เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 449

ตอนที่ 449 เย่เฉินสูญเสียการมองเห็น!

“เชี่ยนเชี่ยน เธอเป็นอะไร?”

เพื่อนนักเรียนที่มาด้วยกันเห็นหญิงสาวล้มลงก็รีบมาประคองเจ้าหล่อน

เด็กสาวคนนั้นส่ายหน้าแล้วตีตนเอง “ฉันรู้สึกเหมือนเห็นอะไรไม่ค่อยชัดเลย”

“เหนื่อยเกินไปหรือเปล่า? กลับไปพักก่อนเถอะ”

“น่าจะเป็นแบบนั้นมั้ง…”

……

ส่วนเย่เฉินในตอนนี้นอนหลับปุ๋ยอยู่ในโรงแรมนานแล้ว

เช้าวันต่อมาซีกวาเคาะประตูห้อง เห็นเย่เฉินไม่ตอบก็เดินเข้ามา

“คุณชายเย่ คุณชายเย่ ตื่นเถอะครับ เราต้องออกเดินทางกลับเมืองหลวงแล้ว”

เย่เฉินได้ยินเสียงปลุกของซีกวาก็ค่อยๆ ตื่น เมื่อตื่นแล้วกลับมาพบว่าภาพเบื้องหน้าตนเองนั้นดำสนิท

“กี่โมงแล้ว?”

เย่เฉินถาม

ซีกวาตอบ “8 โมงแล้วครับ”

เย่เฉินกล่าวต่อ “เปิดผ้าม่าน ทำไมในห้องมืดขนาดนี้”

เมื่อซีกวาได้ยินเช่นนี้ก็ชะงักไป

เขาหันมองหน้าต่างก็พบว่าตนเองเพิ่งเปิดผ้าม่านไปเมื่อครู่!

อีกทั้งในตอนนี้แสงอาทิตย์ก็สาดส่องเข้ามา ถึงจะไม่เปิดไฟ แต่ก็สว่างมากแล้ว!

ทันใดนั้นเองซีกวาก็สัมผัสได้ถึงสิ่งผิดปกติ “คุณชายเย่…คุณชายรู้สึกว่าในห้อง…มันมืดเหรอครับ?”

เย่เฉินกล่าว “ไม่ใช่แค่มืด ไม่เห็นของอะไรเลย ทำไมผ้าม่านโรงแรมมันบังแสงดีจริงๆ ถ้า 8 โมงเช้าจริงต่อให้ไม่เปิดผ้าม่านก็ไม่น่าจะมืดขนาดนี้ ตอนนี้เป็นเวลากลางคืนหรือเปล่า?”

ซีกวายืนตัวแข็งกลืนน้ำลาย แล้วรีบร้อนวิ่งไปเปิดไฟทั้งห้อง!

“คุณ… คุณชาย ตอนนี้ล่ะครับ?”ซีกวาถามหวั่นๆ

ทันใดนั้นเองร่างกายเย่เฉินก็ขนลุกทันที!

เมื่อครู่เขาได้ยินเสียงซีกวาเปิดไป แต่ว่าหลังจากที่เปิดไฟแล้ว เย่เฉินกลับรู้สึกว่าเบื้องหน้าสายตาของเขายังคงดำสนิท!

“แย่แล้ว!”

ทันใดนั้นเองเย่เฉินก็รู้ตัวเลยว่านี่ไม่ใช่ปัญหาเรื่องไฟแต่เป็นปัญหาเรื่องสายตาของตนเอง!

ซีกวาเองงก็เดินไปหาเขาอย่างกลัวๆ “คุณชายครับ อย่าทำผมตกใจนะครับ ผมเปิดไฟหมดแล้ว อย่าบอกนะครับว่าจนตอนนี้คุณชายก็ยังไม่เห็นอะไรอีก?”

ซีกวาเครียดจนเกือบจะร้องไห้อยู่รอมร่อทว่าเย่เฉินกลับมีท่าทีนิ่งเฉย ในหัวเขาย้อนคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นใน 24 ชั่วโมงก่อนหน้านี้ไม่หยุด

ยิ่งเขาตกอยู่ในสถานกาณณ์อันตรายหน้าสิ่วหน้าขวานมากเท่าไหร่ เขาก็จะยิ่งสงบนิ่งมากเท่านั้น

ซีกวาถามเสี่ยวสั่น “คุณชาย เมื่อวานผมเฝ้าคุณชายอยู่ตลอด รักษาความปลอดภัยให้คุณชายตั้งแต่งานเริ่ม ก็ไม่เห็นมีใครทำอะไรคุณชายนะครับ อีกอย่างตอนนี้ผมก้ไม่เห็นร่องรอยบาดเจ็บของดวงตาคุณชายเลย ดูไปแล้วก็เหมือนคนปกติทั่วไป ทำไมมองไม่เห็นละครับ? หรือว่าจะตาบอดชั่วคราวเพราะอารมณ์?”

เย่เฉินยังคงพยายามจะย้อมคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน ถึงแม้ว่าเขาจะดื่มมากแต่เขาก็คุ้นเคยกับการดื่มเหล้าแรงๆ

ดังนั้นคนปกติพอดื่มเหล้าจนเมาแล้ว เมื่อตื่นขึ้นมาในวนถัดไปจะจำอะไรไม่ได้

เดินถ้าแค่วางยา แต่ตัวดวงตาไม่ได้เสียหายอะไรก็น่าจะรักษาได้ง่าย

แต่ว่าหมอกลับกล่าว “บริเวณดวงตาของคุณเย่ไม่ได้เสียหายอะไร ดูแล้วก็เหมือคนปกติทั่วๆ ไป แต่ว่าประสาทตาโดยเฉพาะส่วนที่รับผิดชอบในด้านหารมองเห็นเกิดปัญหาใหญ่ ตอนนี้เรายังไม่รู้ได้ว่าเป็นตัวยาประเภทไหนที่ทำร้ายดวงตาคุณเย่ คุณพอจะหาแก้วเหล้าที่คุณใช้ดื่มเมื่อวานให้เราหน่อยได้ไหม?”

คุณหมอถอนหายใจ “รบกวนด้วยนะครับ อาการป่วยของคุณเย่ไม่เหมาะกับการผ่าตัดเลยต้องรักษาโดยยา ตอนนี้เราทำอะไรไม่ได้แล้ว”

เย่เฉินหัวเสีย คว้าคอเสื้อหมอหมับ “ทำอะไรไม่ได้หมายความว่ายังไง รักษาคุณเย่เลยนะคะ ไม่งั้นพวกนายอย่า…”

“ซีกวา!”

เสียงเย่เฉินเรียกซีกวาดังมาจากในห้อง

ซีกวารีบร้อนเดินเข้าไป

เย่เฉินกล่าว “อย่าทำคุณหมอลำบากใจเลย ตอนนี้คุณตระกูลซูรู้แล้วว่าฉันเกิดเรื่อง ซูเจิ้นหางให้ฉันรีบกลับเมืองหลวงเดี๋ยวนี้ เขาเชิญจักษุแพทย์ที่เก่งที่สุดในประเทศมารักษาฉัน”

ซีกวารีบพยักหน้ารับ “ครับหมอที่นี่มันห่วยจริงๆ! คุณชายครับ คุณอย่าฟังหมอคนนั้นพูดเหลวไหลนะครับ คุณชายจะต้องไม่เป็นอะไรแน่นอนครับ!!”

ในตอนที่ทั้งสองคนกำลังจะจากไป ก็เห็นชายในชุดสูทรีบร้อนเดินมา

นั่นก็คือสวี่ฉู่หมิง

ซีกวาเห็นสวี่ฉู่หมิงก็สบถด่าเขาทันที “ไอ้เดียรัจฉาน คิดไม่ถึงว่าแกจะทำร้ายคุณชายเย่ของเรา!”

สวี่ฉู่หมิงรีบร้อนโบกมือ “ไม่ใช่ฉันๆ!”

ซีกวาหัวเสีย “ก็เหล้าในงานมันของนาย ไม่ใช่นายแล้วเป็นใคร!”

สวี่ฉู่หมิงกล่าวอย่างเสียใจ “เหล้าไม่มีปัญหาอะไร คนเยอะแยะกินไปก้ไม่มีปัญหาไม่ใช่หรือไง? มีคนตั้งใจจะวางยาเย่เฉินต่างหาก! ฉันสาบานเลยว่าเรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉันเลย!”