เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 89

คุณนายหวังคิดจะอาศัยโอกาสที่ชีวิตของคุณย่าเล็กใกล้จะถึงฝั่ง สร้างโอกาสให้หวังเจียเหยาและเย่เฉิน

มีเพียงสิ่งเดียวที่ยืนยันไม่ได้นั่นก็คือเย่เฉินจะรับปากหรือไม่

อย่างไรเสียเย่เฉินก็หย่ากับหวังเจียเหยาแล้ว เขาไม่ใช่คนตระกูลหวังแล้ว

และยังไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับคนตระกูลหวังอีก ยิ่งไปกว่านั้นนี่เป็นเพียงญาติห่างๆ อย่างน้องสาวของปู่หวังเจียเหยาอีกต่างหาก ดังนั้นครอบครัวหวังจื้อหย่วนจึงไม่ได้คาดหวังอะไรมากมาย

หวังจื้อเฉียงกล่าวว่า “คุณแม่น่ะ ท่านมีเจตนาที่ดีจริงๆ แต่เจียเหยาก็อย่าดีใจเกินไปนักล่ะ เด็กคนนั้นใจแข็งจะตายไป ปล่อยเธอคุกเข่ากลางสายฝนตั้งสองชั่วโมงยังไม่รู้สึกรู้สาอะไร ยังแนะนำคนพิการให้เจียเหยาอีก ฮ่าฮ่า ฉันว่าเขาคงจะไม่ยอมแกล้งทำเป็นสามีภรรยากับเธอเพียงเพราะเรื่องย่าเล็กหรอก”

หวังเจียเหยากัดริมฝีปาก หล่อนเองก็สงสัยว่าเย่เฉินจะไร้หัวใจแบบก่อนหน้านี้หรือเปล่า

แต่ว่าหล่อนยังรวบรวมความกล้าโทรศัพท์หาเย่เฉิน และบอกเขาด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อยร้อนรนเหมือนที่คุณย่าบอก

เย่เฉิน พ่อบ้านฟางและหลานชายเขายังคงนั่งกินข้าวกันที่เรือนหลงจิ่งอยู่ ทันใดนั้นเองหวังเจียเหยาก็โทรศัพท์มา

เย่เฉินเห็นหวังเจียเหยาโทรมาก็คิดในใจ “หรือว่ากลับไปคิดได้แล้วคิดว่าการแต่งงานครั้งนี้ไม่เลวเลยเสียใจภายหลังขึ้นมา?”

พูดตรงๆ เขาค่อนข้างชื่นชมหล่อนทีเดียวที่เมื่อครู่ปฏิเสธการนัดดูตัวของเขา หนำซ้ำยังสาดน้ำชาใส่หน้าเขาด้วยโทสะ

นี่แปลว่าหล่อนไม่ได้เป็นผู้หญิงที่เห็นแก่เงิน แต่หล่อนยังคงรักในเกียรติและศักดิ์ศรีของตนเองอยู่

สิ่งที่เย่เฉินรังเกียจที่สุดก็คือการที่หวังเจียเหยาเห็นแก่เงินจนดูถูกตนเอง ตัวหล่อนเองเดิมเป็นคนที่ดีมากคนหนึ่ง

“ฮัลโหล” เย่เฉินรับสาย

“เย่เฉิน…”

ทันทีที่เปิดปากหวังเจียเหยาก็สะอึกสะอื้น เศร้าเสียใจอย่างยิ่ง

เย่เฉินกล่าวว่า “คุณไม่ต้องร้องไห้แล้ว ผมไม่ได้เอาเรื่องเมื่อครู่มาใส่ใจ”

หวังเจียเหยากล่าว “ขอโทษด้วยที่เมื่อครู่สาดน้ำชาใส่นาย ฉันรู้ว่าน้ำไม่ร้อนถึงได้ทำแบบนั้น”

“แต่ที่ฉันโทรหานายไม่ใช่เพราะเรื่องนี้หรอก แต่คุณย่าเล็กกำลังจะเสียแล้ว”

“อะไรนะ? คุณย่าเล็ก…”

เย่เฉินร้อนรนทันที

หวังเจียเหยากล่าวว่า “เมื่อกี้คนที่บ้านนั้นโทรมาบอกว่าย่าเล็กอาจจะอยู่ต่อได้อีกไม่กี่วัน อาจจะคืนนี้หรืออาจจะคืนพรุ่งนี้”

เย่เฉินที่กำลังกินข้าววางตะเกียบลง แล้วใช้มือข้างหนึ่งนวดขมับแล้วถอนหายใจยาว

คนตระกูลหวัง เพราะปู่ของหวังเจียเหยาเสียไปเร็ว ไม่ได้อยู่จนการแต่งเข้าของเย่เฉินสิ้นสุดลง

ส่วนคนอื่นๆ ก็ปฏิบัติกับเขาอย่างเย็นชา

มีแค่คุณย่าเล็กของหวังเจียเหยาคนเดียวเท่านั้นที่ไม่เห็นเย่เฉินเป็นเขยที่แต่งเข้ามาก่อน แถมยังดีกับเขาเหมือนๆ กับหวังซ่าวเจี๋ย

คุณย่าเล็กผู้นี้เป็นหนึ่งในหญิงชราที่มีเมตตาที่สุดเท่าที่เขาเคยเจอมา

ที่สำคัญที่สุดคือหล่อนยังเป็นผู้มีพระคุณของเขาอีกด้วย!

ผู้มีพระคุณ!

เมื่อครึ่งปีก่อน ตอนนั้นเย่เฉินยังไม่ได้ส่งอาหารเดลิเวอรี่ยังเป็นคนใช้ให้ตระกูลหวังอยู่

วันหนึ่งเย่เฉินมีเพื่อนทหารมาหาเขาที่อวิ๋นโจว เขาจึงไปกินข้าวกับเพื่อนของเขา

คืนวันนั้นเองเย่เฉินรู้สึกไม่สบายตัวอย่างมาก

เขาจึงไปตรวจที่โรงพยาบาล หมอเองก็ไม่เคยเจออาการแบบนี้ สุดท้ายจำเป็นต้องผ่าตัดแต่เงินค่าผ่าตัดรวมๆ แล้วก็หลายแสน

ตอนนั้นคนตระกูลหวังต่างก็ไปเที่ยวที่สวิตเซอร์แลนด์กันหมด เย่เฉินโทรหาหวังเจียเหยาไม่ได้ จึงโทรขอยืมเงินซูหลานและหวังจื้อหย่วน

พอได้ยินว่าหลายแสนทั้งสองคนก็ปฏิเสธทันที แถมยังพูดว่าเย่เฉินแกล้งป่วยอีกด้วย