เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 499

ตอนที่ 499 ซูหมิงเจ๋อซุกกิ๊ก!

คืนนี้จางเชี่ยนจือเผชิญเรื่องราวมามากทั้งดีใจที่สุดจนหวาดกลัวที่สุด ดังนั้นจึงมีความกดดันมาก

ตอนนี้มีคนมาช่วยย่อมดีใจจนร้องไห้ออกมา

เมื่อไป๋หู่จัดการพวกโจรเรียบร้อยแล้วก็รีบเดินไปหยุดตรงหน้าจางเชี่ยนจือแล้วถาม “คุณคือแม่ยายของคุณชายสามใช่ไหมครับ?”

จางเชี่ยนจือโดนจับมัดมือแล้วเท้า เช็ดน้ำตาตัวเองไม่ได้ หล่อนเอาแต่พยักหน้า “ใช่ค่ะ คุณ ฉันคือจางเชี่ยนจือแม่ยายของเย่เฉิน ขอบคุณนะคะที่มาช่วยฉัน”

ไป๋หู่ยิ้ม แล้วควักมีดออกมาตัดเชือกที่มัดจางเชี่ยนจือ ก่อนจะส่งกระดาษทิชชู่ให้หล่อนเพื่อให้ใช้เช็ดน้ำตา

แล้วหลังจากนั้นก็จัดการแก้มัดให้เหล่าป้าๆ ที่เหลือ

พวกหล่อนต่างกล่าวขอบคุณไป๋หู่ไม่ขาดปาก

ป้าๆ พวกนี้ไม่ค่อยเจอผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่อย่างไป๋หู่ หนำซ้ำยังชื่นชมในความสามารถของเขาเมื่อครู่อย่างมาก

จางเชี่ยนจือถามไป๋หู่ “คุณคะ ยังไม่รู้จักชื่อคุณเลย”

ไป๋หู่ตอบอย่างเคารพ “ผมชื่อไป๋หู่ครับ เป็นลูกน้องของคุณชายเย่เทียน คุณชายสั่งให้ผมมาช่วยทุกคนโดยเฉพาะครับ”

“เย่เทียนเหรอ?”

จางเชี่ยนจือชะงักไป ทำไมเป็นเย่เทียนพี่ชายคนโตของเย่เฉินไปได้?

ทำไมไม่ใช่ลูกน้องของเย่เฉินที่มาช่วยตนเอง?

“เย่เฉินไอ้บ้า คิดไม่ถึงว่าจะไม่ส่งคนช่วยฉัน ฉันล่ะก็คิดว่าพ่อหนุ่มคนนี้เป็นคนของเย่เฉินเสียอีก!”

เมื่อครู่จางเชี่ยนจือยังซาบซึ้งในบุญคุณของลูกเขยอยู่เลย แต่ความรู้สึกซาบซึ้งที่มีเพียงน้อยนิดในตอนนี้นั้นสูญสลายกลายเป็นควันอย่างรวดเร็ว

“ให้ผมพาทุกท่านออกจากที่นี่นะครับ” ไป๋หู่กล่าว

ไป๋ห่พาเหล่าป้าๆ ขับรถออกไปที่นี่กลับเข้าไปในเขตเมืองลอนดอน

เหล่าป้าๆ พวกนี้อกสั่นขวัญแขวน ไม่กล้าอยู่ที่นี่ต่อ รีบซื้อตั๋วเครื่องบินแล้วตรงไปสนามบินทันที

แต่จางเชี่ยนจือกลับโดนไป๋หู่พาตัวมาที่ปราสาทอ้ายเย่

ตอนนี้เย่เฉิน ซูมู่ชิงและเย่เทียนต่างก็กำลังรอหล่อนอยู่ที่ห้องรับแขก

ตอน 6 โมงเช้า จางเชี่ยนจือก็มาถึงปราสาทอ้ายเย่

“คุณชายครับ ผมทำภารกิจเรียบร้อยแล้วครับ!”

เมื่อไป๋หู่เดินมาก็รายงานเย่เทียนทันที

“แม่คะ!”

ซูมู่ชิงเห็นจางเชี่ยนจือเดินตามหลังอีกฝ่ายก็รีบวิ่งไปหามารดาทันที

สองคนแม่ลูกซาบซึ้งใจจนน้ำตาไหล เห็นได้ชัดว่าพวกหล่อนคงตกใจไม่น้อย

เย่เฉินเองก็เดินไปหาแล้วถามอย่างห่วงใย “แม่ครับ แม่ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ?”

เมื่อจางเชี่ยนจือเห็นเย่เฉินก็กลอกตาใส่เขา!

“ชิ!”

จางเชี่ยนจือชักสีหน้าใส่เย่เฉิน แล้วทำเป็นมองไม่เห็นเขาแต่เดินตรงดิ่งไปหาเย่เทียน

จางเชี่ยนจือกลับส่งยิ้มให้เย่เทียนแล้วกล่าว “คุณเย่เทียนคะ สวัสดีค่ะ เราเจอกันอีกแล้วนะคะ คุณยังพอจำฉันได้ไหมคะ?”

เย่เทียนยิ้ม “แน่นอนสิครับ คุณน้าเป็นแม่ยายของน้องสาม ถือเป็นญาติของเราแล้ว คราวก่อนเราเจอกันที่งานแต่งงานอย่างไรล่ะครับ คุณสวยขนาดนี้ ผมจะลืมได้ยังไงล่ะครับ?”