เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 142

“คิดเพคะ แต่ยังแก้ไขไม่ได้”

หมิงเฉิงอวี่ขยับเข้าไปใกล้กลายเป็นว่าทั้งสองยืนประจันหน้ากันอยู่ “เจ้าไม่ยอมบอกสิ่งที่อยู่ในใจ ยังไม่ไว้ใจข้าอีกหรือ?”

ชิงหลานอึกอัก ความจริงของนางช่างเป็นเรื่องที่ไม่ควรให้ผู้ใดรับรู้ ขณะที่นางกำลังตัดสินใจจะเล่าให้องค์ชายฟัง จู่ๆ ฟ้าก็แลบขึ้นมาสองสามครั้งติดกันพร้อมเสียงซ่าดังขึ้นมาไม่ไกลนัก

“นั่นเสียงอะไรน่ะเพคะ?”

“ฝนตกน่ะสิ! เร็ว! เข้าไปหลบก่อน” อารามรีบร้อนองค์ชายจึงฉุดมือของนางขึ้นไปหลบฝนบนรถม้าคันใหญ่ที่จอดอยู่ใกล้ๆ

ฝนตกไม่ลืมหูลืมตา ชิงหลานที่ตกใจตามองค์ชายเข้าไปในรถม้าพลันนึกขึ้นได้นางจึงห่อไหล่ด้วยความกลัว หมิงเฉิงอวี่หันมามองอาการคนข้าง

“เจ้ากลัวหรือ? หลับตาเสียสิ” นางทำตามที่ชายหนุ่มบอกในขณะที่เขากอดร่างของนางให้ซุกไว้ในอก “ไม่ต้องกลัวนะ...ข้าจะดูแลเจ้าอีก ในนี้ที่มีข้าอยู่ด้วยไม่มีผู้ใดทำอันตรายเจ้าได้ สูดหายใจเข้าลึกๆ ค่อยๆ ปล่อยออก ทำใจให้สบาย”

น้ำเสียงปลอบโยนของชายหนุ่มทำให้ชิงหลานรู้สึกผ่อนคลาย คราวแรกตัวนางสั่นระริกแต่ร่างระอุของเขาทำให้นางรู้สึกอบอุ่นทั้งตัวและหัวใจ นางปรับลมหายใจตามที่เขาบอกจึงค่อยคลายความตื่นเต้นลง เสียงหัวใจของเขาเต้นแรงเหมือนกับหัวใจของนางในยามนี้ ชิงหลานยังไม่กล้าลืมตาเพราะภาพที่นางยังจดจำครั้งสุดท้ายของชาติก่อนนั้นยังคงหลอกหลอน

“ใจพระองค์เต้นแรงมากเพคะ”

“แล้วเจ้าเล่า? เป็นเหมือนข้าหรือไม่?”

ผิวแก้มนางร้อนผ่าวก่อนจะตอบเสียงเบา “เพคะ”

คำตอบของนางทำให้หมิงเฉิงอวี่ยิ้มออกมาด้วยใจอันเบ่งบาน

“เจ้าไม่รังเกียจข้าแล้วใช่หรือไม่?”

ชิงหลานซุกจมูกที่หน้าอกของชายหนุ่มตอบเสียงอู้อี้ “เพคะ”

คำตอบของนางทำให้องค์ชายสิบห้าทรงยิ้มกว้างด้วยความเบิกบานพระทัย

“ที่ข้าวุ่นวายซักไซ้เจ้าก็เพราะเกรงว่าวันหน้าเรื่องสกุลเผยอาจจะกลายเป็นเรื่องใหญ่กว่าที่เกิดในวันนี้” องค์ชายก้มลงมองคนในอ้อมกอด ฟ้าแลบแปลบเป็นทางยาวสลับกับเสียงฟ้าร้องอยู่ไกลๆ ทำให้พระองค์มองเห็นว่ายังคงหลับตาอยู่ “หากเจ้ากลัวก็หลับตาเอาไว้เถิด รอฝนตกแล้วเราค่อยออกไป”

“องครักษ์ข้างนอกล่ะเพคะ?”

“ไม่ไกลจากรถม้ามีศาลาพอให้หลบฝนอยู่ พวกเขาไม่ต้องลำบากยืนตากฝนหรอก” หมิงเฉิงอวี่ทรงไม่ยอมพานางวิ่งฝ่าฝนไปศาลาเองต่างหาก เพราะหากพานางไปที่นั่นก็คงไม่มีโอกาสได้คุยกับนางตามลำพังเช่นนี้

“หม่อมฉันไม่อยากเล่าเพราะเป็นเรื่องยากที่จะทรงเชื่อเพคะ?”

“เจ้าว่ามาก่อนสิ แล้วข้าจะบอกเองว่าเชื่อหรือไม่?”

“ทุกอย่างล้วนเป็นเพราะโชคชะตาเพคะ ในคืนที่หม่อมฉันป่วยหนักเจียนตายท่านแม่กับเสี่ยวลิ่งพาหม่อมฉันนั่งรถม้าเข้าเมืองหลวงผ่านจุดที่รถม้าของพระชายาเผยมู่ซีตกหน้าผา ครั้นไปถึงเมืองหลวงหม่อมฉันก็ฝันเห็นนางเพคะ”