เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 169

เห็นนางทำน้ำเสียงไม่พอใจ หมิงเฉิงอวี่ก็รีบยกมือข้างหนึ่งขึ้นโอบไหล่แล้วดึงตัวนางมาชิดอก “ความจริงที่ข้ามาแอบดูเจ้าเพราะได้ยินจากจงเหยียนว่าเจ้าคิดจะใช้กลอุบายจับคนร้ายจึงเป็นห่วงต่างหากล่ะ ไม่ได้คิดจะมาจับผิดเจ้าสักหน่อย”

ชิงหลานตัวแข็งทื่อเมื่อถูกโอบไหล่อีกทั้งมืออีกข้างก็ถูกชายหนุ่มกุมเอาไว้

“ขอบพระทัยเพคะ”

“เจ้าไม่ดีใจหรือที่ข้าเป็นห่วงเจ้า” หมิงเฉิงอวี่เอียงหน้ามาใกล้ ริมฝีปากของเขาอยู่เหนือขมับนางเล็กน้อย

“ดีใจเพคะ หม่อมฉันรู้สึกว่าปลอดภัยทุกครั้งที่องค์ชายอยู่ด้วย”

คำตอบของนางทำเอาองค์ชายสิบห้ารู้สึกเหมือนมีกวางน้อยวิ่งเล่นอยู่ในช่วงท้อง ทรงรีบประทับพระโอษฐ์ลงเหนือขมับนางเบาๆ

“หลานเอ๋อร์! เจ้าจำไว้เถอะว่าข้าจะดูแลเจ้าเช่นนี้ตลอดไป”

ใจของชิงหลานที่มีทั้งความเป็นเผยมู่ซีรู้สึกเต็มตื้นกับถ้อยคำของอดีตว่าที่ พระสวามี ช่างน่าสงสารตนเองเมื่อชาติก่อนนักที่มิได้มีโอกาสเข้าพิธีอภิเษกสมรสกับบุรุษที่มีความมั่นคงผู้นี้ สวรรค์ช่างเล่นตลกที่ทำให้นางต้องกลับมาวนเวียนอยู่ในชีวิตขององค์ชายสิบห้าอีกครั้ง เพียงแต่ครั้งนี้นางมิใช่สตรีที่พระองค์รังเกียจเช่นกาลก่อน แต่กลับกลายเป็นสาวน้อยที่พระองค์ทรงวางไว้ในอุ้งพระหัตถ์อย่างระมัดระวัง

“เพคะ หม่อมฉันจะจำเอาไว้” นางตอบเสียงแผ่วยอมเอนเอียงซบลงใน อ้อมกอดขององค์ชายแต่โดยดี

แอ้ด………..!

เสียงแอบแง้มบานประตูดังขึ้นด้านหน้า องค์ชายรีบลุกขึ้นจับจูงมือนางไว้แล้วหันมากระซิบ “มีคนมา! รีบออกหน้าต่างกันเถอะ”

คนทั้งสองรีบกระโจนออกด้วยฝีเท้าแผ่วเบาก่อนจะแง้มงับบานหน้าต่างเอาไว้ดังเดิม องค์ชายประคองร่างน้อยไว้แนบอกก่อนจะใช้วิชาตัวเบาพานางกระโจนออกไปทางกำแพงด้านหลังจวน องครักษ์กังสองพี่น้องที่ยืนรออยู่ข้างนอกเมื่อเห็นองค์ชายสิบห้าทรงปลอดภัยดีก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก การปล่อยพระองค์เสด็จเข้าไปเพียงลำพังนับว่าเสี่ยงกับการถูกตัดหัวยิ่งนัก!

“ทรงปลอดภัยใช่ไหมพะยะค่ะ?”

“ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว! พวกเรารีบไปกันเถอะ” คนทั้งหมดรีบวิ่งตามกันออกไปยังม้าที่ซ่อนไว้ในตรอกถัดไป

ชิงหลานขี่เจ้าสายลมเคียงคู่ไปกับหมิงเฉิงอวี่จนถึงจวนตระกูลมู่ เมื่อเห็นมือปราบโหยว จั๋วเหรินหาว และมู่เยี่ยนฟางยืนกระสับกระส่ายรออยู่ นางก็หัวเราะออกมาเบาๆ

“เจ้าช้าเสียจริง! ฟางเอ๋อร์เกือบจะกลับไปตามเจ้าอีกครั้งแล้ว!”

เมื่อพวกเขาเห็นว่าผู้ที่มาส่งนางคือองค์ชายสิบห้าก็รีบพากันแสดงความเคารพผู้สูงศักดิ์ทันที

“เหตุใดองค์ชายจึงได้มาส่งนางล่ะพะยะค่ะ?” จั๋วเหรินหาวรีบก้าวเท้าเข้าไปประชิดเจ้าสายลม พลางยกมือขึ้นตบคอทักทายมันเบาๆ “ไม่เจอเจ้านานเชียว!”

“ข้าได้ยินจากจงเหยียนว่าพวกเจ้าคิดจะจับโจรก็เลยไปดูเสียหน่อย เลยเห็นว่าหลานเอ๋อร์กำลังจะออกมาจากจวนเผยพอดี” องค์ชายใบหน้าเบิกบานยิ่งนักเมื่อคิดถึงเหตุการณ์ในห้องนอนของเผยมู่ซี เป็นครั้งแรกที่พระองค์ได้กอดนางไว้โดยที่นางเต็มใจทั้งยังได้ประทับจูบบนขมับของนางอีก

ชิงหลานใบหน้าร้อนผ่าวเมื่อเห็นสายพระเนตรที่องค์ชายทอดมายังนางคล้ายกับจะทบทวนเหตุการณ์ในห้องเมื่อครู่

“ข้าเก็บเสื้อผ้าที่แขวนไว้แล้ว ดับเทียนแล้วก็ออกมานี่ล่ะ! พวกเจ้ารอนานแล้วหรือ? เข้าไปข้างในกันก่อนเถอะ น้ำค้างเริ่มลงแล้วไปดื่มน้ำชาร้อนๆ กัน”

ทุกคนจึงเข้าตามกันเข้าไปในจวนสกุลมู่ องค์ชายสิบห้าฟังผลที่ได้จากการวางกลอุบายแล้วก็พอจะรู้ว่าใต้เท้าเผยกับฮูหยินผู้เฒ่าคงไม่อยากจะให้เกิดเรื่องอับอายขายหน้าอีกครั้ง

“หลานเอ๋อร์ ฮูหยินใหญ่ไม่เป็นอันใดมากใช่หรือไม่?”

“เพคะ ท่านหมอเกาหญิงได้ช่วยนางให้พ้นขีดอันตรายแล้ว ป่านนี้ก็คงจะลุกขึ้นกินข้าวกินน้ำได้เองแล้วเพคะ”

“วิเศษจริง! ข้าเคยได้ยินว่าหมอเกาเมิ่งเจี๋ยผู้นี้เก่งกาจยากจะหาผู้ใดเทียบในการใช้พิษและรักษาพิษ นางเคยช่วยชีวิตฮ่องเต้เอาไว้ด้วย”

“ที่แท้เรื่องที่ร่ำลือกันก็เป็นความจริง” ชิงหลานรำพึงกับตนเองเบาๆ ทว่าองค์ชายที่ไม่ยอมประทับห่างจากนางได้ยินชัดจึงหันมา