เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 34

พอเห็นท่าทางน่าสงสาร น้ำตาคลอเบ้าเหมือนจะร้องไห้อยู่รอมร่อของหวังเจียเหยาก็ทำให้ความรู้สึกต่างๆ ประเดประดังเข้ามาในหัวเย่เฉิน

สามปีมานี้เย่เฉินทะนุถนอมหล่อนราวเจ้าหญิง ปรนนิบัติอีกฝ่ายราวราชินี ปกป้องดูแลราวเจ้าหล่อนเป็นไข่มุกที่แสนล้ำค่าไม่ให้แปดเปื้อนมลทินใดๆ หวังเจียเหยาไหนเลยจะเคยเจอเรื่องแบบนี้?

หากเป็นเย่เฉินคนเก่า ถ้ามีคนกล้าตบหวังเจียเหยา เขาต้องไม่ปล่อยคนผู้นั้นไปแน่

แต่เย่เฉินรู้ว่าที่ฉินหงเหยียนตบอีกฝ่ายก็เพื่อระบายโทสะแทนเขา

อีกทั้งหวังเจียเหยาเป็นคนรนหาที่เอง!

มือขวาของเย่เฉินกดลงบนบ่าของฉินหงเหยียนแล้วกล่าวว่า “ช่างเถอะ”

จากนั้นก็บอกกับหวังเจียเหยา “คุณไปเถอะ ผมไม่ใช่ผู้ชายของคุณแล้ว!”

น้ำตาของหวังเจียเหยาหยุดไหลทันทีหล่อนไม่เคยแสดงด้านที่อ่อนแอต่อหน้าเย่เฉินมาก่อน

“หมาที่ตระกูลหวังเราเลี้ยงมาสามปี ถึงฉันจะไม่เลี้ยงมันแล้วแต่จะยกให้คนอื่นไปเรื่อยไม่ได้! เย่เฉิน ฉันขอสั่งให้นายออกจากบริษัทหัวเซิ่งกรุ๊ปเดี๋ยวนี้ ห้ามเป็นบอดี้การ์ดให้ฉินหงเหยียนอีก! ฉินหงเหยียนให้เงินนายปีละสองแสนใช่ไหม? ฉันให้นายห้าแสนเลย!”

ฉินหงเหยียนระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้เมื่อได้ยินคำพูดของหวังเจียเหยา “ฮ่าๆ คิดจะใช้เงินห้าแสนซื้อตัวคุณ…”

“อ่ะแฮ่ม”

ฉินหงเหยียนกำลังจะหลุดปากเรียกคุณเย่ตามความเคยชิน เย่เฉินจึงรีบกระแอมเพื่อขัดอีกฝ่าย

หวังเจียเหยาในตอนนี้กำลังเดือดปุดๆ เพิ่งโดนคนในบ้านด่า แล้วยังมาโดนฉินหงเหยียนตบอีก หากรู้เรื่องสถานะที่แท้จริงของเย่เฉินอีก เกรงว่าคงจะรับเรื่องราวทั้งหมดติดต่อกันไม่ไหว

ฉินหงเหยียนปรายตามองเย่เฉิน จากนั้นจึงเอ่ยต่อ “ฮ่าๆ คิดจะใช้เงินห้าแสนซื้อตัวเย่เฉิน คุณนี่ใสซื่อเกินไปแล้ว? ต่อให้เติมศูนย์ไปด้านหลังอีกตัวก็ไม่พอ!”

“อะไรนะ?”

ใบหน้าหวังเจียเหยาเหลือเชื่อ หรือว่ารายได้รายปีจากการเป็นบอดี้การ์ดของเย่เฉินไม่ใช่สองแสน? แต่เป็นห้าล้านเหรอ?

ต่อให้ฉินหงเหยียนจะมีเงินเท่าไหร่ก็คงไม่ถึงขั้นว่าจะใช้เงินห้าล้านจ้างบอดี้การ์ดหรอกมั้ง

หวังเจียเหยารู้ว่าตนเองมีเงินน้อยกว่าฉินหงเหยียนจึงกล่าว “เย่เฉิน นายจะต้องลาออกจากบริษัทหัวเซิ่งกรุ๊ปเดี๋ยวนี้! ฉันบอกนายไว้เลยนะ หวังซ่าวเจี๋ยเจอหลักฐานที่ชี้ว่านายเป็นคนเอานาฬิกาไปขายแล้ว นายโดนคดีแน่! อย่างน้อยเราก็เคยเป็นสามีภรรยากัน ฉันไม่อยากให้นายไปติดคุกในช่วงอายุที่กำลังเป็นช่วงสำคัญ! หากนายเชื่อฟังฉัน เลิกกับฉินหงเหยียนแล้วกลับไปตระกูลหวังยอมเป็นบอดี้การ์ดให้ฉัน ฉันจะบอกให้หวังซ่าวเจี๋ยปล่อยนายไป!”

เย่เฉินกล่าวอย่างไม่แยแส “ขอบคุณในความหวังดีของคุณนะ แต่ผมคงไปเป็นบอดี้การ์ดส่วนตัวของคุณไม่ได้หรอก ผมไม่สามารถดูแลความปลอดภัยของคุณไปพร้อมๆ กับดูคุณไปเปิดห้องกับผู้ชายคนอื่นได้! ส่วนถ้าหวังซ่าวเจี๋ยมีหลักฐานล่ะก็อยากจะฟ้องผมยังไงก็เชิญ”

พอพูดจบเย่เฉินก็เข้าไปยังที่นั่งคนขับของรถพอร์ชแล้วขับออกไปพร้อมกับฉินหงเหยียน

“เย่เฉิน นายห้ามไปนะ!”

พอเห็นเย่เฉินไปโดยไม่สนใจหล่อน หวังเจียเหยาก็โกรธจนกระทืบเท้าเร่าๆ

“ผีเน่ากับโลงผุ ฉินหงเหยียนใช้เงินห้าล้านจ้างเขา เย่เฉินไม่มีทางเป็นแค่บอดี้การ์ดเฉยๆ เท่านั้นแน่ หล่อนต้องให้เขาเป็นคู่รักลับๆ ไปด้วยแน่เลย! ดีนี่ฉินหงเหยียน มีแฟนเป็นผู้บริหารอย่างคุณเย่แต่ยังมีหน้าไปหาผู้ชายที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้าแล้วมีหน้ามาว่าฉันหน้าไม่อาย เธอต่างหากที่หน้าไม่อาย!

เย่เฉินเองก็สารเลว รู้ทั้งรู้ว่าฉินหงเหยียนมีคนรักอยู่แล้ว ยังยอมเป็นชายชู้ของหล่อน ในเมื่อทนเห็นฉินหงเหยียนมีชายอื่นได้ ทำไมถึงทนให้ฉันมีผู้ชายคนอื่นไม่ได้! น่าโมโหจริงๆ สองมาตรฐานนี่นา! ฉันด้อยกว่าฉินหงเหยียนตรงไหน!”

……