เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 371

ตอนที่ 371 คุณควรแต่งงานกับหล่อน!

“อะไรนะ? เป็นฝีมือคุณอีกแล้วเหรอ?!”

ดูไปแล้วกัวเยว่หมิงน่าจะเป็นห้วงซูมู่ชิงเป็นอย่างมาก บางทีความเป็นห่วงนี้ไม่ใช่แค่ความเป็นห่วงระหว่าหมอกับคนไข้เท่านั้น

ซูมู่ชิงสวยขนาดนี้ ไม่ว่าจะผู้ชายคนไหนก็ต้องหวั่นไหวบ้างไม่มากก็น้อย?

กัวเยว่หมิงหงุดหงิด “ถึงผมจะรู้ว่าผมคงต่อยตีไม่ชนะคุณ แต่ผมก็อยากจะต่อยคุณมากนะ!”

กัวเยว่หมิงกล้าบ้าบิ่นดีทีเดียว รู้ทั้งรู้ว่าเย่เฉินแข็งแรง คิดไม่ถึงว่าจะปล่อยหมัดออกมาต่อยหน้าเขา

แต่ว่าแรงของเขานั้นไม่สามารถทำร้ายเย่เฉินได้ หรือไม่ระคายหนังเย่เฉินด้วยซ้ำไป เย่เฉยไม่ได้สนใจหมัดที่อีกฝ่ายต่อยเขา เขาถึงขนาดหวังให้ชายตรงหน้าต่อยเขาอีกเยอะๆ หน่อยเพื่อจะได้ชดเชยที่เขาเคยทำร้ายซูมู่ชิง!

กัวเยว่หมิงกล่าว “ถ้านายยังเป็นลูกผู้ชายก็ควรจะแต่งงานกับซูมู่ชิง! รับผิดชอบหล่อน! ไม่ใช่ปล่อยให้หล่อนไปแต่งงานกับผู้ชายคนอื่น! นอกจากคุณแล้วหล่อนแต่งงานกับผู้ชายคนไหนก็จะไม่มีความสุขทั้งนั้น!”

ที่จริงแล้วกัวเยว่หมิงเองก็เป็นคนโสด เขาชอบซูมู่ชิงมาก แต่ว่าสี่ปีมานี่เขาไม่กล้าคิดอะไรเกินเลยกับหญิงสาว และไม่กล้าจะตามจีบหล่อนด้วย

ไม่ใช่เพราะพื้นเพที่ยิ่งใหญ่ของซูมู่ชิง แต่เพราะกัวเยว่หมิงรู้ดีแก่ใจ ว่าในใจซูมู่ชิงนั้นมีแค่เย่เฉินคนเดียว

เย่เฉินไม่พูดอะไร ความรู้สึกของแต่ละคน คนอื่นจะไปรู้ได้อย่างไร?

ถ้าหากตอนนี้เขาสงสารซูมู่ชิงแล้วแต่งงานกับหล่อน อย่างนั้นฉินหงเหยียนล่ะ?

เขาไม่อาจช่วยผู้หญิงอีกคนแล้วไปทำร้ายผู้หญิงอีกคนได้

“ผมจะไปอยู่เป็นเพื่อนหล่อน”

เย่เฉินชันตัวลุกขึ้นและเดินออกไปจากห้อง จากนั้นเดินตรงไปที่ห้องพักของซูมู่ชิง

ซือซือยังลืมตากว้าง จ้องมารดาที่นอนหลับอยู่ เมื่อเห็นเย่เฉินเดินมา เด็กหญิงก็ยกมือขึ้นจุ๊ปาก เพื่อบอกให้บิดาเงียบ แล้วเดินเบาๆ อย่ารบกวนการพักผ่อนของมารดา

เย่เฉินรู้สึกภูมิใจแทนซูมู่ชิง เขาเดินช้าๆ แล้วพยายามย่องให้เบาที่สุด หลังจากนั้นก็อุ้มลูกสาวไว้ในอ้อมแขนแล้วกล่าวเสียงแผ่ว

“ลูกรัก เรานอนหลับเป็นเพื่อนคุณแม่ที่นี่ดีไหม?”

“ค่ะ”

ซือซือเอนกายลงไปในอ้อมแขนบิดาหลังจากที่เด็กหญิงเข้าสู่ห้วงนิทราแล้ว เย่เฉินก็อุ้มเด็กหญิงไปวางบนเตียง ส่วนเขานั่งเฝ้าซูมู่ชิงอยู่ข้างเตียง

ช่วงประมาณตีสี่ จู่ๆ ซูมู่ชิงก็ละเมออกมา

“อย่า…อย่าแตะต้องฉัน อย่า!”

เย่เฉินรีบปลุกหญิงสาว มือข้างหนึ่งกุมมือหล่อนเอาไว้ เผื่อให้หล่อนรู้สึกปลอดภัย ส่วนอีกข้างก็รีบกดรีโมตเพื่อเปิดไฟในห้อง

“ไม่เป็นไรแล้วๆ ผมอยู่นี่ ไม่ต้องกลัว”

เย่เฉินกุมมือซูมู่ชิงพลางปลอบโยนหล่อน

ซูมู่ชิงสะดุ้งตื่นจากฝันร้าย ในวินาทีที่ลืมตาขึ้นมาเห็นเย่เฉิน จู่ๆ ก็โถมตัวเข้าไปในอ้อมกอดของเขาแล้วเรียกชื่อของเย่เฉิน “เย่เฉิน”

เย่เฉินกอดหล่อนเอาไว้ ตบบ่าของเย่เฉินแล้วปลอบต่อ “ผมอยู่นี่แล้ว”

แต่ว่าผ่านไปเพียงไม่กี่วินาที จู่ๆ ซูมู่ชิงรู้สึกตัวได้ว่าตนเองไม่ควรกอดอีกฝ่าย จึงรีบสลัดออก ด้วยสีหน้าเก้อเขิน

“ขอ…ขอโทษด้วยนะคะ ฉัน…”

ซูมู่ชิงอยากจะอธิบาย หญิงสาวรู้ตัวว่าตนเองไม่ควรกอดเย่เฉิน

เย่เฉินกลับกุมมือซูมู่ชิงต่อแล้วกล่าว “ผมเข้าใจ ผมรู้ทุกเรื่องแล้ว”

ซูมู่ชิงมองเย่เฉินด้วยแววตาสงสัย “คุณรู้เรื่องอะไรหรอคะ?”

เย่เฉินกล่าวต่อ “ก็คุณหมอกัวบอกทุกอย่างกับผมหมดแล้ว เกี่ยวกับเรื่องที่คุณเห็นผม…เป็นคนรักที่สมบูรณ์แบบ”