เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 170

ฮูหยินผู้เฒ่ารู้ว่าหลานสาวคนรองของตนเป็นผู้สั่งการแน่แต่จับไม่ได้คาหนังคาเขา สุดท้ายสาวใช้ผู้เคราะห์ร้ายก็เป็นผู้รับการโบยไปยี่สิบครั้งและถูกไล่ไปทำงานที่โรงซักล้าง แม้เผยหนิงเอ๋อร์จะรอดพ้นข้อกล่าวหานี้ไปได้แต่ความคลางแคลงใจยังอยู่ในตัวผู้เป็นย่าและบิดาบังเกิดเกล้า ผู้อาวุโสทั้งสองจึงหันหน้าเข้าปรึกษาหารือกันคิดเรียกแม่สื่อให้เข้ามาวาดภาพของนางไปเสนอแก่คุณชายตระกูลต่างๆ ใต้เท้าเผยหวังว่าการแต่งงานออกจากเรือนไปจะทำให้จวนตระกูลเผยสงบลงได้

ชิงหลานกับมู่เยี่ยนฟางเข้ามาพบฮูหยินผู้เฒ่าห่วงเยวียน ชิงหลานที่แท้จริงแล้วคือคุณหนูใหญ่เผยมู่ซี มองดูท่านย่าที่ใบหน้าดูอิดโรยอย่างเห็นได้ชัด นางรู้สึกเห็นใจที่ท่านย่ากลัดกลุ้มเรื่องของลูกหลานในบ้านจนดูเหน็ดเหนื่อย

“บางที ลูกหลานก็เป็นภาระที่เราต้องสั่งสอนให้ดี มิฉะนั้นอาจจะต้องมานั่งกลุ้มใจด้วยความเป็นห่วงเช่นข้า หากหนิงเอ๋อร์แต่งงานไปอยู่ตระกูลที่ดี ข้าก็คงคลายความเป็นห่วงได้มาก”

ฮูหยินใหญ่ฉิวเจียงซือเดินนำสาวใช้ที่ถือถาดใส่ถ้วยยาเข้ามา

“ท่านแม่ ดื่มยาบำรุงเสียก่อนเถิด ข้าได้ยินว่าเมื่อคืนท่านไม่ได้นอนทั้งคืนเลยนี่เจ้าคะ”

“เจ้าเล่าเจียงซือ? เจ้าแข็งแรงดีแล้วหรือ? เพิ่งฟื้นขึ้นมาเมื่อวานก็ยังจะมาวุ่นวายเพราะข้าอีก”

“ท่านแม่อย่าได้เป็นห่วง ฝีมือการรักษาของท่านหมอหญิงล้ำเลิศนัก ดื่มยาเข้าไปสองถ้วยข้าก็รู้สึกกำลังวังชากลับคืนมาดังเดิมแล้วเจ้าค่ะ”

“นี่ข้ายังไม่ได้ไปดูอาการเสี่ยวลู่เลย เขาเป็นอย่างไรบ้าง?”

“ข้าแวะไปดูแล้วเจ้าค่ะ คุณชายรองฟื้นแล้ว ท่านหมอจวงบอกว่าขาที่หักไม่นานก็จะเดินได้ปกติ เคราะห์ดีที่ยังต่อกระดูกได้เจ้าค่ะ”

“คงต้องรอให้มือปราบจับกุมนักเลงพวกนั้นให้ได้ก่อน เราจะได้รู้ว่าใครเป็นคนลงมือ? ข้าก็สงสัยนักว่าเด็กดีอย่างเสี่ยวลู่จะไปทำให้ผู้ใดเจ็บแค้นนักหนา?”

ชิงหลานกับมู่เยี่ยนฟางนั่งสนทนาอยู่ในห้องฮูหยินผู้เฒ่าสักครู่ก็ลากลับ พวกนางตรงไปยังสำนักมือปราบเมืองหลวงแต่มิได้เข้าไปในห้องทำงานอย่างที่องค์ชายทรงรับสั่งไว้ ชิงหลานไปหาจั๋วเหรินหาวเสียก่อน

“ศิษย์พี่! คดีของเผยเฝิ่นลู่จับคนร้ายได้หรือยังเจ้าคะ?”

“จับได้แล้ว นักเลงหัวไม้พวกนั้นบอกว่ามีคนเอาเงินมาจ้างให้ไปรุมตีคุณชายรองเผย ไม่ถึงกับต้องตีให้ตายแค่บาดเจ็บสาหัสก็พอ”

ชิงหลานทำหน้านิ่วคิ้วขมวดจนจั๋วเหรินหาวนึกขำ “เจ้าอยากไปดูคนพวกนั้นหรือไม่?”

“ท่านรู้ใจข้าอีกแล้ว!”

“ตามมาสิ!”

มือปราบจั๋วเดินนำหน้าศิษย์น้องไปยังห้องขังด้านใน นักเลงหัวไม้สามสี่คนถูกขังรวมกันกำลังนอนเกลือกกลิ้งอยู่บนพื้น

“นี่พวกเจ้า! จำไม่ได้จริงๆ หรือว่าผู้ใดว่าจ้างให้ไปตีคุณชายรองเผย”

ชายฉกรรจ์เหล่านั้นหันมาตวัดสายตามองสาวน้อยที่ยืนอยู่หน้ากรงขังอย่างไม่ใส่ใจ หนึ่งในนั้นทำหน้ายียวนลุกขึ้นเดินเข้ามาใกล้

“ทำไม? ถ้าพวกเราบอกไม่ได้แล้วเจ้าคิดจะให้มือปราบพวกนี้ทารุณพวกเราหรือไง? พวกเราก็บอกไปแล้วว่าจำไม่ได้...จะเอายังไงกับพวกเราอีก?”

“ถ้าหากข้าบอกว่าจะจ่ายเงินให้พวกเจ้าเป็นสามเท่า...พวกเจ้าคิดว่าพอจะจำได้หรือไม่?” ชิงหลานล้วงเอาตั๋วแลกเงินใบละร้อยตำลึงสามใบออกมาโบกต่อหน้า

บุรุษที่นอนอยู่ด้านในหันไปซุบซิบกับเพื่อนที่นอนอยู่ข้างกัน คนทั้งสองปรึกษาหารือถึงจำนวนเงินที่สาวน้อยเอาออกมาต่อรองแล้วถึงกับกลืนน้ำลายเอื๊อกใหญ่!...นี่มันมากกว่าค่าทำร้ายร่างกายคนหลายสิบเท่า!