เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 117

การแต่งงานของเหล่าลู่ผ่านพ้นไปด้วยความชื่นมื่น คู่สามีภรรยาข้าวใหม่ปลามันขอตัวไปพักผ่อนที่เรือนหลังป่าไผ่สองวัน จงเหยียนจึงขอพระราชทานพระอนุญาตจากองค์ชายให้ตนได้อยู่ดูแลจวนสกุลชิงรอเหล่าลู่กับเจิงอิ่งกลับมาเสียก่อนจึงจะเดินทางเข้าเมืองหลวง หมิงเฉิงอวี่ไม่อาจรั้งรออยู่ต่อได้เพราะได้รับสาส์นด่วนจากท่านอ๋องเก้าว่ามีคนพบเห็นร่องรอยของอู่ฉางชิงจึงได้ทิ้งองครักษ์ไว้กับจงเหยียนอีกสองคนแล้วเสด็จกลับ องค์ชายทรงเห็นแก่ที่จงเหยียนได้ทำสัญญาหมั้นหมายกับเสี่ยวลิ่งแล้วจึงได้ทรงอนุญาต

...คนรักกันก็ย่อมอยากจะอยู่ด้วยกันให้นานขึ้นเป็นธรรมดา!

ชิงหลานกับมารดาออกมายืนส่งเสด็จที่หน้าประตูอำเภอเฉิน องค์ชายสิบห้าได้แต่หันไปมองใบหน้าของสาวน้อยที่แก้มเป็นชมพูเปล่งปลั่ง ห่างกันไปไม่นานดูเหมือนจะเข้าสู่วัยสาวเช่นเดียวกับดรุณีน้อยผู้อื่นแล้ว จากเด็กหญิงผอมแห้งซูบเซียวเริ่มมีเนื้อมีหนังกระทั่งยามนี้ดูมีชีวิตชีวานัก หมิงเฉิงอวี่หันไปยิ้มน้อยๆ ให้นาง

“ข้าต้องกลับแล้ว ทางนี้เจ้าก็ดูแลมารดาให้ดีก็แล้วกัน”

“เพคะ”

สาเหตุที่ต้องรีบเสด็จกลับเมื่อวานองค์ชายก็ได้บอกกล่าวให้นางได้รู้เป็นการส่วนพระองค์แล้ว หากปล่อยให้ผู้อื่นรู้มากองค์ชายเกรงว่าข่าวจะรั่วไหล ครั้งก่อนที่มีคนเข้ามาในเขตอำเภอเฉินช่วยเหลือนักโทษคนสำคัญทั้งสองหนีไปได้ หัวหน้ามือปราบหลิวกับใต้เท้าจั๋วผู้เป็นนายอำเภอก็คาดกันว่าเจ้าหน้าที่ของตนอาจจะเป็นสายให้คนร้ายแต่ก็ยังไม่อาจจับมือผู้ใดดมได้

“ใต้เท้าจั๋ว ขอบคุณท่านมากที่ช่วยเป็นธุระให้ข้าทุกอย่าง”

“กระหม่อมยินดีที่ได้รับใช้องค์ชายพะยะค่ะ ส่วนภารกิจที่พระองค์ฝากไว้พวกเราจะทำอย่างสุดความสามารถพะยะค่ะ” ใต้เท้าจั๋วรีบยืนยันว่าตนเองจะเร่งมือควานหาตัวหนอนบ่อนไส้ที่คอยส่งข่าวให้คนของเฉาอวิ๋นจือให้พบโดยเร็ว

“ข้าจะส่งข่าวมาทางเจิงอิ่งก็แล้วกัน” องค์ชายทรงลดเสียงเมื่อกล่าวประโยคสำคัญนี้ พิราบสื่อสารที่เจิงอิ่งเลี้ยงไว้ทั้งแข็งแรงและบินไว ส่งข่าวได้อย่างมีประสิทธิภาพ

“พะยะค่ะ”

องครักษ์กังผู้พี่กับผู้น้องทำหน้าที่คุ้มกันขบวนเสด็จ องค์ชายทรงควบม้าประจำพระองค์มุ่งหน้าเข้าเมืองหลวงอย่างเร่งร้อน ปล่อยให้รถม้าเดินทางกลับพร้อมจงเหยียนในภายหลัง

วันต่อมาชิงหลานก็ได้รับสาส์นจากอาจารย์จ้าว หัวหน้าจิตรกรหลวงผู้เป็นเจ้าของสำนักพู่กันทอง นางรีบแจ้งให้มารดาได้รับรู้ว่าบัดนี้นางพร้อมที่จะเดินทางเข้าเมืองหลวงแล้ว จังฮูหยินจึงช่วยจัดแจงข้าวของให้บุตรสาวและเสี่ยวลิ่ง จงเหยียนได้ยินก็ดีใจยิ่งครั้งนี้เขาจะได้นำเสี่ยวลิ่งไปแนะนำให้ครอบครัวได้รู้จักเสียที

“ไม่นึกเลยว่าครั้งนี้เจ้าจะได้เดินทางเข้าเมืองหลวงพร้อมกับข้า” จงเหยียน กุมมือนางพลางยิ้มหวานส่งให้

“ข้าก็ดีใจเช่นกัน...ไม่รู้ว่าครอบครัวท่านจะรังเกียจข้าหรือไม่?”

“หากว่าเจ้าไม่สะดวกจะไปอยู่ในเรือนข้า ข้าก็จะแยกเรือนมาอยู่กับเจ้าเอง” องครักษ์หนุ่มผู้ดื้อรั้นกล่าวด้วยความมั่นใจ

เสี่ยวลิ่งหัวเราะออกมาเบาๆ “การแยกเรือนไม่ใช่เรื่องเล็ก คนในเรือนท่านจะยอมหรือ?”

“เรื่องแต่งกับเจ้าข้ายังทำได้สำเร็จ แค่เรื่องแยกบ้านจะเป็นกระไรนักหนา? ในบ้านของข้าก็มีพี่ชายทั้งสองคนและครอบครัวอยู่กับท่านพ่อท่านแม่แล้ว ขาดข้าไปสักคนจะเป็นไรไป?”