เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 474

ตอนที่ 474 ไปอังกฤษ!

สิ่งที่ซูหมิงเจ๋อและซูเจิ้นหางเป็นห่วงที่สุดก็คือเรื่องที่เย่เฉินไปอังกฤษ ไปรับสืบทอดกิจการของตระกูลเย่ และได้รู้ความลับของตระกูลเย่!

เย่เฉินพยักหน้ารับ “ใช่แล้วครับ ผมตั้งใจว่าไปพบคุณปู่ที่อังกฤษพรุ่งนี้กับมู่ชิง”

เขาพูดพลางจับมือซูมู่ชิงเอาไว้ เมื่อพูดถึงเรื่องไปอังกฤษ ซูมู่ชิงก็มีท่ามีมีความสุขอย่างมาก

หลังจากที่จางเชี่ยนจือได้ยินกลับโทษเย่เฉิน

“โอ้ย พรุ่งนี้จะไปแล้วเหรอ ทำไมไม่บอกพวกเราล่วงหน้าล่ะ? แล้วเนี่ยเวลาแค่นี้จะพอได้ยังไง ไหนจะต้องเก็บกระเป๋า แถมยังต้องเตรียมเสื้อผ้าอีก หอบนั่นหอบนี่ ซูหมิงเจ๋อคุณรีบพาฉันไปส่งบ้านเลยนะ ไม่ทันแล้ว ถ้ายังไม่กลับบ้านอีกต้องเก็บเสื้อผ้าทั้งคืนแน่เลย!”

คิดไม่ถึงว่าพอได้ยินว่าจะไปอังกฤษ จางเชี่ยนจือกลับดูจะตื่นเต้นกว่าคนอื่นๆ ในตระกูลซูเสียอีก

ซูหมิงเจ๋อเองก็ดูเหมือนว่าเขาอยากไปอังกฤษเหมือนกันจึงรีบร้อนกล่าว “อ้อ ได้สิ ได้!”

แต่จู่ๆ เย่เฉินกลับโพล่งออกมาว่า “ต้องขอโทษด้วยนะครับ ที่ไปอังกฤษคราวนี้ ผมตั้งใจว่าจะพาไปแค่ซูมู่ชิงกับซือซือเท่านั้นเอง ไม่ได้กะจะพวกคุณไปด้วย ดังนั้นไม่ได้รีบร้อนหรอกครับ!”

ด้วยความเร็วในการทำนั่นทำนี่ของจางเชี่ยนจือ ถ้าพรุ่งนี้จะไปต่างประเทศจริงๆ คืนนี้ทำต้องหัวหมุนทั้งคืน

จางเชี่ยนจือชะงักไป “อะไรนะ? พาไปแค่มู่ชิงเหรอ?”

ซูเจิ้นหางเองก็ตำหนิอีกฝ่าย “เอ่อ…เสี่ยวเฉิน ฉันไม่ได้ไปต่างประเทศนานแล้ว ก็กะว่าจะออกไปเที่ยวด้วยเสียหน่อย พร้อมกันนั้นจะได้ไปเจอปู่ของเธอ ดื่มกับเขาสักหน่อย”

เย่เฉินเองก็ไม่ได้ไว้หน้าซูเจิ้นหางเช่นกัน “คุณปู่ครับ ผมว่าคุณปู่ร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง ออกไปเที่ยวไกลๆ ไม่ไหวหรอกครับ คุณปู่พักผ่อนก่อนเถอะครับ แล้วเดี๋ยวผมจะจัดการนัดแนะให้เจอกับคุณปู่ของผมเอง”

ซูเจิ้นหางอยากรู้เรื่อความลับของตระกูลเย่อย่างมาก เย่เฉินไม่อยากให้ซูเจิ้นหางอยู่ใกล้ชิดคนในตระกูลของเขา

จางเชี่ยนจือตะโกนด่า “เย่เฉิน! ฉันเป็นแม่ยายแกนะ! แกแต่งงานกับลูกสาวฉัน ในฐานะที่ฉันเป็นแม่ของมู่ชิงจะไปเจอหน้าแม่เธอมันไม่เห็นะมีอะไรแปลก! แกมีสิทธิือะไรมาห้ามไม่ให้ฉันไป! ลูกสาวของฉันแต่งเข้าตระกูลเย่ ฉันที่เป็นแม่ ยังไม่เคยเจอปู่แก พ่อแก แม่แกด้วยซ้ำไป ไม่รู้ด้วยว่าพวกเขาเป็นคนดีหรือเปล่า จะให้ฉันสบายใจได้ยังไง!”

จางเชี่ยนจือเองก็อยากรู้เรื่องตระกูลเย่มากเหมือนกัน ดังนั้นที่หล่อนอยากไปอังกฤษ ไปเจอคนที่บ้านเย่เฉิน ก็เพราะอยากจะรู้เหมือนกันว่าตระกูลเย่นั้นเก่งเหมือนที่เล่าๆ กันมาหรือไม่

เย่เฉินกล่าวว่า “ผมเชื่อว่ามู่ชิงน่าจะมองคนออกกว่าคุณนะครับ อีกอย่างคนที่มู่ชิงแต่งงานด้วยคือผม ไม่ใช่พ่อแม่ผมเสียหน่อย พ่อแม่ผมเป็นคนยังไง ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับการแต่งงานของเราเลย”

“แก…แกไม่เห็นฉันเป็นแม่ยายแกด้วยซ้ำ!” จางเชี่ยนจือโวยวาย

เย่เฉินก็ไม่ได้ลดราวาศอกแต่อย่างใด “แล้วคุณเห็นผมเป็นลูกเขยเหรอ? ถ้าตอนนี้ผมตาบอดจริงๆ ลูกเขยคุณคงเป็นหลิ่วอวี่เจ๋อไปนานแล้ว!”

เย่เฉินยังคงโกรธเรื่องที่จางเชี่ยนจือหมายมั่นปั้นมืออยากได้หลิ่วอวี่เจ๋อเป็นลูกเขยคนใหม่อยู่

ฟากซูเจิ้นหางเองก็น่าดูออกว่าความคิดบ้าๆ ของจางเชี่ยนจือไปกระตุกต่อมของเย่เฉินเข้า ดังนั้นเขาถึงไม่ยอมให้คนตระกูลซูไปอังกฤษด้วย

“ชิ ประเทศห่วยๆ อย่างนั้นมีอะไรน่าไปนักหนา”

ซูมู่หลินแค่นเสียงแล้วชิงออกไปเป็นคนแรก

ถัดจากนั้นซูเจิ้นหาง ซูหมิงเจ๋อและจางเชี่ยนจือต่างก็ทยอยเดินออกไป

เมื่อเดินออกมาด้านนอกก่อนจะขึ้นรถจางเชี่ยนจือก็ยังคงบ่นปอดแปด “ฉันรู้อยู่แล้วว่าลูกเขยอย่างเย่เฉินไม่มีประโยชน์อะไรกับตระกูลซูเลย! เป็นแค่คนขี้ตลอดแค่ไปพบหน้าพ่อแม่ที่อังกฤษยังไม่ยอม คุณลองคิดดูสิว่ามีเด็กที่ไร้มารยาทแบบนี้ได้ยังไง? ฉันว่านะ เขาห่วยกว่าหลิ่วอวี่เจ๋อเสียอีก!”

ซูเจิ้นหางเอามือไพล่หลัง ทั้งดีใจทั้งกังวลใจไปพร้อมกัน

ที่ดีใจก็คือเรื่องที่เย่เฉินไม่ได้ตาบอด ส่วนเรื่องที่กังวลก็คือที่ไปล่วงเกินเย่เฉินเข้าทำให้เย่เฉินไม่พอใจ