เขยหมอสุดเทพ นิยาย บท 5

หลงเหม่ยซินไม่ยอมถอย สบตากับหวางเย๋อยู่อย่างนั้น

สองสามนาทีหลังจากนั้น หวางเย๋เก็บสายตากลับคืนมา เขาถอดถอนใจ “คุณภรรยา ทานข้าวเถอะ เรื่องนี้ ต่อไปคุณจะเข้าใจเอง ผมจะไม่บังคับคุณ”

หลงเหม่ยซินยังคงจ้องหวางเย๋ตาเขม็ง “ฉันรู้ว่าคุณมีฝีมือไม่น้อย ไม่ใช่คนไม่เอาไหนในสายตาของคนอื่น แต่ไม่ว่าจะยังไง คุณ...ห้ามแตะต้องคุณปู่ของฉันเด็ดขาด”

หวางเย๋พยักหน้าอย่างจนใจ บอกว่าคุณภรรยาวางใจ ตอนที่คุณยังไม่ได้เห็นหลักฐานที่แน่ชัด ผมจะไม่แตะต้องหลงอ้าวเทียนอย่างแน่นอน

เมื่อได้ยินคำตอบของหวางเย๋ หลงเหม่ยซินก็นั่งลงที่โต๊ะอาหาร และหอบหายใจอย่างรวดเร็ว เหงื่อไหลท่วมตัว

สายตาของเขาน่ากลัวจริง ๆ ชั่วขณะ หลงเหม่ยซินรู้สึกว่าตัวเองแทบจะถูกสายตาของเขากลืนกินเข้าไป

แค่อาศัยสายตาแบบนี้ และยังมีการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วดั่งสายฟ้าอย่างเมื่อคืน ถ้าหากเขาเป็นคนไม่เอาไหน เกรงว่าคนหนุ่มสาวทั่วทั้งเมืองจินห่าย คงไม่มีใครไม่เป็นคนไม่เอาไหนแล้ว

หวางเย๋ยืนอยู่ด้านหลังหลงเหม่ยซิน ช่วยหลงเหม่ยซินนวดจุดฝังเข็มที่อยู่บนหัว หลงเหม่ยซินถึงได้คอย ๆ สงบลง

“ขอบคุณนะ!” หลงเหม่ยซินดูค่อนข้างสับสน

หวางเย๋ยิ้มเล็กน้อย วิ่งเข้าไปในครัว นำเอาอาหารเช้าที่ทำเสร็จแล้วออกมา และยกไปวางที่ด้านหน้าหลงเหม่ยซิน

มองดูหลงเหม่ยซินที่ก้มหน้าทานข้าว หวางเย๋ทอดถอนใจอย่างเงียบ ๆ ดูเหมือนว่า คิดจะช่วยอาจารย์สะสางบุญคุณความแค้นในปีนั้น จะต้องใช้สมองไม่น้อย

ไม่ว่าจะยังไงหลงเหม่ยซินก็ได้ถูกจิ้งจอกเฒ่าหลงอ้าวเทียนเลี้ยงดูมาเป็นเวลายี่สิบปี ความรู้สึกลึกล้ำ

ถ้าหากจัดการได้ไม่ดีละก็ เกรงว่าหลงเหม่ยซินคงต้องจบเห่แน่

ตอนที่ไปทำงาน หลงเหม่ยซินได้โยนกุญแจรถให้กับหวางเย๋ และขึ้นไปนั่งบนที่นั่งข้างคนขับ

นั่งอยู่ในห้องทำงาน หลงเหม่ยซินออยากจะสงบจิตสงบใจลง แต่ก็ทำไม่ได้เลยสักนิด

ใบหน้าที่เมตตาและอ่อนโยนของคุณปู่ ยังมีคำพูดของหวางเย๋ ปรากฏขึ้นมาในสมองของหลงเหม่ยซินครั้งแล้วครั้งเล่า

“เสี่ยวหวาง ไปที่ห้องเก็บเอกสาร และนำเอาเอกสารของดราก้อนโกลด์กรุ๊ปทั้งหมดเมื่อก่อนหน้านี้มาให้ฉัน โดยเฉพาะข้อมูลภายในห้าปีที่ก่อตั้งดราก้อนโกลด์กรุ๊ป” หลงเหม่ยซินพูดกับเลขาผ่านทางโทรศัพท์

เรื่องในตอนนั้น จะต้องมีการเข้าใจผิดแน่ ในเมื่อไม่สามารถไปถามคุณปู่ได้ บางที จากเอกสารเมื่อในอดีต อาจจะพบเบาะแสอะไรได้บ้าง

ตอนที่กำลังเบิดดูเอกสารอยู่นั่นเอง ประตูห้องทำงานก็พลันถูกเปิดออก ผู้ชายวัยกลางคนคนหนึ่งได้บุกเข้ามาพร้อมกับบอดี้การ์ดสามคน

เมื่อหลงเหม่ยซินเห็นชายวัยกลางคน หัวใจก็ตกลงไปถึงตาตุ่ม ผู้นำตระกูลจ้าวจ้าวเถี่ยเฉิง เขามาเพื่อถามหาความรับผิดชอบที่จ้าวเหลวถูกทุบตีสินะ

หลงเหม่ยซินรีบเข้าไปต้อนรับทันที “คุณลุงจ้าว ฟังฉันอธิบายก่อนค่ะ......”

“ไม่ต้องอธิบาย ไอ้สวะนั่นล่ะ? กล้าทำร้ายลูกชายของฉัน วันนี้ เธอจะต้องส่งตัวมันออกมาให้ฉัน”

จ้าวเถี่ยเฉิงจ้องมองหลงเหม่ยซินด้วยใบหน้าบึ้งตึง

ไม่รู้ว่าหวางเย๋ได้ปรากฏตัวขึ้นที่หน้าประตูตั้งแต่เมื่อไหร่ “ฮึ ๆ ตาแก่ มาหาฉันใช่ไหม?”

จ้าวเถี่ยเฉิงหรี่ตาลงเล็กน้อย มองพิจารณาหวางเย๋ที่เดินเข้ามาในห้องทำงานตั้งแต่หัวจรดเท้า ราวกับจะมองหวางเย๋ให้ทะลุ

หวางเย๋ยิ้มกริ่มจ้องมองจ้าวเถี่ยเฉิง

หลังจากนั้นไม่กี่วินาที คนที่เตรียมเอาไว้ไม่ได้ปรากฏตัว จ้าวเถี่ยเฉิงใบหน้าแข็งทื่อ เขาออกแรงปรบมืออีกสองครั้ง

หวางเย๋ยิ้มเบา ๆ เดินออกไปจากห้องทำงาน ตอนนี่เข้ามา ในมือได้ลากร่างไร้วิญญาณเข้ามาสองศพ และโยนลงไปที่เท้าของจ้าวเถี่ยเฉิง “ตาแก่ กำลังเรียกพวกมันอยู่เหรอ? ต้องขอโทษด้วย พวกมันไม่ได้ยินแล้ว”

จ้าวเถี่ยเฉิงอดไม่ได้ที่จะก้าวถอยหลังไปสองก้าว ในแววตาปรากฏความหวาดกลัวออกมา

เพื่อให้แน่ใจว่าจะสามารถจับหวางเย๋ได้ เขาไม่เพียงพาบอดี้การ์ดที่ฝีมือเก่งกาจมาด้วยสามคน แถมยังได้ใช้ยอดฝีมือของตระกูลอีกด้วย แต่เขาคาดไม่ถึงว่า สองยอดฝีมือที่เขากล่าวถึงนั้น พึ่งจะเหยียบเข้ามาในดราก้อนโกลด์กรุ๊ปอย่างเงียบ ๆ ก็ถูกหวางเย๋พบเข้า จะได้จัดการไปก่อนแล้ว

“ตาแก่ คุณมาหาผมมีจุดประสงค์อะไรกันแน่? อย่าบอกว่ามาเพื่อแก้แค้นให้กับลูกชายของคุณ เหตุผลนี้สามารถหลอกภรรยาของผมได้ หลอกผม คุณยังอ่อนหัดไปหน่อย” หวางเย๋ตบหน้าจ้าวเถี่ยเฉิงเบา ๆ พลางกล่าวอย่างเย้ยหยัน

จ้าวเถี่ยเฉิงถอยหลังไปหนึ่งก้าว หวางเย๋ก็บีบใกล้เข้าไปหนึ่งก้าว ภายใต้สายตาบีบเคล้นของหวางเย๋ เหงื่อเย็น ๆ ได้ผุดขึ้นมาเต็มหลังของจ้าวเถี่ยเฉิง

หลงเหม่ยซินพุ่งเข้ามา ปกป้องจ้าวเถี่ยเฉิงเอาไว้ที่ด้านหลัง และจ้องมองหวางเย๋ด้วยความโมโห

“หวางเย๋ คุณจะทำอะไร?”

กลางวันแสก ๆ คิดไม่ถึงว่าหวางเย๋จะกล้าฆ่าคนถึงสองคน ตอนนี้ยังจะทำร้ายจ้าวเถี่ยเฉิงอีก นี่เป็นสิ่งที่หลงเหม่ยซินไม่สามารถนิ่งดูดายได้อย่างแน่นอน

ตระกูลจ้าว ไม่ได้ด้อยไปกว่าตระกูลหลงสักเท่าไหร่เลย

ทว่าหลงเหม่ยซินกลับคิดไม่ถึงว่า จ้าวเถี่ยเฉิงในเวลานี้ มองแผ่นหลังของเธอ เปลวไฟแห่งความเคียดแค้นได้ลุกโชนขึ้นมาในดวงตาทั้งสองข้างของเขาราง ๆ เขายกมือทั้งสองข้างขึ้นมาช้า ๆ และกำลังจะบีบเข้าที่คอของเธอ