เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 528

ตอนที่ 528 นายฉันชื่อเย่เฉิน!

กังนัมเป็นคนของเย่เซวียน เป็นนักฆ่าและนักสู้ชั้นยอดที่จู่เชว่เจอที่เกาหลี เขาสั่งสอนอบรมอีกฝ่ายด้วยตัวเอง

เขาก็เป็นเหมือนพวกลูกน้องของชิงหลงและไป๋หู่ ทั้งเย็นชาและเป็นมืออาชีพ

ในตอนที่ปฏิบัติภารกิจ ขอแค่ทำหน้าที่ที่เจ้านายสั่งให้สำเร็จได้ก็จะไม่สนใจอะไรมากมาย

ตอนนี้ภารกิจของเขาคือคอยเฝ้าหวังเอ้อร์เชอทำศัลยกรรมให้เรียบร้อย ถ้าผ่านไปได้ด้วยดีก็จะพาเขาไปพบเย่เซวียน แต่ถ้าผลออกมาไม่ดีก็ไม่ต้องสนใจเขา

ส่วนเรื่องระหว่างหวังหยวนหยวนและพวกนักเลงหัวไม้พวกนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเขา

หวังเอ้อร์เชอร้อนรนเพราะเขาชอบหวังหยวนหยวนมากทีเดียว เรือนร่างของหล่อนไม่ว่าผู้ชายคนไหนได้เห็นก็ต้องน้ำลายหก

บวกกับที่ชื่อในวงการตอนนี้ของหวังหยวนหยวนคือหวังเจินอวี่ ไม่ว่าจะมากหรือน้อย หล่อนก็เป็นดารา

ดังนั้นหวังเอ้อร์เชอจึงคว้าเสื้อของกังนัมแล้วอ้อนวอนเขา “พี่กังนัมครับ พี่ช่วยผมเถอะนะ อันธพาลพวกนี้น่ะ ผมว่าพี่ไม่ต้องออกแรงก็จัดการพวกเขาได้แล้วมั้ง ”

กังนัมเห็นพวกผู้ชายพวกนั้นน่าจะฝีมืองั้นๆ คาดว่าใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งนาทีก็ซัดพวกเขาจนหมอบได้แล้ว

จึงเอ่ยปากถาม “พวกนายน่ะจับหล่อนทำไม?”

เด็กหนุ่มที่เป็นหัวหน้าพวกเขาปรายตามองกังนัมแล้วกล่าว “ไอ้หนู แกอย่าสาระแนเรื่องคนอื่นเลย ถือเสียว่ามองไม่เห็นได้ยินได้ไหม?”

พูดพลางลากแขนนวลเนียนของหวังหยวนหยวนออกไป

กังนัมหัวเราะเสียงเย็น

ตอนที่เขาเป็นเพียงนักเลงตัวเล็กๆ ในเมืองนี้ พวกนักเลวหัวไม้พวกนี้อาจจะยังสวมแพมเพิร์สอยู่เลย!

กังนัมผลักแขนของเด็กหนุ่มคนนั้นออกแล้วตะคอก “ไอ้หนูเหรอ? แกนี่ไม่รู้จักเคารพรุ่นพี่ที่เข้าวงการมาก่อนเลยใช่ไหม? ฉันถามแกว่าแกจับผู้หญิงคนนี้ทำไม!”

คนเกาหลีให้ความสำคัญเรื่องลำดับอาวุโสเป็นที่สุด ดังนั้นกังนัมถึงได้ถือสาในคำพูดคำจาของเด็กหนุ่มคนนี้มา

เด็กหนุ่มโดนผลักจนล้มลงไปกองบนพื้น เมื่อรู้ว่ากังนัมไม่ใช่คนที่เหลาะแหละทำอะไรไม่ได้ พวกคนที่อยู่รอบๆ ก็กล่าว “จัดการเขาด้วยกันเลย!”

ส่วนเด็กหนุ่มกลับยื่นมือออกมาห้าม เพราะเขาไม่อยากมีเรื่อง

เด็กหนุ่มกล่าวว่า “เราไม่ใช่พวกอันธพาล ไม่ได้จะมาลัพาตัวหล่อน พี่อย่าเข้าใจผิดล่ะ เรารู้จักพ่อหล่อน อยากพาหล่อนไปเจอพ่อบุญธรรมตัวเอง”

กังนัมแปลคำพูดของคนตรงหน้าให้หวังเอ้อร์เชอฟัง

สีหน้าหวังเอ้อร์เชอฉายแววสงสัย แล้วถามหวังหยวนหยวน “หวังหยวนหยวน พวกเขาบอกว่าเป็นคนที่พ่อบุญธรรมคุณส่งมา พ่อบุญธรรมคุณคือใครเหรอ?”

ทันใดนั้นเองหวังยหวนหยวนก็มีท่าทีหวาดกลัว!

หล่อนมีพ่อบุญธรรมอยู่คนหนึ่ง แต่ไม่ได้รู้จักจากในงานแต่งงานของเย่เฉินและซูมู่ชิง!

ในตอนนั้นหล่อนตั้งใจไปงานแต่งงานของซูมู่ชิง เพื่อหาผู้ใหญ่ในวงการการเงินในเมืองหลวงเป็นพ่อบุญธรรม เพื่อในภายหน้าจะได้ถ่ายละครได้ง่ายๆ

แต่คิดไม่ถึงว่าเพิ่งจะกราบประธานอันเป็นพ่อบุญธรรมอยู่แต่ก็โดนเย่เฉินจับได้พอดี

เย่เฉินไม่อยากให้หวังหยวนหยวนทำเรื่องพวกนั้นอย่างการใช้ตัวเข้าแลกเหมือนดาราคนอื่นๆ

ดังนั้นเย่เฉินถึงได้จงใจช่วยหญิงสาว ช่วยให้หล่อนได้เดบิวต์

แต่ถ้าเป็นแบบนี้ ก็เท่ากับว่าหวังหยวนหยวนไม่สนใจฝั่งคุณอันแล้ว

คุณอันรับหวังหยวนหยวนเป็นลูกสาวบุญธรรม แต่ไม่ได้หมายความว่าจะดูแลหล่อนเหมือนลูกสาวจริงๆ แต่อยากจะนอนกับหญิงสาวต่างหาก

การที่หวังหยวนหยวนกลับไปกลับมาทำให้คุณอันหัวเสีย

หวังหยวนหยวนกล่าวว่า “พี่เสี่ยวหวัง ผู้ชายคนนั้นเป็นลูกพี่ใหญ่ในวงการการเงินของเมืองหลวง เขาไม่ใช่พ่อบุญธรรมอะไรของฉันเลย ฉันไม่ยอมให้เขาทำอะไร เราไม่ได้เกี่ยวอะไรกันอีกแล้ว”

“เมื่อก่อนตอนอยู่เมืองหลวงเขาชอบส่งคนมาข่มขู่ฉัน คิดไม่ถึงว่ามาถึงเกาหลีแล้ว เขาจะใช้คนมาจับตัวฉัน พี่เสี่ยวหวังพี่ช่วยฉันด้วยนะคะถ้าฉันโดนเขาจับตัวไปล่ะก็ เขาต้องนอนกับฉันแน่เลยค่ะ ฉันอยากเก็บครั้งแรกของฉันไว้ให้พี่เย่เฉิน ฉันไม่มีทางยอมให้ตาแก่นั่นย่ำยีฉัน!”

หวังเอ้อร์เชอเองเดิมอยากปกป้องหวังหยวนหยวน แต่ทันทีที่ได้ยินแบบนี้เขายิ่งไม่อยากให้อีกฝ่ายทำสำเร็จ

ไม่อย่างนั้นต่อไปเกิดเย่เฉินรู้เข้าคงต้องโทษเขาแน่

หวังเอ้อร์เชอดึงตัวหวังหยวนหยวนเข้ามาหาแล้วตะคอก “ไม่เข้าใจภาษาจีน งั้นเข้าใจภาษาอังกฤษไหม FUCK OUT ไสหัวไป!”

อีกฝ่ายหัวเสียทันที “ไอ้บ้า พูดดีๆ ไม่ชอบนะ พี่น้อง เอาเลย!”

นักเลงพวกนั้นกล่าวทวนอีกครั้ง “Yeob Jin เอาล่ะ ฉันจำได้แล้ว พวกนายสองคนคอยดูเถอะ กล้ามีเรื่องกับลูกพี่ของเรา ฉันจะให้พวกนายตายที่นี่!”

พูดจบแล้วหมอนี่ก็โดนคนอื่นลากออกไป

หวังเอ้อร์เชอไม่เข้าใจคำพูดของเขาจึงหันไปถามผู้ช่วยหญิง “เมื่อครู่เขาพูดพูดอะไร?”

ผู้ช่วยหญิงกล่าวอย่างตึงเครียด “เขาบอกว่า… บอกว่าจะให้คุณกับคุณเย่เฉินตายอยู่ที่เกาหลี”

“แม่ง!” หวังเอ้อร์เชอหัวเสียอย่างมาก “แม่มันเอ้ย รู้งี้ควรจะเตะเขาสักสองสามที ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะบ้าขนาดนี้! ก็แค่ลูกพี่ของวงการการเงินในเมืองหลวงเท่านั้นเองไม่ใช่เหรอ? เขามันก็เป็นแค่ลมตดในสายตาคุณชายเย่!”

……

สิบนาทีต่อมา พวกนักเลงหัวไม้พวกนี้ก็มาถึงตึกที่ทำการของธนาคารเกาหลีโซล

และในเวลานี้เองชายหนุ่มอายุสามสิบกว่าปี สวมชุดสูท แต่งตัวหล่อเหลากำลังคุยโทรศัพท์กับคุณอัน ‘อันลี่เท่อ’ ที่เป็นผู้ใหญ่ในวงการการเงินของเมืองหลวง

“คุณอันสบายใจได้เลย ผมส่งคนไปจับลูกกสาวบุญธรรมคุณมาแล้วครับ ตอนนี้คุณนั่งเครื่องบินมาได้แล้ว พอคุณมาถึงผมจะจับลูกสาวบุญธรรมของคุณไปไว้ที่โรงแรม หรือจะให้เอาไปส่งที่บ้านของผมเพื่อให้คุณได้เสวยสุขกับหล่อนดีไหม?”

ชายในชุดสูทคนนี้เป็นประธานธนาคารโซลเกาหลี ลีมินจี

อันลี่เท่อไม่เพียงแต่เป็นลูกค้ารายใหญ่ของธนาคาร พวกเขาสองคนเองมีความสัมพันธ์ในการร่วมงานที่สนิทสนม

คราวนี้พอได้รู้ว่าหวังหยวนหยวนมาเสริมสวยที่เกาหลี อันลี่เท่อก็อยากอาศัยอิทธิพลในพื้นที่ของลีมินจีให้ช่วยจับตัวหวังหยวนหยวน

แล้วจะสั่งสอนลูกสาวบุญธรรมคนนี้ของเขาสักยก

ปลายสายคืออันลี่เท่อ “ได้เลย ต้องขอบคุณคุณลีด้วยนะ ถ้าสำเร็จล่ะก็ ผมจะชักชวนเพื่อในวงการการเงินของเมืองหลวง เพื่อช่วยลงทุนให้คุณ!”

ลีมินจีใช้ภาษาจีนที่ใช้ได้ตอบกลับ “ขอบคุณคุณอัน! งั้นผมจะรอคุณมานะครับ!”

เมื่อกดวางสายแล้ว ลีมินจีก็ยิ้มกว้าง

แต่เมื่อเห็นพวกเด็กๆ ที่เขาส่งไปกลับมาในสภาพสะบักสะบอม ลีมินจีก็ลุกขึ้นแล้วย้อนถาม

“เกิดอะไรขึ้น? ทำไมพวกนายถึงได้รับบาดเจ็บกันไปหมดล่ะ? แล้วแม่ดาราตัวน้อยๆ คนนั้นล่ะ?”