เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 30

เจ้าพ่อวงการโรงแรมเอย แนวหน้าของวงการอาหารเอย ผู้บริหารบริษัทเดลิเวอรี่เอย

เย่เฉินจะทำการถอนรากถอนโคนพวกเขาซึ่งเป็นคนใหญ่คนโตที่มีอิทธิพลมานานหลายปีในอวิ๋นโจวในครั้งเดียว!

ส่วนเป้าหมายแรกที่เย่เฉินจะจัดการ เขานึกถึงฟางเชาเป็นคนแรก!

พอนึกถึงคนผู้นี้ในหัวของเย่เฉินก็ย้อนนึกถึงคำพูดของอดีตภรรยา

“คุณดูฟางเชาสิ เขามีทรัพย์สินหมื่นล้าน ขยะอย่างนายสู้เขาได้เหรอ?”

เย่เฉินแค่นเสียงเบาๆ แล้วกล่าวกับฉินหงเหยียน “ได้ยินมาว่าตระกูลฟางเป็นตระกูลแนวหน้าในอวิ๋นโจวมีทรัพย์สินเกือบหมื่นล้านเหรอ?”

ฉินหงเหยียนกล่าว “ถือว่าอยู่ในแนวหน้าค่ะ สองปีก่อนอาจจะมีถึงหมื่นล้าน แต่ตอนนี้เงินกำลังขาดมือ ทรัพย์สินคงน่าจะมีเกือบสามร้อยล้านเท่านั้น ไม่ได้เยอะไปกว่าตระกูลหวังเท่าไหร่”

พอย้อนคิดถึงเมื่อวานที่เย่เฉินกล่าวหาว่าฟางเชาและหวังเจียเหยาเป็นชู้กัน ฉินหงเหยียนก็กล่าว

“หวังเจียเหยานี่มีตาหามีแววไม่! คิดไม่ถึงว่าจะเลือกขยะอย่างฟางเชาแล้วไม่เลือกคุณเย่! ทันทีที่รู้สถานะที่แท้จริงของคุณ เกรงว่าเธอคงจะเสียใจทีหลังจนเป็นบ้าแน่”

พอนึกถึงหวังเจียเหยาเย่เฉินก็ยังรู้สึกเจ็บปวดใจเล็กน้อย อย่างไรเสียเขาก็เคยรักเจ้าหล่อนมาถึงสามปี!

ฉินหงเหยียนกล่าวต่อ “ช่วงนี้ตระกูลหวังมีโปรเจกต์มูลค่าเจ็ดสิบล้านหยวน อยากให้บริษัทเราร่วมลงทุนเลยให้นั่นนี่ฉันมาไม่น้อย ฉันจะคืนสิ่งของที่ฉันได้มาจากเขาให้หมดแล้วจะบอกพวกเขาเดี๋ยวนี้เลยว่าอย่าได้หวังว่าจะร่วมมือกับบริษัทเราอีก!”

เดิมทีฉินหงเหยียนตั้งใจจะช่วยทำให้การลงทุนครั้งนี้สำเร็จ แต่พอได้รู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างเย่เฉินกับตระกูลหวัง เย่เฉินคือเขยที่ตระกูลหวังทอดทิ้งและให้หลานสาวหย่ากับเขา แล้วจะให้ร่วมมือกับพวกเขาได้ยังไง?

แต่ใครจะรู้เย่เฉินกลับกล่าวว่า “เมื่อวานคุณเล่าเรื่องโกหกเกี่ยวกับผมมากมาย แต่มีคำพูดหนึ่งที่พูดได้ถูกต้อง งานคืองาน เรื่องส่วนตัวคือเรื่องส่วนตัว ผมไม่อยากจะต้องเอาเรื่องพวกเขาให้ได้ในด้านธุรกิจเพียงเพราะความสัมพันธ์ระหว่างผมกับคนตระกูลหวัง – -ไหนลองเอาแผนธุรกิจของโปรเจกต์นี้มาให้ผมดูหน่อย”

ฉินหงเหยียนประหลาดใจทีเดียว เย่เฉินเป็นคนที่มีภาวะความเป็นผู้นำจริงๆ

“ค่ะ ดิฉันจะไปเอามาให้คุณเดี๋ยวนี้” ฉินหงเหยียนหมุนตัวเตรียมไปเอาเอกสาร

“ช่างเถอะ ผมไปกับคุณดีกว่า จะได้ไปดูด้วยว่าที่ห้องทำงานของคุณฉินคนสวยของเราหอมกรุ่นเหมือนตัวคุณหรือเปล่า”

เย่เฉินลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินไปกับฉินหงเหยียน

ในเวลาเดียวกันนั้นเอง ฟางเชายังคงรออยู่ที่ห้องโถง เขาร้อนรนไม่ยอมไปไหน

เขาอยากขึ้นไปดูเหตุการณ์ด้านบนแต่เพราะไม่มีบัตรจึงขึ้นไปไม่ได้

“นี่มันคุณฟางไม่ใช่เหรอ?”

ทันใดนั้นเองก็มีพนักงานในบริษัทหัวเซิ่งกรุ๊ปเดินมาหาฟางเชา

ฟางเชาปรายตามองอีกฝ่ายแต่ก็ไม่รู้ว่าเจ้าหล่อนเป็นใคร

หญิงสาวกล่าวพลางหัวเราะ “คุณฟางลืมฉันไปแล้วเหรอคะ? แหม เสียใจจัง วันนั้นที่ร้านเหล้า LINX คุณยังเลี้ยงเหล้าฉันแล้วพวกเราสองคนก็…แหม คุณรังแกฉันทั้งคืนเลยนะคะ”

ฟางเชาเพิ่งจะนึกขึ้นมาได้ ที่แท้ผู้หญิงคนนี้ก็คือคู่นอนในอดีตของเขา

เห็นใบหน้าท่าทางธรรมดาของหญิงสาว การแต่งหน้าแต่งตาที่แสนจะธรรมดาด้อยกว่าหวังเจียเหยาเป็นร้อยเท่าได้ ฟางเชาลอบด่าตนเองในใจ

“แม่งเอ้ย วันนั้นดูแล้วคงจะดื่มเยอะไป ของเยินขนาดนี้ยังเอาได้”