เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 116

เจ้าบ่าวแสร้งทำโซซัดโซเซแล้วขอตัวไปเข้าเรือนหอ ทว่าองครักษ์กังที่สังเกตฝีเท้าในการเดินของเหล่าลู่แล้วก็รู้ว่าคนผู้นั้นมิได้เมาสักหน่อย....เขาจึงยิ้มมุมปากก่อนจะหัวเราะหึๆ จนจงเหยียนหันมาถาม

“ที่ข้ายิ้มเช่นนี้ก็เพราะอาจารย์ลู่ผู้นั้นแสร้งเมาเพื่อหนีไปเข้าหอน่ะสิ!”

“ไอหยา! เขาฉลาดยิ่งนัก หากว่าเป็นวันแต่งงานของข้า ข้าก็คงต้องใช้แผนนี้เช่นกัน”

“เสี่ยวเหยียนหากจะให้แนบเนียนเจ้าก็ควรแอบราดสุราลงบนเสื้อผ้าสักหน่อยคนจะได้กลิ่นเหล้าจากตัวเจ้าแรงๆ แล้วคิดว่าเจ้าเมามากจริงๆ”

จงเหยียนทำตาค้างก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ “เจ้าพูดราวกับเจ้าเคยแต่งงานมาแล้วหลายครั้ง...วิธีนี้เข้าท่าดีเสียจริง!”

กังเฉินชักสีหน้าทันควัน “ถึงข้าจะไม่เคยแต่งเองแต่พี่ชายข้าสามคนก็แต่งงานไปหมดแล้วนะ ข้าเคยเห็นพวกเขาทำแล้วได้ผลจึงได้บอกเจ้าน่ะสิ”

องครักษ์ทั้งสองทุ่มเถียงกันอยู่โต๊ะริมระเบียง พวกเขาไม่กล้าดื่มเข้าไปมากเพราะต้องดูแลรักษาความปลอดภัยให้กับองค์ชายสิบห้าอย่างเข้มงวด ส่วนกังซือเฉินนั้นดื่มไปมากกว่าคนทั้งสองจึงรู้สึกครึกครื้นกว่า เมื่อเห็นองค์ชายทรงเดินไปทางห้องโถง องครักษ์กังผู้น้องก็เดินเข้าไปสมทบกับคุณชายน้อยจั๋วเหรินหาว

“กังซือเฉินหน้าเจ้าแดงมากแล้ว ดื่มไปมากหรือไร?”

“เปล่าหรอกคุณชายน้อย ข้าเป็นคนหน้าแดงง่ายอยู่แล้ว แค่ดื่มเข้าไปจอกสองจอกก็แดงเช่นนี้ล่ะ เมื่อครู่ข้าเห็นพ่อบ้านลู่ทำท่าเดินโซเซแต่หน้าเขาไม่เห็นจะดูเมาสักเท่าไหร่เลยนะ”

“ฮ่าๆ เจ้าจะไม่จับผิดเขาทำไมกัน? เหล่าลู่ก็คงอยากจะไปเข้าหอจะแย่แล้วน่ะสิ! เขาเพิ่งได้แต่งภรรยาอายุขนาดนี้ไม่รีบก็แปลกแล้ว” จั๋วเหรินหาวหัวเราะเสียงดังชอบอกชอบใจ “เมื่อเช้าตอนที่ข้าแบกน้องเล็กออกมาส่ง เขาก็ยังทำตาขวางอยู่เลย ท่าทางจะหวงภรรยานัก”

กังซือเฉินที่ดื่มไปพอสมควรฟังแล้วก็ลืมตัว “ท่านไปล้ออาจารย์ตัวเองขนาดนี้ระวังเขาจะเอาคันเบ็ดฟาดหน้าเหมือนข้าโดนล่ะ?”

“หือ! เจ้าว่าอะไรนะ? ใครเป็นอาจารย์ข้า?”

“ก็พ่อบ้านลู่ก็คืออาจารย์ลู่อย่างไรเล่า? ท่านยังไม่รู้อีกหรือนี่?”

จั๋วเหรินหาวตกตะลึง ดีที่ยามนั้นรอบข้างล้วนดื่มกินและฟังดนตรีบรรเลงกันอย่างคึกคักไม่มีผู้ใดสนใจฟังสิ่งที่ทั้งสองสนทนากัน คุณชายน้อยจั๋วรีบดึงแขนกังซือเฉินออกจากโต๊ะไปยังมุมสวนบังคับให้กังซือเฉินพูดอีกที เมื่อฟังต้นสายปลายเหตุจนจบจั๋วเหรินหาวถึงกับหน้าถอดสี...อาจารย์ของเขากลายเป็นน้องเขยของเขาไปแล้ว!

ด้วยความตื่นเต้น...จั๋วเหรินหาวจึงออกเดินหน้าศิษย์น้องของตนไปทั่วงานเพื่อจะบอกเรื่องที่ตนเพิ่งรู้จากปากองครักษ์กังผู้น้อง ทว่าเมื่อเดินไปจนถึงมุมเรือนใหญ่กลับได้ยินเสียงคนสองคนสนทนากัน

“ข้ารู้ว่าเจ้าไม่พอใจที่ข้าอาศัยชื่อจั๋วเหรินหาวส่งคนมาดูแลเจ้า แต่หากข้าส่งมาตรงๆ เจ้าก็คงไม่ยอมรับใช่หรือไม่?”

“เพคะ! หม่อมฉันเกรงจะรบกวนองค์ชายมากเกินไป”

“นั่นเพราะข้าเป็นห่วงเจ้า ข้ารู้แล้วว่ามีคนปองร้ายเจ้าและมารดา อย่างน้อยหากมีเจิงอิ่งอยู่ด้วยก็พอจะช่วยรับมือคนร้ายเอาไว้ได้”

ชิงหลานได้ยินคำว่าเป็นห่วงจากปากอดีตว่าที่สามีก็ใจอ่อนยวบ นางรู้จาก

จั๋วเหรินหาวแล้วว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาองค์ชายสิบห้าเป็นผู้ที่พยายามรื้อฟื้นคดีของเผยมู่ซีขึ้นมาและสืบหาคนร้ายที่ฆ่านางมาตลอด แม้จะรู้ว่าเขาไม่ได้ฆ่านางในชาติที่แล้วและยังพยายามจะหยิบยื่นความยุติธรรมให้กับว่าที่พระชายาที่ด่วนตายจาก แต่ก็ยังเคืองที่เขาประกาศบอกทุกคนในเมืองหลวงว่ารังเกียจเจ้าสาวของตน!

“เช่นนั้นหม่อมฉันก็ขอบพระทัยที่ทรงเมตตา อีกอย่าง...การที่องค์ชายทรงส่งเจิงอิ่งมาที่นี่ก็ทำให้เหล่าลู่ได้มีภรรยาเสียที ข้อดี...นับว่าดียิ่งนักเพคะ”

“เหล่าลู่เป็นอาจารย์ของเจ้า ในเมื่อเขารักใคร่ชอบพอกับคนของข้าก็เป็นเรื่องน่ายินดี ต่อไปพวกเราก็นับเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ข้าจะคอยดูแลเจ้าและ จังฮูหยินเป็นอย่างดี”