เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 564

ตอนที่ 564 คนเกาหลีที่น่าสงสัย!

หญิงสาวชาวเกาหลีที่น่าสงสารและน่ารังเกียจ!

สามารถทิ้งชายที่รักเพื่อเงินทอง ไม่กล้าจะรักษาความรักที่แท้จริงของตนเอง แต่กลับไปตามหาผู้ชายร่ำรวยที่สามารถสร้างความอบอุ่นใจให้หล่อนได้

แต่พ่อค้าย่อมต้องขี้โกงบ้างอยู่แล้ว คนมีเงินย่อมต้องสามารถคิดคำนวณได้มากกว่าคนจนอยู่แล้ว ไม่มีทางให้เงินใช้สบายๆ แน่นอน

ผลคือเงินก็ไม่ได้ แถมยังต้องสูญเสียผู้ชายที่ตนเองชอบไปด้วย

รอจนโดนทิ้งแล้วค่อยกลับไปหาแฟนเก่าก็ได้ โลกนี้มีเรื่องแบบนี้ที่ไหนกัน!

คนจนๆ เองก็เย่อหยิ่งเหมือนกัน ของที่คนอื่นเคยใช้แล้วตนเองจะใช้ซ้ำอีกเหรอ?

ในตอนนี้หัวจื่อก็หัวเราะคิกคักพลางกล่าวกับเย่เฉิน “พี่เย่เฉิน แม่ของผมสนิทกับคุณน้ามากนะครับ บ้านเราสองคนเป็นเพื่อนสนิทกันเลยล่ะ ผมอยากไปพบพี่กับพี่มู่ชิงตั้งนานแล้ว วันนี้เราสนิทกันเพราะมีเรื่องกัน ฮ่าๆ เรื่องก่อนหน้านี้พี่อย่าใส่ใจเลยนะคะ เอ่อคือ…ไม่ว่ายังไงผมก็คิดไม่ออก ว่าตอนนั้นที่พี่เลี้ยวซ้าแต่ทำไมถึงได้ถึงที่นี่เร็วกว่าผมด้วยล่ะ? ถนนทางซ้ายซ่อมอยู่ไม่ใช่เหรอครับ?”

หัวจื่อหลงไหลการแข่งรถเหลือเกิน มักจะแข่งกับคนอื่นๆ อยู่เสมอ จึงอยากรู้ว่าเขาแพ้อีกฝ่ายได้อย่างไร

เย่เฉินย่อมไม่มีทางบอกความจริงอีกฝ่าย จึงกล่าวว่า “นายนี่ไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำเลยนะ ยังจะมีหน้าเรียกคุณน้าจางอีก มาขอรูปหล่อน ฉันว่านายคงเบื่อจะมีชีวิตอยู่แล้วล่ะสิ!”

เย่เฉินรู้สึกว่าหัวจื่อคนนี้ถึงแม้ว่าจะอายุไม่เยอะ แต่จะต้องชอบผู้หญิงที่เหมือนกระดังงาลนไฟ

จุดนี้ก็ไม่แปลก ตอนเย่เฉินอายุ 19 หรือ 20 ก็ยังเคยชอบผู้หญิงอายุ 30 หรือ 40 กว่าปีบวกด้วยซ้ำไป รู้สึกว่าพวกหล่อนมีเสน่ห์อย่างมาก

ไม่ใช่ผู้ชายทุกคนจะชอบผู้หญิงอายุน้อยสักหน่อย

หรือจะพูดว่ามีผู้ชายส่วนมากตอนอายุยังน้อยชอบผู้หญิงที่โตเต็มวัน รอจนพวกเขาแก่ชราถึงจะเริ่มชอบสาวๆ วัย 18 ปีแทน

เย่เฉินจึงคาดเดาว่าหัวจื่อคนนี้จะต้องคิดเกินเลยกับจางเชี่ยนจือแน่นอน!

จางเชี่ยนจือเป็นแม่ยายของเย่เฉิน เขาจะยอมให้หมอนี่มีความคิดแบบนี้ได้ยังไง!

เย่เฉินกำลังจะสั่งสอนเขาต่ออีกสักหน่อย แต่ทันทีที่หัวจื่อเห็นเย่เฉินจะลงไม้ลงมือก็รีบคุกเข่าลงอ้อนวอน “พี่เย่เฉิน! ผมขอสาบานตรงนี้เลยนะครับ ถ้าผมเกิดคิดเลยเถิดกับคุณน้าจางขอให้ฟ้าผ่าตาย!”

เย่เฉินเห็นหมอนี่สาบานอย่างจริงใจจึงเอ่ยถาม “แล้วจะเอารูปหล่อนตอนสาวๆ ไปทำไม?”

หัวจื่อลังเลเล็กน้อย เดิมทีเขาไม่อยากจะพูดแต่สุดท้ายก็อดไม่ได้ “มีคนเกาหลีบอกให้ฉันหารูปหญิงวัยกลางคนที่สวยๆ ในเมืองหลวงมา”

หลังจากที่เย่เฉินได้ยินแล้วก็ขมวดคิ้วมุ่นทันที เขาเพิ่งเคยได้ยินเรื่องแบบนี้เป็นครั้งแรก

“ให้ไปหาผู้หญิงวัยกลางคนที่ตอนสาวๆ หน้าตาสวยเหรอ?”

เย่เฉินสับสน ให้หาคนสวยๆ ก็พอเข้าใจได้ แต่ทำไมต้องหาหญิงวัยกลางคนที่หน้าตาสะสวยตอนสาวๆ ด้วยล่ะ?

สาวโสดขึ้นคานทั้งเมืองหลวงมีแปดแสนคน ที่สวยๆ ก็มีไม่น้อย แค่ใช้เงินนิดหน่อยก็น่าจะหาเจอ เรื่องนี้มันง่ายจะตาย

สาววัยกลางคนแบบนี้แต่งงานมีลูกแล้ว ทั้งเรือนร่าง หน้าตาก็น่าจะด้อยลงไป จะหาคนแบบนี้ไปทำไม?

ทว่าถ้ามองจากเรื่องนี้เพียงเรื่องเดียว คนเกาหลีคนนั้นให้คนอย่างหัวจื่อหาก็ถูกต้อง

เพราะหัวจื่อเป็นทายาทเศรษฐี หาคุณนายที่ร่ำรวยและมีอิทธิพลในเมืองหลวงนั้นง่ายจะตายไป

แต่ทุกคนก็รู้กันดีแก่ใจว่าผู้หญิงที่หน้าตาสวยตอนสาวๆ ต่างก็แต่งเข้าตระกูลเศรษฐีกันไปหมดแล้ว ดังนั้นหาในวงสังคมตัวเองก็ง่ายนิดเดียว

เย่เฉินจึงกล่าว “นายว่าคนเกาหลีบอกให้นายหาเหรอ? ทำไมเขาต้องหาผู้หญิงแบบนี้ด้วย? มีเป้าหมายอะไร?”

เย่เฉินระแวงทันที เพราะเขากลับประเทศมาครั้งนี้ ภารกิจที่ได้จากคุณปู่ก็คือหาตามสืบข่าวของเกาหลีและญี่ปุ่น

ฟังจากที่คุณปู่เล่า ตอนนี้เกาหลีและญี่ปุ่นรวบรวมคนในประเทศพวกเขาอย่างไม่สนใจใคร ตระกูลเย่จำเป็นต้องสืบให้ได้ว่าสองตระกูลนี้คิดจะทำอะไร!