เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 530

ตอนที่ 530 หวังเอ้อร์เชอโดนซ้อม!

หวังเอ้อร์เชอหัวเสียจัด แย่งผู้หญิงของเย่เฉินแต่ยังกล้าป้ายสีให้ตคำ ณชายอีกเหรอ?

ถ้าหากว่าซีกวาหรือชิงหลงมาได้ยินเข้า เกรงว่าลีมินจีคงจะตายไปนานแล้ว!

หวังเอ้อร์เชอกำหมัดแน่น โมโหที่ตัวเองต่อยตีไม่เป็น นายของตนเองโดนดูถูก เขายังไม่สามารถล้างแค้นอีกฝ่ายได้!

หวังเอ้อร์เชอชี้ลีมินจี “แกมันรนหาที่ตาย! รู้ไหมว่าสิ่งที่ต้องแลกกับการล่วงเกินคุณชายเย่คืออะไร!”

ลีมินจีโวยวาย “บัดซบ! แกมันไอ้คนปากกดี ในพื้นที่ของฉัน คิดไม่ถึงว่าจะกล้าพูดกับแบบนี้ในถิ่นฉัน แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร? แกรู้ไหมว่าอิทธิพลของฉันในโซลเป็นยังไง! อย่าว่าแต่เย่เฉินเลยต่อให้เป็นคุณอันที่ยิ่งใหญ่ในเมืองหลวง ถ้ากล้าตั้งตัวเป็นศัตรูกับฉันก็ต้องตายสถานเดียว!”

หวังเอ้อร์เชอด่ากราด “แกเรียนจีนเพื่อเอาไว้คุยโม้หรือไง? พี่กังนัมช่วยสั่งสอนเขาแทนผมที!”

กังนัมดูตึงเครียดอย่างผิดปกติ เขามองคนพวกนี้โดยเฉพาะอย่างยิ่งลีมินจีคนนี้ดูแล้วน่ากลัวอย่างมาก

ลีมินจีหันมองกังนัม “นายคือคนที่ทำร้ายลูกน้องฉันจนบาดเจ็บใช่ไหมล่ะ? ได้ยินมาว่าหมัดแกร้ายกาจนี่ ไม่รู้ว่าหมัดแกจะขวางลูกปืนฉันได้ไหมนะ?”

ลีมินจีพูดพลางควักปืนออกมายิงกังนัม!

ปัง!

โชคดีที่กังนัมตั้งท่ารอเอาไว้ก่อน ทำให้เขาหลบได้ทัน

ประตูของห้องผ่าตัดนี้โดนลูกน้องของลีมินจีขวางทำให้ออกไปไม่ได้

ดังนั้นกังนัมจึงกลิ้งตัวบนพื้นและพุ่งออกนอกหน้าต่างไป

ปัง!

ปัง!

ลีมินจียิงปืนอีกสองนัดติดต่อกัน กระสุนลูกหนึ่งไม่โดนกังนัม แต่โดนใส่คุณหมอ!

หลังจากที่คุณหมอชเวโดนยิง ก็ล้มลงบนพื้น

“บ้าเอ๊ย! มีปืนด้วย!”

หวังเอ้อร์เชอเองก็ตกใจจนขวัญเสีย รีบไปหลบที่มุมห้อง

ส่วนกังนัมเองเขาก็ไม่ใช่ยอดฝีมือแบบพวกไป๋หู่ ชิงหลง จูเชว่ เมื่อต้องเผชิญหน้ากับคนสิบกว่าคน และพวกเขามีปืน จึงไม่มีโอกาสจะชนะได้เลย

ดังนั้นกังนัมทำได้เพียงหนีไป กระทั่งพาตัวหวังเอ้อร์ไปด้วยยังไม่มีปัญญา

“บัดซบ คิดไม่ถึงว่าจะปล่อยเขาหนีไปได้”

ลีมินจีคิดไม่ถึงว่าหมอนี่จะหลบกระสุนปืนเขาแล้วหนีรอดไปได้

ดูแล้วไม่ใช่คนธรรมดาจริงๆ อย่างที่คิด

แต่ว่าหวังเอ้อร์เชอในตอนนี้กลับขดตัวหลบอยู่ที่มุมห้องอย่างหวาดกลัว

ลีมินจีไม่แยแสคุณหมอที่โดนยิงตายแม้แต่น้อย แต่ชี้ไปที่หวังเอ้อร์เชอที่กำลังสั่นเทา แล้วกล่าวกับพวกลูกน้อง

“พวกนายดูสิ ไอ้หมอนี่หลบอยู่ที่มุมห้อง เหมือนหมาตัวหนึ่งไหม? ฮ่าๆ…”

“ฮ่าๆ”

“เหมือนมากเลยครับ คนจีนนี่มันด้อยสติปัญญาจริงๆ กระทั่งความกล้าจะสู้ยังไม่มีเลย ฮ่าๆ”

พวกลูกน้องของเขาต่างก็เยาะเย้ยเขา

ลีมินจีกล่าว “จับไอ้หมอนั่นมาให้ฉัน!”

“ครับ!”

หวังเอ้อร์เชอโดนลากไปที่ตรงหน้าลีมินจี ลีมินจีถือปืนเล็งไปที่หวังเอ้อร์เชอแล้วถาม “แกว่าใครเรียนภาษาจีนเพื่อเอาไว้โม้เหรอ? หา?”

หวังเอ้อร์เชอเพิ่งจะรู้สึกตัวเดี๋ยวนี้เองว่า ชายหนุ่มคนตรงหน้านี้กล้ายิงคนตายในโรงพยาบาลของเกาหลี ต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่!

หวังเอ้อร์เชอรีบร้อนกล่าว “ท่านปนะธานครับ ผมว่าผมน่ะ คุณท่าทางองอาจห้าวหาญ จะบอกว่าคุยโม้ได้ยังไงล่ะ!”

หวังเอ้อร์เชอรู้ว่าตอนนี้กระทั่งกังนัมยังหนีไปแล้ว คนช่วยเขาสักคนก็ไม่มี ถ้าหากว่าตั้งตัวเป็นศัตรูกับลีมินจีแล้ว เกรงว่าคงจะตายสถานเดียว

เอาตัวรอดเป็นยอดดี เขาจึงตัดสินใจจะเยินยอประธานหลี่คนนี้เสียหน่อย

ทว่าลีมินจีไม่ตกหลุมพรางเขาลีมินจีไม่แยแส “ตอนนี้ชมฉันแล้วเหรอ? ตอนนี้ยอมแพ้แล้วเหรอ? เมื่อกี้ตอนซ้อมลูกน้องฉันนายเก่งมากไม่ใช่หรือไง!”

ผลัวะ!