เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 111

ขบวนเสด็จขององค์ชายสิบห้าพร้อมด้วยรถม้าที่มีกรงขังนักโทษสองคนออกเดินทางในทันที ครั้นใกล้จะเช้านักโทษทั้งสองก็ถูกนำเอาไปขังในคุกของสำนักองครักษ์เสื้อแพรที่ว่ากันว่ามีการป้องกันที่หนาแน่นยิ่งกว่าที่ใดในเมืองหลวง หากหวังจะบุกเข้าไปชิงตัวหรือลอบสังหารนักโทษยากยิ่งกว่าการลอบเข้าวังหลวงเสียอีก

จงเหยียนได้รับมอบหมายให้เป็นผู้สอบสวนนักโทษ โดยมีองค์ชายทรงทอดพระเนตรอยู่ใกล้ๆ บาดแผลจากการเฆี่ยนสร้างรอยแตกยับไปทั่วร่างคนทั้งสอง พวกเขาถูกบีบนิ้วทั้งสองมือจนแตกเลือดซึมกระดิกกระเดี้ยมิได้ ริมฝีปากแห้งแตกจนเลือดซึม

“ยอมสารภาพแล้วหรือ?”

“พะยะค่ะ”

องค์ชายพยักหน้าให้กับจงเหยียน เสมียนหน้าคุกถูกสั่งให้เข้ามาบันทึกคำให้การ เมื่อองค์ชายทรงทอดพระเนตรคำสารภาพเหล่านั้นกลับทรงขมวดพระขนงแน่น

“หัวหน้าของพวกมันที่แท้ก็เป็นบุตรนอกคอกของนายอำเภอยินเหลียงนี่เอง กังเฉิน! เจ้าส่งคนไปสืบเรื่องครอบครัวคนผู้นั้นมาเดี๋ยวนี้!”

“พะยะค่ะ” กังเฉินรับคำแล้วรีบออกไปดำเนินการ

“องค์ชาย พวกนี้เป็นลิ่วล้อปลายแถว ล้วนไม่เคยเห็นหน้าผู้ที่ถูกเรียกว่านายท่านสักคน เช่นนี้แล้วเราจะสาวถึงตัวการใหญ่ได้อย่างไรพะยะค่ะ” จงเหยียนที่ยืนอยู่ข้างผู้เป็นนายรู้สึกไม่สบายใจนัก แม้จะจับกุมคนร้ายได้แต่ก็ยังมองไม่เห็นหนทางจะลากผู้บงการออกมาลงโทษได้

“คงต้องออกล่าเฉาอวิ๋นจือกับอู่ฉางชิงให้ได้จึงจะสาวถึงตัวการได้สำเร็จ”

“หัวหน้ามือปราบหลิวส่งคนออกติดตามทั้งวันทั้งคืนยังไม่เห็นแม้แต่เงา ทางเราส่งมือปราบจากเมืองหลวงออกไปช่วยสองหน่วยแล้วนะพะยะค่ะ ไม่น่าเชื่อว่าพวกเขาจะหาที่กบดานได้มิดชิดเช่นนี้”

“หากค้นทั่วอำเภอเฉินแล้วไม่พบ บางทีพวกเขาอาจจะเดินทางไปที่อื่นแล้ว”

“นอกอำเภอเฉินมีด่านมากมายนัก การจะหนีไปพร้อมคนบาดเจ็บคนหนึ่งมิใช่เรื่องง่ายเลยนะพะยะค่ะ”

ณ ตรอกเล็กข้างถนนมังกร

ร่างที่ได้รับบาดเจ็บของเฉาอวิ๋นจือถูกช่วยเหลือด้วยชายฉกรรจ์กลุ่มหนึ่งที่ถูกส่งไปควานหาตัวพวกเขาที่อำเภอเฉิน อู่ฉางชิงเองก็เริ่มอ่อนแรง ผู้ติดตามอีกสองคนที่ช่วยกันหามเฉาอวิ๋นจือถูกส่งให้ไปหาอาหารแต่กลับมิได้กลับมา ยามนั้นคุณชายอู่หรือหัวหน้าของกลุ่มคนร้ายเห็นว่าลูกน้องของตนไม่กลับมาเสียทีจึงได้พาตัวเฉาอวิ๋นจือหนีต่ออย่างทุลักทุเลจนกระทั่งมาพบกับกลุ่มคนที่นายท่านส่งออกมาช่วยเหลือ

“หากไม่ได้เจ้า ครั้งนี้ชีวิตของข้าคงมอดม้วยไปแล้ว”

“ต้องขอบคุณนายท่านที่ส่งคนมาตามหาเราได้ทันเวลา” อู่ฉางชิงมองดูบาดแผลบนต้นขาและข้อมือของคนที่นอนหายใจรวยรินอยู่บนพื้น แล้วหันไปหาท่านหมอที่ถูกส่งมาช่วยเหลือคนทั้งสองอย่างลับๆ

“ท่านหมอ มือปราบเฉาจะเดินได้อีกหรือไม่?”

สีหน้าของหมอชราที่ถูกส่งมาจากนอกเมืองดูหนักใจอย่างยิ่ง “คงจะยากแล้วขอรับ ต่อไปท่านผู้นี้คงต้องใช้ไม้เท้าแล้ว”

“หึ! เป็นเพราะนางมารใต้หน้ากากผู้นั้น บังอาจทำให้ข้ามีสภาพเป็นคนพิการเยี่ยงนี้ ข้าต้องตามหามันผู้นั้นให้เจอแล้วทรมานมันให้มีสภาพยิ่งกว่าข้า” เฉาอวิ๋นจือกำหมัดข้างที่มือยังดีแน่น แม้แต่มือข้างที่ถูกนางคนชั่วผู้นั้นฟันลงมาก็ยังไม่อาจใช้การได้เช่นเดิม นิ้วมือที่ห้าของเขาไม่ต่างจากนิ้วของคนที่ตายไปแล้ว มันก็แค่มีอยู่แต่กลับมิได้สร้างประโยชน์อันใดให้แก่ผู้เป็นเจ้าของ

“จะว่าไปคนที่บุกเข้ามาทำร้ายเจ้าก็ร้ายกาจยิ่ง อาศัยช่วงที่พวกเราเมาลอบเข้าขึ้นชั้นสองมา น่าแปลกที่คนผู้นั้นกลับไม่ฆ่าเจ้าเสีย”