เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 108

ชิงหลานไปถึงที่ว่าการอำเภอกลับได้รู้ข่าวร้าย นายอำเภอเฉิน มือปราบหลิว และองค์ชายนำคนออกไปค้นหาคนร้ายนอกเมือง รองหัวหน้ามือปราบที่รักษาการอยู่ทำหน้าไม่เชื่อถือเมื่อนางบอกว่าโจรที่ทางการตามจับตัวนั้นซ่อนอยู่นอกเมือง

“สายข่าวของหัวหน้ามือปราบหลิวบอกว่าพวกเขายังเดินทางมาไม่ถึงอำเภอฉินเลย เจ้าอย่ามาโกหกข้า ยามนี้คงตั้งด่านสกัดจับหลายด่าน โจรพวกนั้นไม่มีทางเข้ามาถึงตัวอำเภอหรอก ไปๆ เจ้ากลับไปบ้านเสียอย่ามาล้อข้าเล่นที่นี่ ตอนนี้ข้าต้องออกไปตรวจตรารอบอำเภอแล้ว”

เมื่อถูกผลักให้ออกจากที่ว่าการอำเภอนางก็ได้แต่เจ็บใจ แต่ไม่อาจจะรั้งรอให้ผู้ที่ตัดสินใจกลับมาก่อนเพราะยามนี้อาจารย์ลู่เฝ้าดูโจรพวกนั้นตามลำพัง แม้ลู่ฮั่นจะเป็นยอดฝีมือแต่หากอยู่ในสภาพสิบรุมหนึ่งก็อาจจะพลาดพลั้งได้ ชิงหลานจึงไปหาคุณชายใหญ่จั๋วที่เหลาสุรา

“คุณชายตามท่านนายอำเภอไปจับโจรด้วยขอรับ!”

ชิงหลานจนใจจึงขอเขียนจดหมายฝากหลงจู๊ที่เหลาสุราไว้ให้คุณชายใหญ่ “เจ้าอย่าลืมเด็ดขาด! ทันทีที่คุณชายใหญ่กลับมาต้องเอาจดหมายนี้ให้ทันที!”

“ขอรับ!”

คุณหนูชิงรีบรุดกลับไปยังข้างบ้านร้างที่อาจารย์ของนางซ่อนตัวอยู่ เหล่าลู่หันมามองแล้วก็ถามหาน้ำดื่ม ชิงหลานหยิบเอาถุงหนังใส่น้ำดื่มยื่นให้

“สองคนที่นั้นที่แท้ออกไปหาเสื้อผ้ามาให้คนในบ้านเปลี่ยน สี่คนแรกแต่งตัวเหมือนพ่อค้าจากแถบทะเลทรายเดินออกไปแล้ว น่าจะเข้าไปในอำเภอ ส่วนอีกสี่คนแต่งกายคล้ายชาวประมง เพิ่งจะออกไปเมื่อครู่ ทิ้งคนสองคนเอาไว้เฝ้าม้า”

“อาจารย์เช่นนั้นเราต้องตามไปดูในอำเภอแล้วล่ะเจ้าค่ะ”

“อืม...รีบไปกัน!”

“ข้าว่าพวกเขาน่าจะไปร้านอาหารดีๆ หรือไม่ก็เหลาสุรานะเจ้าคะ”

ลู่ฮั่นพยักหน้ารับพวกเขาจึงได้ไปโรงเตี๊ยมขึ้นชื่อของอำเภอเฉิน คนทั้งสี่ที่ออกมากลุ่มแรกนั่งดื่มกินอย่างมีความสุข

“ต่อให้เขาจะพรางใบหน้าด้วยหนวดเคราข้าก็จำได้ว่านั่นคือเฉาอวิ๋นจือตามประกาศที่ทางการปิดไว้นี่!”

อาจารย์ลู่มองตามไป ทีแรกก็ดูไม่ออกแต่พอค่อยๆ สังเกตก็พบว่าคนผู้นั้นคือมือปราบเฉาโจรที่ถูกติดประกาศจับไว้จริงๆ

“หลานเอ๋อร์ เจ้าสายตาดีนัก สมกับที่เป็นจิตรกร”

“ข้าวาดรูปคนมากมายก็ต้องสังเกตใบหน้าของผู้คนอย่างละเอียด ปลอมตัวแค่นี้หลอกข้าไม่ได้หรอก ท่านดูสิหนวดเคราพวกนั้นดูก็รู้ว่าเพิ่งเอามาแปะ”

คนทั้งสองจึงแสร้งเข้าไปในนั่งโต๊ะที่อยู่มุมเพื่อให้ไม่สะดุด ขณะนั้นมือปราบที่ตรวจตราทั่วไปก็เดินเข้ามาดูในร้านด้วย ทว่าคนร้ายทั้งสี่กลับไม่มีพิรุธ พวกเขากินแล้วก็ไปจองห้องพักก่อนจะพากันขึ้นไปชั้นบนโดยสั่งสุราอาหารไปด้วย

“พวกมันกล้าพักโรงเตี๊ยมกลางอำเภอซะด้วย คงจะมั่นใจว่าพวกมือปราบจับพิรุธไม่ได้...แต่ก็คงจะจริงนะเจ้าคะ ดูสิ! มือปราบตาเซ่อพวกนั้นเดินเข้ามาตรวจแล้วก็ออกไปเลย อย่างนี้แล้วยังหวังจะจับโจรได้อีก” ชิงหลานมองตามขบวนมือปราบที่เดินเข้ามาแล้วกวาดตามองในร้านอาหารแบบผ่านๆ จากนั้นก็พากันเดินออกไป

“เราคอยเฝ้าพวกมันเอาไว้ให้ดีเถอะ หากว่านายอำเภอเฉินกลับมาจะได้จับพวกมันได้ เป้าหมายขององค์ชายก็คือมือปราบเฉาผู้นี้มิใช่หรือ?”

ชิงหลานจับจ้องมองเฉาอวิ๋นจือไม่วางตา นางอยากจะจับคนผู้นี้มาเค้นถามด้วยตนเองนักว่าเหตุใดจึงต้องฆ่าเผยมู่ซี? ทว่านางก็ได้แต่คิดเพราะยามนี้วรยุทธ์ของนางยังไม่แกร่งพอที่จะจัดการคนสี่คนได้ในครั้งเดียว อีกทั้งนางไม่อาจปริปากบอกผู้ใดเรื่องที่ชาติก่อนนางคือว่าที่พระชายาผู้เคราะห์ร้ายผู้นั้น ได้แต่หาทางให้เจ้าเฉาอวิ๋นจือถูกทางการจับกุมแล้วค่อยหาทางสืบว่าแท้จริงแล้วผู้ใดวางแผนฆ่านาง?

เหล่าลู่เดินตามหลังไปดูว่าคนทั้งสี่พักที่ห้องใดบ้าง เมื่อเห็นว่าพวกเขาล้อมวงดื่มสุรากันอย่างไม่อนาทร้อนใจก็ย่องลงมาข้างล่าง

“คนพวกนี้คงไม่คิดว่ามีคนเห็นพวกเขาผิดสังเกตเพราะประตูทางเข้าทางอำเภอมีด่านมาตลอดทางยากที่จะเล็ดลอดได้”

“อาจารย์อีกสี่คนนั้นท่านว่าพวกมันจะไปที่ใด?”