร่องรอยความกังวลก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนาง

เมื่อเทียบกับบรรพชนคนอื่นๆที่หลับใหลไปอย่างน้อยก็เป็นพันปีแล้ว บรรพบุรุษเฉวซินเพิ่งจะหลับใหลไปเพียงเก้าร้อยปี ยังนับว่า ‘อ่อนวัย” อยู่พอสมควร นอกจากนี้ บรรพบุรุษเฉวซินยังทรงพลังถึงจุดสูงสุดของระดับนภาชั้นที่แปด และในตอนที่สัมผัสถึงธรณีประตูของระดับนภาชั้นที่เก้าก็เริ่มตัดสินใจที่จะเข้าสู่นิทรา

“บรรพชนแร

ใบหน้าของเจ้าตําหนักเทพเจ้าหิมะก็เปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อย

“บรรพชนแรกเริ่ม” นั้นเป็นบรรพชนผู้หลับใหลที่เก่าแก่ที่สุดภาย ในแท่นบูชาตําหนักเทพเจ้าหิมะ ว่ากันว่าท่านหลับใหลมานานกว่าสองพันปีแล้ว

เป็นดั่งเสาค้ํายันที่แท้จริงของตําหนักเทพเจ้าหิมะ

ตามบันทึกโบราณที่ส่งต่อมากันมาในตําหนักเทพเจ้าหิมะกว่าสองพันปีที่แล้ว “บรรพชนแรกเริ่ม” อยู่ในจุดสูงสุดของนภาชั้นที่เก้าเรียบร้อยแล้ว และเตรียมที่จะทะลวงขอบเขตเซียนเทพปฐพี

อย่างไรก็ตาม น่าเสียดายที่ บรรพชนแรกเริ่ม” ล้มเหลวในการทะลวงขอบเขตเซียนเทพปฐพี่ สําหรับทางเลือกสุดท้าย ท่านจึงจําจะต้องปิดผนึกตนเองและหลับใหลไป

วิธีการปิดผนึกตนเองในต่างดินแดนก็มีข้อจํากัดเช่นกัน ระยะเวลายาวนานกว่าสองพันปีเทียบเท่าอายุขัยของเซียนเทพปฐพี่ถึงสองชั่วอายุคน “บรรพชนแรกเริ่มของตําหนักเทพเจ้าหิมะ ไม่ใช่มังกรปีศาจในวิหารการสงครามที่มีร่องรอยสายเลือดสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ แม้จะอยู่ในสภาพแวดล้อมเช่นวิหารการสงครามก็ยังอยู่รอดมาได้นับหมื่นปี

อายุขัยของเผ่าพันธุ์สัตว์อสูรนั้นยาวนานกว่าเผ่าพันธุ์มนุษย์มาก ยิ่งกว่านั้นมังกรปีศาจยังมีความเกี่ยวข้องเล็กๆน้อยๆ กับสัตว์ศักดิ์สิทธิ์อีกด้วยมิใช่หรือ?

ส่วน บรรพชนแรกเริ่ม” ไม่ว่าจะเป็นปราณชีวิต เลือดเนื้อและจิตสัมผัสศักดิ์สิทธิ์ แม้จะปิดผนึกตนเองอย่างไร สุดท้ายมันก็จะค่อยๆลดหายไปอยู่ดี และท้ายที่สุดก็จะตายด้วยวัยชรา แต่อาจจะช้าสักหน่อยสําหรับการแก่ตายตามปกติ

นี่เป็นปัญหาที่บรรพชนผู้หลับใหลในนิกายใหญ่ทั้งหลายจะต้องเผชิญ วิธีการลับในการปิดผนึกตนเองไม่สามารถทําให้นอนหลับไปได้ตลอด หลังจากผ่านเวลาอันยาวนาน ปราณชีวิต เลือดเนื้อและจิตสัมผัสศักดิ์สิทธิ์ก็ยังคงสลายตัวไปอยู่ดี

“บรรพชนแรกเริ่มเป็นอย่างไรบ้าง” เจ้าตําหนักเทพเจ้าหิมะถามด้วยความเป็นห่วง

หากไม่สามารถรักษา “บรรพบุรุษแรกเริ่ม” ไว้ได้ ย่อมหมายถึงความสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่ของตําหนักเทพเจ้าหิมะอย่างแน่นอน แม้ว่าเป็นเจ้าตําหนักเทพเจ้าหิมะที่ตกตายไปก็ยังเป็นการสูญเสียที่เล็กน้อยกว่ากันมาก

“สบายใจได้”

“ ท่านยังสามารถอยู่ได้อีกหลายสิบปี”

บรรพบุรุษเฉวซินสายศีรษะพร้อมกล่าวคําออกมา

คําที่กล่าวออกมา

ใบหน้าของตํานานยุทธจํานวนมากล้วนเปลี่ยนสี

หากเป็นเพราะแผ่นดินแห่งพลังยุทธอันยิ่งใหญ่จริงๆ พฤติกรรมของตําหนักเทพเจ้าหิมะและนิกายใหญ่อื่นๆที่ปลุกบรรพชนของพวกเขาขึ้นมานั้นก็สามารถอธิบายได้แล้ว

ตามบันทึกที่หลงเหลือมาจากยุคกระแสปราณฉีเฟื่องฟูครั้งล่าสุด แผ่นดินแห่งพลังยุทธเป็นแกนกลางสําคัญของโลกในทุกๆครั้งที่กระแสปราณฉีเฟื่องฟู แผ่นดินแห่งพลังยุทธจะเกิดขึ้นในที่แตกต่างกันไปทุกครั้ง แต่หากไม่มีอะไรผิดพลาด พื้นที่จุดตัดนั้นจะเจิดจรัสภายใต้กระแสปราณฉีที่ฟื้นคืน ทุกผู้ทุกคนจะเติบโตเปล่งประกายอย่างถึงที่สุด

เมื่อนิกายใหญ่สามารถยึดตําแหน่งบนแผ่นดินแห่งพลังยุทธได้ พวกเขาก็จะทรงอิทธิพลกว้างไกล มีรากฐานที่ดีต่อไปในอนาคต

“ดูเหมือนว่าพื้นที่จุดตัดแผ่นดินแห่งพลังยุทธอันยิ่งใหญ่จะกําเนิดขึ้นแล้วจริงๆ”

“หรือข้าควรจะลองไปยังพื้นที่จุดตัดดูดีล่ะ?”

ตํานานยุทธทั้งหลายต่างตกตะลึง พวกเขาค่อนข้างตระหนักถึงจุดยืนของตนเอง รู้ว่าไม่สามารถเทียบกับนิกายใหญ่อย่างตําหนักเทพเจ้าหิมะได้ แต่ตํานานยุทธเหล่านี้ไม่ได้ต้องการครอบครองพื้นที่กว้างใหญ่อะไรนักในแผ่นดินแห่งพลังยุทธ

พวกเขาวางแผนแค่จะครอบครองเนินเขาเล็กๆเอาไว้ก่อน และพยายามจะไม่ขัดแย้งกับเหล่านิกายใหญ่

“หึ!”

“พวกเจ้าอย่าได้คิดในแง่ดีจนเกินไป”

“พื้นที่จุดตัดอาจจะไม่ใช่สถานที่ที่ดีนัก หากไม่ใช่เพราะเจ้าตําหนักเทพเจ้าหิมะประสบกับความสูญเสียครั้งใหญ่ พวกเขาจะปลุกบรรพชนของพวกเขาไปทําไมกัน?”

ยังคงมีตํานานยุทธที่พอจะฉลาดเฉลียว ไม่ถูกล่อลวงด้วยคําว่า แผ่นดินแห่งพลังยุทธอันยิ่งใหญ่

หากแผ่นดินแห่งพลังยุทธฯนั้นง่ายแก่การครอบครองจริง เหตุใดเจ้าตําหนักเทพเจ้าหิมะ และประมุขพรรคหมื่นดาบจึงต้องปลุกบรรพชนของพวกเขาด้วยเล่า?

รู้หรือไม่ว่าบรรพชนที่หลับใหลเหล่านี้ ทุกครั้งที่ตื่นขึ้น เวลาในการนอนครั้งต่อไปของพวกเขาจะสั้นลงไประยะหนึ่ง

แต่ก็เท่านั้น

ท้ายที่สุดก็มีตํานานยุทธเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่สามารถเข้าใจเรื่องนี้ได้ และตํานานยุทธที่เหลืออีกจํานวนมากก็พากันสอบถามถึงพื้นที่จุดตัด จากนั้นจึงเดินทางออกทะเลไป