เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 120

ชิงหลานกับเสี่ยวลิ่งเข้าไปในสำนักข่าวที่แยกอยู่ฝั่งขวาของโรงน้ำชา ผนังห้องถูกกรุด้วยวัสดุป้องกันเสียงเล็ดลอดอย่างดี จินวั่งซู่ทำสีหน้าภาคภูมิใจเมื่อแนะนำให้สตรีทั้งสองได้รู้ว่าห้องทำงานของตนคนภายนอกไม่อาจจะแอบฟังได้

“งานของสำนักข่าวเราแยกเป็นส่วนในสำนักงานและส่วนของนักสืบ พวกเจ้าทำงานในส่วนสำนักงานไปก่อน งานส่วนนี้คือคัดเลือกข่าว จัดลำดับความสำคัญของข่าวและเขียนหัวข้อข่าวให้น่าสนใจ” คุณชายจินปรายตามมองตระกร้าไม้ไผ่สานแบนๆ บนโต๊ะในนั้นมีกระดาษชิ้นเล็กๆ ขนาดเท่าฝ่ามือมีข้อความเขียนอยู่เต็มไปหมด บางแผ่นก็ยับยู่ยี่ บางแผ่นก็มีรอยพับ “สาส์นพวกนี้ก็คือข่าวที่ข้าได้มาจากทั่วทุกสารทิศ แต่ก็ต้องนำมาอ่านและคัดกรองก่อนว่าน่าเชื่อถือหรือไม่? บางข่าวอาจจะเป็นแค่ข่าวลือ และหลายข่าวก็กลายเป็นข่าวลวง”

“อย่างไรหรือเจ้าคะ?”

“มีหลายตระกูลที่ต้องการสร้างข่าวลือให้ตนเองได้รับประโยชน์หรือหวังทำลายคู่แข่งจึงได้อาศัยแหล่งข่าวของข้าในการส่งข่าวลวงมาที่นี่ หากข้าหลงเชื่อแล้วเขียนข่าวขาย พวกเขาก็ย่อมได้รับสิ่งที่ต้องการแต่นั่นก็ไม่เป็นการยุติธรรมกับคนที่ถูกใส่ร้ายด้วย ฉะนั้นสำนักข่าวจึงต้องทำงานอย่างรอบคอบ”

“อ้อ...ข้าเข้าใจแล้ว ท่านจะให้พวกข้าทดสอบอย่างไรบ้างเจ้าคะ?”

จินวั่งซู่เลื่อนหยิบตะกร้าข่าวมาวางบนโต๊ะกลมที่สตรีทั้งสองนั่งอยู่ “พวกเจ้าลองอ่านข่าวพวกนี้แล้วเลือกออกมาดูสิว่า...ข่าวใดจึงสมควรจะได้นำเอาไปเผยแพร่ และข่าวใดคือข่าวที่น่าจะเป็นข่าวลวง”

ชิงหลานยิ้มน้อยๆ “เวลาในการทดสอบนานเพียงใดเจ้าคะ?”

“หนึ่งชั่วยาม!”

จินวั่งซู่บอกกติกาครบแล้วก็เดินออกจากห้อง เหลือชิงหลานกับเสี่ยวลิ่งไว้ด้วยกัน เขาหันไปสั่งเสี่ยวเอ้อให้นำขนมและน้ำชาไปให้นางทั้งสอง ชิงหลานเริ่มต้นอ่านข้อความบนแผ่นกระดาษพวกนั้น นางแยกข่าวที่อ่านเรียบร้อยออกเป็นสามกอง

“คุณหนูนี่คืออะไรหรือเจ้าคะ?”

“กองแรกคือข่าวที่น่าสนใจ กองที่สองคือข่าวที่น่าเชื่อถือ และกองที่สามคือข่าวที่จะเป็นเรื่องเหลวไหล เจ้าช่วยข้าคัดข่าวที่น่าสนใจไว้ในสมุดที”

“เจ้าค่ะ”

ทั้งสองทำงานกันอย่างขะมักเขม้น เสี่ยวเอ้อที่นำขนมเข้ามาให้เห็นดรุณีน้อยกับสตรีงดงามนั่งช่วยกันอ่านข่าวอย่างแข็งขันก็ไม่กล้ากวนใจรีบวางขนมและน้ำชาไว้แล้วเดินออกไปจากห้อง

“คุณชายขอรับ! ท่าทางคนงานใหม่ของท่านขยันเหลือเกิน” บัณฑิตหนุ่มที่นั่งทำงานอยู่ห้องติดกันเดินออกมาเมียงๆ มองๆ เพราะเห็นสหายผู้หนึ่งเดินเข้าไปโม้ว่าสตรีที่มาสมัครงานกับคุณชายจินคนหนึ่งงดงามอีกคนก็น่ารัก

“แน่นอนสิ! ข้าย่อมเลือกคนไม่ผิดอยู่แล้ว เจ้าคอยดูเถอะสตรีสองคนนี้จะกลายเป็นกำลังหลักของสำนักข่าวของข้า”

“ข้าเชื่อสายตาท่าน แม่นางผู้นั้นทั้งแต่งกายงดงามและดูเฉลียวฉลาด ส่วนสาวน้อยอีกคนก็น่ารักนัก”

จินวั่งซู่รีบหันมาเอาพัดงูดำตบบ่าบัณฑิตหนุ่มทันที “หากเจ้าไม่อยากอายุสั้นก็อย่ายุ่งกับพวกนางจะดีกว่า สตรีทั้งสองอยู่ในอารักขาขององครักษ์เสื้อแพร ข้าบอกแค่นี้เจ้าคงรู้ใช่ไหมว่าหมายถึงอะไร?”

“เอ่อ........ขอรับ!” บัณฑิตหนุ่มได้แต่ถอนหายใจหนักด้วยความเสียดาย

“กลับไปทำงานของเจ้าเถิด...ที่นี่ไม่มีสิ่งใดให้เจ้าหวังแล้ว ขุนเขายังเขียวขจีไปหาฟืนเผาตัวเจ้าที่ข้างหน้าโน่นเถิด” ถ้อยคำของคุณชายจินทำเอาความหวังของบัณฑิตหนุ่มพังทลาย

“จริงอยู่ข้างยังมีหวัง แต่ข้าก็ยังอยากหวังตรงนี้มากกว่า”

“นี่เจ้ายังรักชีวิตตัวเองอยู่หรือไม่? อย่าหาว่าข้าไม่เตือนเจ้าก็แล้วกัน”

ได้ยินจินวั่งซู่เอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น บัณฑิตผู้นั้นจึงเดินส่ายหน้ากลับเข้าห้องไปบอกกล่าวแก่สหายที่กำลังนั่งรอลุ้นคำตอบให้รู้ว่า ไม่ว่าคุณหนูใหญ่หรือคุณหนูเล็กที่พวกเขาเห็นเมื่อครู่นั้น....ล้วนแล้วแต่ไม่มีหวัง!