เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 112

จังฮูหยินอกสั่นขวัญแขวนจากเหตุการณ์ที่มีโจรมาบุกบ้าน จากนั้นนางจึงรู้สึกไม่ค่อยสบายใจจนต้องเรียกให้เหล่าลู่ช่วยเอาเตียงเล็กเข้าไปในห้องนอนและให้เจิงอิ่งมานอนเป็นเพื่อน เสี่ยวลิ่งเองก็รู้สึกเป็นห่วงคุณหนูจนไปขอร้องให้เหล่าลู่ยกเตียงเล็กไปไว้ในห้องชิงหลานบ้าง

“ต่อไปข้าจะนอนเป็นเพื่อนคุณหนูเจ้าค่ะ จนกว่าเราจะได้ข่าวว่าโจรพวกนั้นถูกจับทั้งหมดแล้ว”

ชิงหลานกับเสี่ยวลิ่งคอยไปสืบข่าวจากเหล่ามือปราบทุกวันว่ามีความคืบหน้าในการจับคนร้ายพวกนั้นเพิ่มเติมหรือไม่? นางกลับจวนพร้อมด้วยความหวั่นวิตกเมื่อรู้ว่าคนร้ายสองคนสุดท้ายที่ไม่อาจหลบหนีออกจากอำเภอเฉินได้ถูกฆ่าตายแล้ว แต่มือปราบเฉาและหัวหน้าของกลุ่มโจรพวกนั้นยังไม่อาจสืบหาได้พบ?

เหล่าลู่กับชิงหลานไม่กล้าคุยกันในจวนจึงอาศัยข้ออ้างว่าไปฝึกวิทยายุทธ์ไปคุยกันที่เรือนหลังป่าไผ่

“อาจารย์ ข้าสงสัยแม่นางเจิงผู้นี้จริงๆ วันที่มีโจรบุกเข้าจวน ทุกคนตื่นตัวและคอยระวังแต่นางดูสงบนิ่งผิดปกติ”

“เจ้าก็คิดเหมือนข้า คนผู้นี้มิใช่ธรรมดาจริงๆ”

“ข้าเห็นท่านคอยมองนางบ่อยๆ ระวังนางจะรู้ตัวเอาไว้ อีกอย่างระยะหลังๆ ข้าชักไม่แน่ใจว่าท่านมองนางเพราะระแวงหรือสนใจกันแน่?”

“ไอหยา! ข้าเป็นอาจารย์เจ้านะ...เรื่องความปลอดภัยข้าก็ย่อมต้องระวังมากกว่าเรื่องอื่นสิ! ข้าอยากจะจับพิรุธนางได้เสียจริง!”

“งั้นท่านก็แต่งงานกับนางเสียเลยดีหรือไม่? ข้าอยากรู้ว่านางจะยอมทุ่มเทเข้าหอกับท่านเพื่องานของนางหรือว่าจะหาวิธีบ่ายเบี่ยง?”

สีหน้าของเหล่าลู่แดงก่ำ คำพูดของศิษย์คนเล็กทำให้นึกถึงคืนที่ตนได้เห็นนางถอดเสื้อผ้ายืนอยู่หน้าอ่างอาบน้ำ

“เหลวไหล! เรื่องแบบนี้เอามาล้อเล่นได้หรือ? วันนั้นข้าเองก็เกรงว่านางจะอาศัยช่วงที่คนร้ายบุกจวนเกิดสังหารฮูหยินขึ้นมา พวกเราคงถือว่าพลาดครั้งใหญ่”

“นั่นมันช่วงคับขันนี่! ข้าเองก็ลืมคิดเรื่องนี้ไป มัวแต่ห่วงเรื่องโจร”

“นางไม่มีจังหวะลงมือหรือยังไม่ลงมือกันแน่!”

เจิงอิ่งที่ชะเง้อรอดูเหล่าลู่กับคุณหนูว่าจะกลับจากข้างนอกเมื่อใด? นางคิดจะส่งข่าวไปหานายท่าน ทว่าหากปล่อยนกพิราบสื่อสารในยามนี้แล้วคนทั้งสองมาพบเข้าจะเป็นเรื่องใหญ่ นางจำต้องรอให้ทุกคนเข้ามาอยู่ในสายตาแล้วอาศัยช่วงกลางคืนที่อ้างว่าไปอาบน้ำแอบปล่อยนกจะดีกว่า หลังจากที่นางเปลือยกายให้เหล่าลู่เห็นครั้งนั้น เขาก็ไม่กล้าสะกดรอยยามนางแสร้งหอบเสื้อผ้าไปอาบน้ำอีก จึงปลอดภัยในการส่งข่าวยิ่งนัก

เหล่าลู่ที่ครุ่นคิดเรื่องนี้มาตลอดทางจากป่าไผ่กลับจวนนึกถึงคืนที่นางยอมเปลือยกายแล้วก็พลันรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล

‘หากว่าคืนนั้นนางทำเพื่อกลบเกลื่อนบางอย่างเล่า? ข้าอาจจะพลาดไปเพราะมัวแต่มองเรือนร่างนาง’

ทบทวนมาถึงจุดนี้เหล่าลู่ก็รู้สึกว่าตนเองอาจจะทำผิดพลาดไปบางอย่าง เมื่อถึงจวนสายตาของเขาปะทะกับร่างของหญิงสาวที่ตนคำนึงถึงกำลังทำตัวลับๆ ล่อๆ อยู่ที่ประตู เมื่อเห็นตัวเขากับคุณหนูใกล้เข้านางก็ผลุบหายเข้าไปในเรือน...ดูเหมือนสิ่งที่เขาคิดเอาไว้จะมีวี่แววว่าอาจจะเป็นจริง!

เหล่าลู่ลอบไปเปิดดูห้องอาบน้ำที่นางเคยเข้าใช้เป็นกับดักเขาเมื่อครั้งก่อน วันนี้เป็นเวรที่นางจะใช้ห้องอาบน้ำ เมื่อเปิดเข้าไปที่มุมห้องมีกรงขังนกพิราบอยู่ตัวหนึ่ง จอมยุทธ์หนุ่มขมวดคิ้ว...เมื่อสังเกตอย่างถี่ถ้วนก็พบว่านี่คือพิราบสื่อสารที่ขาของมันยังมีเชือกมัดสาส์นทิ้งไว้อยู่

‘นางต้องถูกส่งมาเพื่อสืบข่าวในจวนสกุลชิงแน่! หรือว่าฮูหยินใหญ่วางแผนจะฆ่าจังฮูหยินกับคุณหนูให้หมดจดจึงต้องส่งคนเข้ามาดูลาดเลาเสียก่อน’

เพื่อลบล้างความอับอายที่ตนเองถูกเจิงอิ่งซ้อนแผนจนพลั้งพลาดเขียนสัญญาแต่งงานให้เป็นที่อับอายลูกศิษย์ ลู่ฮั่นจึงตัดสินใจที่จะเค้นเอาความจริงจากปากเจิงอิ่งให้ได้!