เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 134

เสี่ยวลิ่งรีบทำท่ามีพิรุธมองซ้ายมองขวาก่อนป้องปากกระซิบกับไคฉี “ข้าจะบอกความลับให้เจ้าฟัง แต่เจ้าห้ามบอกผู้ใดเด็ดขาด ทำได้หรือไม่?”

ไคฉีพยักหน้าทันที...ในโลกนี้มีสตรีใดเล่า? มิอยากจะงดงาม!

นางล้วงเข้าไปในกระบุงสานตาถี่แล้วหยิบเอาห่อยาเล็กๆ ออกมา “นี่อย่างไรล่ะ! ข้าแยกออกมาไว้ห่อหนึ่งเตรียมจะเอากลับบ้าน สมุนไพรพวกนี้หาได้ยากนัก ต้องคอยหลบมิให้ท่านอาจารย์เห็น ประเดี๋ยวข้าจะถูกดุเอาเพราะส่วนผสมบางตัวต้องใช้เพื่อต้มยาให้กับผู้ป่วยโรคผิวหนังข้าแอบเอาไว้น่ะ”

“หือ! มียาเช่นนั้นด้วยหรือ?”

“มีสิ! ข้าคลุกคลีอยู่กับยาสมุนไพรพวกนี้ย่อมต้องได้รู้ความลับดีๆ มาเยอะ”

สายตาของไคฉีมีความละโมบเจืออยู่ชัดแจ้ง เสี่ยวลิ่งจึงรีบสาธยายสรรพคุณเพิ่มเติม “ไม่เพียงแต่กินแล้วผิวพรรณดีแต่ยังบำรุงภายในร่างกายได้อีกด้วย ช่วยชะลอวัยทำให้สตรีอย่างเราดูอ่อนเยาว์เหมือนสาวน้อย เจ้าคิดดูสิมีผู้ใดบ้างจะอยากแก่ชรา?”

“ยาห่อนี้เจ้าขายให้ข้าได้หรือไม่?”

เสี่ยวลิ่งทำหน้ามีเลศนัย “เอ๋? จะดีหรือ?”

“เจ้าจะเอาเท่าใดว่ามา?”

“คุณสมบัติขนาดนี้อย่างน้อยก็ต้องสองตำลึงเงิน”

“ได้! ข้าจ่ายเดี๋ยวนี้เลย” ไคฉีได้เงินจากถังฮูหยินมาไม่น้อยเงินแค่นี้เมื่อแลกกับความงดงามแล้วนางคิดว่าคุ้มค่ายิ่ง นางจึงล้วงเอาถุงเงินออกมาหยิบก้อนตำลึงเงินให้กับเสี่ยวลิ่ง

“ท่านได้ไปแล้วอย่าให้ผู้ใดเห็นเด็ดขาด! หากอาจารย์ของข้ารู้เข้าเป็นอันว่าข้าต้องเคราะห์ร้ายถูกอาจารย์ไล่ออกจากเรือนแน่”

“ไม่ต้องห่วง! ข้าจะเก็บเป็นความลับ ว่าแต่คราวหน้าเจ้าจะมีมาแบ่งขายให้ข้าอีกหรือไม่? หากกินแล้วได้ผลอย่างที่เจ้าว่าข้าก็อยากจะซื้ออีก”

“ข้าต้องรอจังหวะอาจารย์เผลอก่อนน่ะสิ! หากเจ้าต้องการจริงๆ คราวหน้าข้าเอามาขายให้แน่ๆ”

ไคฉีต้องการจะลองกินยาเดี๋ยวนี้ เสี่ยวลิ่งจึงแนะนำให้นางต้มดื่มในทันที เมื่อได้ห่อยาวิเศษไป ไคฉีก็ดูเหมือนจะเลิกสนใจเฝ้าดูการต้มยาของคนทั้งสองนางรีบเอายาที่ได้ไปหาหม้อมาต้มยาของตนเช่นกัน เสี่ยวลิ่งบอกให้นางกินครั้งแรกทั้งห่อ เคี่ยวให้ข้นที่สุดเพื่อดับกลิ่นฉุน ไคฉีก็รีบทำตาม ห้องต้มยาแห่งนี้แยกออกจากห้องครัวอื่นจึง ไม่มีบ่าวหรือสาวใช้เข้ามาป้วนเปี้ยน

เมื่ออาหม่ากับเสี่ยวลิ่งนำเอายาที่ต้มเสร็จแล้วไปให้ฮูหยินผู้เฒ่า ไคฉียังคงยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ซดยาบำรุงผิวพรรณจนหมดก่อนจะรีบทำความสะอาดหม้อและเข้าไปยังเรือนของฮูหยินผู้เฒ่า ถังฮูหยินเอ็ดไคฉีที่นางเหลวไหลหายตัวไปนาน

“ข้าให้เจ้าไปเฝ้าสองคนนั้นเจ้าหายหัวไปไหนมา?”

“ข้าก็คอยตรวจสอบภาชนะน่ะสิเจ้าคะ เทเอายาที่ต้มเหลือใส่ขวดไว้จะได้เอาไปตรวจสอบอีกที” ไคฉีกระซิบกระซาบนางอ้างไปอย่างนั้นเอง

“ข้าว่าจะบอกเจ้าไม่ต้องเก็บของพวกนั้นอีกแล้ว ค่ำนี้ข้าจะลงมือให้เรียบร้อย” ถังฮูหยินที่เห็นว่าตนยืนห่างจากเตียงของแม่สามีไกลพอประมาณหันหลังกัดฟันพูดกับสาวใช้คนสนิท “หัวค่ำเจ้าจงเตรียมตัวมาคอยระวังคนช่วยข้า”

“เจ้าค่ะ!” สีหน้าของไคฉีเริ่มตึงขึ้น นี่เป็นอีกครั้งที่ฮูหยินจะลงทำเรื่องใหญ่ ถังฮูหยินเดินออกมาหน้าห้อง “พ่อบ้านเหวินเล่า? เขาหายหัวไปไหน?”

“วันนี้เห็นวุ่นๆ อยู่โรงครัวเจ้าค่ะ”

“เจ้าไปกระซิบบอกพ่อบ้านเหวินให้ดูท่านพี่เอาไว้อย่าให้เข้าไปในห้องท่านแม่ช่วงที่ข้าเข้าไปปรนนิบัติตอนเย็นนี้เด็ดขาด!”

“เจ้าค่ะ!”