เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 48

หวังเจียเหยาเต้นเร่าด้วยความอิจฉา “สวรรค์ เธอเก่งเกินไปแล้วมั้ง! อิจฉาเธอจริงๆ เลย! อยู่ที่บ้านสามีก็ทำการบ้านไม่ขาดตกบกพร่อง พออยู่ด้านนอกก็มีหนุ่มน้อยคลอเคลียข้างตัว ทำไมฉันไปมีความสุขแค่ครั้งเดียวก็โดนจับได้แล้วล่ะ? แถมยังโดนขอหย่าอีกต่างหาก! ฉันล่ะหงุดหงิดชะมัด!”

ซ่งหงเย่หัวเราะร่วนแล้วกล่าว “ต่างกันที่สามีเธอส่งอาหารเดลิเวอรี่ ส่วนสามีฉันเขาทำธุรกิจ ออกไปทำงานต่างจังหวัดทุกวัน แทบไม่อยู่อวิ๋นโจวเลยจับฉันไม่ได้ไง ฮ่าๆ”

“จริงสิ จู่ๆ เรียกฉันมาทำไมเหรอ?”

หวังเจียเหยาหยิบสัญญาฉบับหนึ่งออกมาส่งให้ซ่งหงเย่ดู

พอซ่งหงเย่เห็นแล้วก็เป็นปลื้มอย่างมาก “ใช้ได้นี่ เพื่อนรัก คิดไม่ถึงว่าเธอจะเป็นตัวแทนของที่บ้านเซ็นสัญญากับบริษัทหัวเซิ่งกรุ๊ปแถมโปรเจกต์ยังตั้งจากชื่อเธออีก! เธอทำได้ยังไงน่ะ? เธอนอนกับคุณเย่แล้วเหรอ?”

หวังเจียเหยากล่าวอย่างเอือมระอา “น่าเบื่อจริง ๆ อย่าคิดว่าฉันจะไปเรื่อยขนาดนั้นได้ไหม? ฉันเป็นผู้หญิงแบบนั้นเหรอ?”

ซ่งหงเย่กล่าวแล้วยิ้ม “ก็จริงแต่ที่เธอนอนกับฟางเชาก็เพื่อช่วยกอบกู้สถานการณ์การเงินของที่บ้านไม่ใช่หรือไง?”

“เธอนี่มันน่ารำคาญ!”

หวังเจียเหยาโยนยางรัดผมในมือใส่เพื่อนสาว

……

ในห้องทำงานผู้บริหารบริษัทหัวเซิ่งกรุ๊ป ในวันเดียวกัน

เย่เฉินกำลังคุยกับเถ้าแก่ของร้านอาหารคนหนึ่งของอวิ๋นโจว เขาคือเจิ้งหง

เจิ้งหงเป็นนักธุรกิจใหญ่ของธุรกิจอาหารและเครื่องดื่มที่เป็นรองแค่จงเหว่ย ถือว่าเป็นคู่แข่งตลอดหลายปีของเขา

แต่เพราะวิธีในการดำเนินธุรกิจและพื้นฐานครอบครัวของเจิ้งหงด้อยกว่าจงเหว่ยเท่านั้น เขาจึงกลายเป็นเบอร์สอง

ทว่าร้านอาหารของเจิ้งหงนั้น ทั้งการตกแต่ง ตำแหน่งที่ตั้งล้วนแต่ดีเยี่ยมอย่างยิ่ง

มีหลายร้านที่เปิดตรงข้ามหรือด้านข้างร้านอาหารของจงเหว่ยถือเป็นคู่แข่งกันมาหลายปี

ในงานเลี้ยงวันเกิดวันนั้น คนชื่อจงเหว่ยบอกว่าจะตัดทางทำมาหากินของเย่เฉินให้เขาเป็นพนักงานเสิร์ฟไม่ได้

ถึงแม้ว่าเย่เฉินจะไม่มีบุญคุณความแค้นกับจงเหว่ย แต่ในเมื่อเขาอยากจะบีบตนให้ตาย ตอนนี้ว่างพอดีไม่ว่าอย่างไรก็ต้องส่งของคืนกลับไปให้บ้าง

เย่เฉินยื่นบุหรี่มวนหนึ่งให้เจิ้งหงแล้วกล่าว “เถ้าแก่เจิ้ง ผมอยากจะรับช่วงต่อธุรกิจร้านอาหารของคุณในอวิ๋นโจวและรับรองว่าภายในสองเดือนจะเอาชนะจงเหว่ยให้ได้ แล้วจะทำให้เขาไม่มีที่ยืนในอวิ๋นโจว เชิญคุณเสนอราคามาเลย”

เจิ้งหงเป็นผู้ชายอายุห้าสิบกว่าปี ด้วยอายุอานามขนาดนี้จึงไม่ใคร่จะดิ้นรนมากมายนัก เขาแค่อยากมีเงินเพียงเล็กน้อยเพื่อใช้ชีวิตในช่วงบั้นปลายแล้วทิ้งมรดกไว้ให้ลูกชาย

เจิ้งหงคิดอยู่นานแล้วกล่าว “หกสิบล้าน คุณให้เงินผมหกสิบล้านแล้วคุณเอาร้านอาหารทั้งเจ็ดร้านของผมในอวิ๋นโจวไปได้เลย”

เย่เฉินไม่ลังเลแม้แต่น้อย “ดีล!”

หลังจากที่ซื้อร้านอาหารทั้งเจ็ดแห่งแล้ว เย่เฉินก็รีบโทรหาพ่อบ้านฟาง

“รีบติดต่อนักออกแบบที่เก่งที่สุดในจีนให้ออกแบบโลโก้ของร้านอาหาร ‘อวิ๋นจงอวิ๋น’ พอออกแบบเสร็จแล้วให้คนงานรีบแขวนป้ายที่ร้านอาหารทั้งเจ็ดแห่งของผมทันที ที่ตั้งร้านอาหารทั้งหมดผมส่งให้คุณแล้ว จากนั้นก็ค่อยเชิญนักร้องดังๆ ทั้งหลายมา”