เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 276
ในระยะเวลา 10 ชั่วโมงที่เดินทางมาที่นี่ ซูมู่หลินฝืนเก็บอาการ จงใจทำเหมือนว่าตนเองไม่ได้หวาดกลัวการทัวร์อวกาศเท่าไหร่นัก
แต่พอมาถึงสถานที่จริง ได้ยินว่าจะต้องไปกาวอังคารจริงๆ เหงื่อก็ผุดขึ้นบนหน้าผากของซูมู่หลินไม่หยุด
“ทำไมถึงจะไปดาวอังคารอีกแล้วล่ะ? ไปที่นั่นใช้เวลาเท่าไหร่?” ซูมู่หลินถาม
Musk อธิบาย “พวกเราไปดาวอังคารต้องใช้เวลา 6 เดือน หลังจากถึงที่นั่นแล้วจะอยู่ต่ออีก 26 เดือน”
ซูมู่หลินภาษาอังกฤษดีใช้ได้ เขาโวยวายด้วยภาษาอังกฤษสำเนียงเป๊ะ
“อยู่ที่นั่นทำไม 26 เดือน! ที่ดาวอังารผู้หญิงก็ไม่มี แถมไปก็ไม่ได้จะไปรบกับใคร! อย่าบอกนะว่าพวกนายจะสร้างฐานที่นั่น ฉันจะอยู่แค่หนึ่งสัปดาห์ก็จะกลับ!”
Musk กล่าวพลางระบายยิ้ม “คุณซู คือแบบนี้นะครับพวกเราจะไปดาวอังคารตอนที่ดาวอังคารอยู่ใกล้เราที่สุด แต่ตอนถึงดาวอังคารเราอยู่ไกลโลกมากแล้ว ดังนั้นพอคำนวณจากต้นทุน พวกเราก็ต้องรอตอนที่ดาวอังคารอยู่ไกลโลกที่สุดถึงกลับมาได้ แต่ทุก 26 เดือนดาวอังคารถึงจะเข้าใกล้โลกอีกที ดังนั้นพวกเราถึงต้องอยู่ที่นั่น 26 เดือน”
เย่เฉินตบบ่าซูมู่หลินแล้วกล่าว “คุณชายซู แค่สองปีเอง คุณอายุน้อยจะตายกลัวอะไร ถือเสียว่าเป็นการฝึกฝนประสบการณ์ชีวิตก็ได้”
ซูหลินสะบัดตัวออก “ฉันไม่ไป! ส่งฉันกลับเลยเร็วๆ!”
เย่เฉินกล่าวอย่างไม่เกรงใจเขา “ซูมู่หลิน เหมือนนายจะยังไม่เข้าใจสถานการณ์ของตัวเองในตอนนี้นะ นายในตอนนี้น่ะยังไงก็ได้ไปอยู่แล้ว ต่อให้ไม่อยากไปก็ต้องไป! นอกเสียจากว่านายจะบอกฉันมาดีๆ ว่าสรุปแล้วนายทำแบบนี้ไปทำไม!”
ซูมู่หลินหัวเสีย ตอนนี้เขาไม่ได้มีบาดแผลบนร่างกายเท่านั้น แต่ถึงจะไม่ได้บาดเจ็บแต่เขาก็ไม่มีอาวุธติดมือสักชิ้น รอบตัวเป็นคนของเย่เฉินทั้งนั้น
ส่วนโทรศัพท์ของเขาก็โดนริบไปแล้ว ไม่สามารถติดต่อคนในครอบครัวได้
ต่อให้คนที่บ้านรู้ตำแหน่งที่อยู่ของเขา แต่ที่นี่คืออเมริกา เป็นอาณาเขตของ Musk ตระกูลซูของเขาไม่สามารถทำอะไรที่อเมริกาได้เลยด้วยซ้ำไป!
ใประเทศ ตระกูลซูอาจะพอสู้กับเย่เฉินได้บ้าง แต่ที่เมืองนอกพวกเขาไม่อาจสู้อีกฝ่ายได้เลย!
ซูมู่หลินกัดฟันกรอด “ได้! ไปดาวอังคารก็ไปสิ! ลูกหลานตระกูลซูของเราไม่มีทางกลัวพวกสารเลวแซ่เย่หรอก!”
ซูมู่หลินมักจะด่าเย่เฉินเป็นคนสารเลว ทุกครั้งที่มองเขาแววตาของอีกฝ่ายมักเต็มไปด้วยไอสังหาร
เย่เฉินรู้ว่าซูมู่หลินจะต้องมีอะไรกับตนเองแน่ เขาแค้นตนเอง หนำซ้ำแค้นนี้น่าจะใหญ่โตมากทีเดียว
เพียงแต่ไม่ว่าอย่างไรเขาก็คิดไม่ออก ว่าตนเองไปล่วงเกินอีกฝ่ายตอนไหน
“ลากเขาไป!”
เย่เฉินสั่งแค่คำเดียว ซูมู่หลินก็โดนคนสองคนลากตัวออกไป เพราะกำลังจะไปดาวอังคาร เขาจึงถูกแยกตัวไปไว้ในห้องเดียวกับนักบินอวกาศ
นักบินอวกาศเป็นคนแคนาดารัฐ Quebec เขาจึงพูดได้ทั้งภาษาอังกฤษและฝรั่งเศส บังเอิญที่ซูมู่หลินเองก็พูดภาษาอังกฤษกับภาษาฝรั่งเศสได้พอดี ทั้งสองคนจึงคุยกัน
ซูมู่หลินถาม “เพื่อน ที่ Musk พูดเรื่องย้ายประชากรไปดาวอังคารมันเป็นไปได้เหรอ? เราไปดาวอังคารครั้งนี้จะมีอันตรายอะไรไหม?”
นักบินอวกาศชาวต่างชาติคนนั้นกินขนมไปพลางกล่าว “สบายใจเถอะเพื่อนๆ พวกเราปลอดภัยมากๆ เลยล่ะ”
ซูมู่หลินยกมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้มแล้วลอบกล่าวกับตัวเองในใจ “เย่เฉิน ฉันนอนกับเมียนาย นายไม่กล้าฆ่าฉันเลยสส่งฉันไปดาวอังคาร แต่ว่าต่อให้ฉันไปที่นั่นฉันก็จะกลับมาอย่างปลอดภัย! พอถึงตอนนั้นนายก็จะไม่กล้าแตะต้องฉันอีก! ฉันจะถือเสียว่าไปเที่ยวแล้วกัน!”
ซูมู่หลินดีใจอย่างมาก รู้สึกว่าเทียบกับการโดนฆ่า โดนตอน โดนหยามเกียรติแล้ว จุดลงเอยแบบนี้น่าจะดีกว่า
ต้องรู้ว่าพวกคนที่ล่วงเกินเย่เฉินก่อนหน้านี้ ทั้งฟางเชา หลิ่วอวี่เจ๋อ ไม่มีใครจบสวยสักคน
แต่ว่าในเวลานี้ ทันใดนั้นเองนักบินอวกาศกลับกล่าวต่อ “แต่ว่าพวกเราอยู่ที่อาวอังคารนานเกินไป ทำให้อันตรายที่ต้องเจอมีมากขึ้น”
“อันตรายเหรอ? มีอันตรายอะไร!” ซูมู่หลินรีบร้อนถามนักบินอวกาศอธิบาย “พวกเราเดินทางในอวกาศ เพราะไม่ได้ออกกำลังกายและไร้แรงโน้มถ่วง อาจจะส่งผลกับโครงสร้างกระดูกและความแข็งแรงของร่างกาย ตอนเรากลับมา กล้ามเนื้อจะลดลง 40%”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?)