เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 176

ซิวฮูหยินที่สืบเบื้องหลังเบื้องลึกของศัตรูหัวใจมาอย่างแจ่มแจ้งแสร้งเข้าไปพูดคุยกับคุณชายสุยเป็นทำนองยุแหย่ให้รู้ว่าเผยหนิงเอ๋อร์ยังคงมีพฤติกรรมมากรัก มักจะนัดพบบุรุษตามที่ลับหูลับตาอยู่เสมอ

“ท่านเองก็คนคบหาเป็นคนรู้ใจกับนางมาก่อนมิใช่หรือ? เหตุใดจึงไม่ลองพูดคุยรื้อฟื้นความหลังกับนางดูเล่า?”

คุณชายสุยเป็นชายมักมาก เขามักจะเที่ยวหอโคมเขียวกับสหายสามคนที่สนิทสนมอยู่เรื่อยแม้ว่าภายหลังจะแต่งงานและในเรือนยังมีสาวใช้อุ่นเตียงอยู่แล้วก็ตาม หูของเขาฟังคำยุยงของคนข้างๆ ขณะที่มือก็ยกจอกสุราขึ้นดื่ม ชายหนุ่มเริ่มจะมึนเมา เขามองไปยังอดีตคนรักก็นึกเสียดาย เผยหนิงเอ๋อร์เป็นคนงามซ้ำยังมีรูปร่างเย้ายวนใจ ในยามร่วมรักก็ทำให้กำหนัดท่วมท้นจนแทบจะระเบิด

“ข้าได้ยินมาว่าเร็วๆ นี้นางเหมือนจะมีสัมพันธ์ที่ดีกับใต้เท้าจื้อด้วยนะ”

“หะ! ใต้เท้าจื้อกรมมหาดไทยน่ะหรือ?”

“ใช่! พวกเขานัดหมายกันส่วนตัวที่ชั้นบนเหลาหงส์ขาวเสียด้วย” นางพูดค่อยๆ เพราะต้องการให้คุณชายสุยรู้สึกว่านี่เป็นความลับที่นำไปต่อรองกับเผยหนิงเอ๋อร์ได้

“หากแม้แต่บุรุษวัยนั้นที่มีบุตรภรรยาแล้วนางยังกล้าลอบพบปะ เช่นนั้นกับข้าคนที่เคยรักใคร่กันก็น่าจะพูดคุยกันได้ ท่านว่าจริงหรือไม่?”

ซิวฮูหยินยิ้มน้อยๆ ดวงตาเป็นประกายอาฆาตมาดร้าย “ท่านลองเดินตามนางไปสิ! แถวนั้นลับตาคนอยู่สักหน่อย เหมาะจะคุยเรื่องส่วนตัวกันนัก”

มือปราบโหยวที่ลอบฟังอยู่ไม่ห่าง ได้ยินคำพูดของคนทั้งสองไม่ค่อยถนัดแต่ท่าทางที่ดูน่าสงสัยของคุณชายสุยและสายตาที่มองตรงไปยังร่างงามของคุณหนูเผยทำให้พอจะเดาเจตนาได้ไม่ยาก

จั๋วเหรินหาวที่กลับมายังจุดลอบสังเกตเห็นหัวหน้าของตนกำลังจะลุกตามคุณชายสุยไปจึงได้บอกเรื่องที่องค์ชายสิบห้ากับชิงหลานไปซุ่มดูใต้เท้าจื้ออยู่ที่อีกฟากของบึงหงส์

เผยหนิงเอ๋อร์ที่อาศัยจังหวะชุลมุนลอบออกจากงานเลี้ยงชมโฉมไปทางด้านหลัง นางหวังจะลอบไปพบกับใต้เท้าจื้อที่นัดหมายกันบนรถม้าอีกฟากของบึงหงส์ จึงเดินลัดเลาะไปตามแนวสวนที่ไม่ค่อยมีคนเห็น

“หนิงเอ๋อร์! เจ้าจะไปไหนเล่า? ดูรีบร้อนเหมือนกับแอบนัดคนเอาไว้”

เสียงนั้นฟังดูคุ้นหู เผยหนิงเอ๋อร์หันกลับไปเมื่อเห็นว่าเป็นคุณชายสุยนางก็แบะปาก “ข้าก็นึกว่าผู้ใดตามมาเสียอีกที่แท้ก็เป็นเจ้า!”

“หากเจ้าคิดจะไปเป็นอนุของบุรุษที่อายุมากแล้ว ซ้ำยังมีอนุภรรยาเต็มเรือนเช่นนั้น เหตุใดไม่ลองพิจารณาข้าเล่า? ข้าเพิ่งมีอนุบ่าวเพียงคนเดียว หากเจ้าแต่งเข้าเรือนไปก็ย่อมมีความสำคัญไม่แพ้ฮูหยินเอก”

คุณหนูเผยแสยะยิ้ม “หึ! คนอย่างข้าน่ะหรือจะยอมเป็นอนุภรรยา พรุ่งนี้คนตระกูลหลานก็ตกลงกับแม่สื่อจะยอมรับข้าไว้เป็นสะใภ้คนเล็กแล้ว ไฉนจึงจะต้องพิจารณาคนอย่างเจ้า!”

“พรุ่งนี้เจ้าจะมีเจ้าบ่าวแต่ยังกล้านัดบุรุษอื่นอีก นี่เจ้า...ลืมความรักร้อนแรงของพวกเราที่เรือนเล็กบ้านข้าแล้วหรือ? ข้าไม่เคยลืมเจ้าเลยนะ”

“หุบปาก! เจ้ามันพูดดีเข้าตัว ตอนที่คิดจะทิ้งข้าไม่เห็นจะคิดเช่นนี้ บุรุษในเมืองหลวงมีมากมายเหตุใดข้าต้องไปยุ่งเกี่ยวกับเจ้าอีก?”

“เอาน่า...เรามันเคยๆ กันอยู่ เจ้าอย่าไปหาคนผู้นั้นเลย ไปกับข้าเสียดีกว่า” คุณชายสุยขยับไปใกล้ฉุดแขนของเผยหนิงเอ๋อร์เอาไว้ แต่นางกลับสะบัดอย่างแรง ทั้งสองยื้ดยุดกันไปมาก ฝ่ายชายที่แรงเยอะกว่าจึงดึงนางเข้ามากอดรัดไว้ได้

“แย่ล่ะ! หัวหน้าโหยวหากปล่อยไว้เช่นนี้นางต้องพลาดท่าคุณชายสุยแน่ ท่านรีบออกไปช่วยนางเร็ว! จับเจ้าคนชั่วไปขังสำนึกผิดสักคืน”

หัวหน้ามือปราบโหยวได้ยินเช่นนั้นก็รีบกระโจนออกจากที่ซ่อนออกไปช่วยคุณหนูเผยตามที่จั๋วเหรินหาวบอก

“ปล่อยนางเดี๋ยวนี้! ข้าเป็นมือปราบประจำเมืองหลวง”