เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 162

ชิงหลานสังเกตเห็นว่าหมิงฮ่องเต้เองทรงมีเจตนาจะช่วยเหลือพระอนุชาของพระองค์ให้แสดงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของนางท่ามกลางสายตาธารกำนัลจึงให้ องค์ชายสิบห้าปักปิ่นพระราชทานจากหลวนฮองเฮาให้แก่นาง ในท้องพระโรงเมื่อ คืนวานใต้เท้าจื้อก็คงจะเห็นแล้วและอาจจะกำลังวางแผนเพื่อให้องค์ชายยินยอมรับสัญญาหมั้นหมายแต่โดยดี

จินวั่งซู่รับฟังสิ่งที่ชิงหลานกับมู่เยี่ยนฟางเล่าแล้วก็รู้สึกสนใจในเรื่องนี้ยิ่งนัก

“พวกเจ้าว่าคนทั้งสองคุยกันเหมือนคุ้นเคยกันมาก่อนเช่นนั้นหรือ? แต่จากที่ข้าวิเคราะห์คำพูดของพวกเขา ข้าว่าคล้ายกับพวกเขาอาจจะมีความสัมพันธ์กันมากกว่านั้น”

“ยังไงเจ้าคะ?” มู่เยี่ยนฟางชอบยามที่จินวั่งซู่วิเคราะห์ความสัมพันธ์ของผู้คนเสียจริง! นางยอมรับคนผู้นี้มองผู้ใดไม่ค่อยผิดพลาดสมแล้วที่เป็นเจ้าของสำนักข่าวนกกระจิบ

“คำเรียกขานดูใกล้ชิดสนิทสนม อาจจะเป็นเพื่อนบ้านเก่า คนรักในวัยเยาว์หรือญาติห่างๆ ก็ได้ อา....เรื่องนี้ข้าต้องรู้ให้ได้ซะแล้วสิ!” คุณชายจินนอกจากจะชอบสู่รู้เรื่องชาวบ้านเป็นที่หนึ่งแล้วยังใจร้อนมากอีกด้วย

เขาก้มลงเขียนจดหมายน้อยแล้วพับไว้ในมือ เดินออกไปผลักผลักประตูออกไปอย่างแรงจนบานประตูกระเด้งกลับ

ผัวะ! ผละ!

ก่อนจะเดินตัวปลิวไปยังห้องข้างๆ “อาหม่าว! เจ้าเอาจดหมายไปให้สายสืบของเราหาข่าวนี้มาให้ข้าด่วน!”

“คุณชายจิน ท่านมาดูผังความสัมพันธ์นี้สิ!” ชิงหลานเรียกให้จินวั่งซู่เดินไปดูสิ่งที่นางเขียนไว้บนกระดาษ “ใต้เท้าจื้อติดต่อกับเผยหนิงเอ๋อร์ และยังสนิทสนมกับ ซิวฮูหยิน เช่นนั้นใต้เท้าจื้อก็ต้องรู้ความเคลื่อนไหวของตระกูลเผยและตระกูลชิงอยู่ตลอดน่ะสิ! ท่านว่า...นอกจากความสัมพันธ์ฉันท์ชู้สาวแล้ว จื้อซุ่นซีมีสิ่งใดที่สามารถหาได้จากสองตระกูลนี้หรือไม่?”

จินวั่งซู่ใคร่ครวญอยู่ครู่หนึ่งก็ส่ายหน้า “เรื่องนี้คงต้องสอบถามองค์ชายสิบห้าเสียก่อน แต่วันสองวันนี้ข้าคงต้องเข้าวังไปเข้าเฝ้าจวิ้นอ๋องกับองค์หญิงจินเฟิ่ง ทางนี้ก็ฝากเจ้าด้วยแล้วกัน อ้อ! เรื่องที่ข้าให้อาหม่าวไปจัดการเจ้าก็รับเอาไว้ด้วยล่ะ”

“ได้เจ้าค่ะ!”

คุณชายจินพลันนึกบางอย่างขึ้นมาได้ก็หันมาหาชิงหลาน

“ข้าว่าเจ้าน่าจะไปเข้าเฝ้าองค์ชายสักหน่อยนะ ทั้งเรื่องที่ข้าบอกแผนการเจ้าไปแล้วให้หาทางช่วยฟางเอ๋อร์ และก็เรื่องนี้ด้วย จดหมายข่าวของสำนักนกกระจิบเราสัปดาห์นี้น่าจะกระพือข่าวเรื่องสัญญาหมั้นหมายขององค์ชายสิบห้าสักหน่อย ได้ยินว่าเทศกาลโคมไฟปีนี้คุณหนูหลายตระกูลหวังจะได้ยลโฉมองค์ชายกันทั่วหน้า”

มู่เยี่ยนฟางรีบลุกขึ้นปรบมือทันที “อ่าฮะ! อีกไม่กี่วันก็เทศกาลโคมไฟแล้วนี่เจ้าคะ? นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าจะได้เห็นเทศกาลใหญ่ของเมืองหลวง คุณหนู...น่าตื่นเต้นจริงๆ เจ้าค่ะ”

“พวกเจ้าเตรียมตัวกันเอาไว้เถอะ งานนี้ล่ะคนในราชวงศ์ คุณชายและคุณหนูทั่วทั้งเมืองหลวงจะมารวมตัวกัน แย่ล่ะ! ข้ามัวแต่โม้เพลินได้เวลาต้องกลับคฤหาสน์ไปเตรียมตัวแล้ว” จินวั่งซู่ปล่อยทิ้งสองสาวให้ตรวจทานจดหมายข่าว ส่วนตัวเขาก็รีบกลับไปหาทำธุระ จวิ้นอ๋องซึ่งเป็นญาติสนิทเดินทางกลับมาแคว้นจินพร้อมครอบครัวทั้งที่จินวั่งซู่จึงหมายมั่นปั้นมือจะไปดื่มสุราสอบถามสารทุกข์สุกดิบด้วยสักหน่อย

ครั้นจินวั่งซู่ออกจากห้องไปแล้ว ชิงหลานก็เหม่อลอยเล็กน้อย นางมัวแต่วุ่นวายกับการฝึกวิทยายุทธ์ยามเช้าตรู่ ต่อด้วยการวาดรูปในสำนักพู่กันทอง ตกบ่ายก็ออกมาสำนักข่าวนกกระจิบจนลืมไปว่าตนเองจากบ้านมานานแล้ว

“นั่นสินะ...ข้าก็ลืมไปเลยเหมือนกัน แป๊บๆ พวกเราก็จากอำเภอเฉินกันมาได้หลายเดือนแล้วนะนี่! คิดถึงท่านแม่ เหล่าลู่และก็เจิงอิ่งด้วย”

“คุณหนู ท่านคงไม่รู้ตัวว่ายามนี้ตัวท่านเปลี่ยนแปลงไปมาก ดูสิทั้งสูงขึ้นและดูงดงามละม้ายกับฮูหยินตอนสาวๆ เลยเทียว”

ชิงหลานก้มลงมองดูตนเอง นางอุตส่าห์หาซื้อนมแพะไปไว้ดื่ม ทั้งยังเน้นกินแต่เนื้อสัตว์เพื่อให้ร่างกายสูงให้เท่ากับมู่เยี่ยนฟาง ตอนนี้กระเตื้องขึ้นอีกนิดก็นับว่ายังดี อายุของชิงหลานที่ใกล้จะถึงวัยปักปิ่นในอีกไม่ช้านี้ก็น่าจะยืดตัวได้อีกมาก

“ดีที่ข้าสูงขึ้นอีกแล้ว...น่าจะเป็นเพราะทั้งฝึกยุทธ์และกินอาหารดีๆ มีประโยชน์ร่างกายก็เลยแข็งแรงมาก”

“ข้าเองก็คิดถึงฮูหยินเหมือนกันเจ้าค่ะ เอาอย่างนี้ดีหรือไม่? ข้าจะขอให้ท่านแม่แบ่งเรือนให้ฮูหยินมาอยู่กับพวกเรา คุณหนูคิดว่าเป็นอย่างไรเจ้าคะ?”

“ฟางเอ๋อร์ เจ้าคิดหรือว่าท่านแม่จะกล้า นั่นมันเรือนเจ้า! ไหนจะท่านพ่อท่านแม่เจ้าอีก อย่าเพิ่งวิตกไปเลย...ข้าต้องหาวิธีทำให้ท่านแม่ของข้ากลับเข้าจวนสกุลชิงอย่างสง่าผ่าเผยให้ได้”