เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 177

หมิงเฉิงอวี่ได้แต่พยักพระพักตร์อย่างมึนงง ไม่ว่านางจะบอกอย่างไร ก็ทรงอยากทำตามใจนางอยู่แล้ว

“จับโจร! จับโจร!” ชิงหลานร้องนำขึ้น องครักษ์ที่เหลือทั้งหกคนก็ร้องตาม กังเฉินกับกังซือเฉินถอดปลอกดาบเตรียมตัว

สวบสาบ! สวบสาบ!

ผู้อารักขาจื้อซุ่นซีได้ยินเสียงฝีเท้าของคนกลุ่มหนึ่งมุ่งตรงมาทางตนก็รีบถอดปลอกกระบี่ไว้ ทว่าบุรุษสองคนข้างหน้ากลับกระโจนพรวดเดียวถึงตัวเขาพร้อมช่วยกันเข้าต่อสู้ พริบตาเดียวกระบี่เล่มหนึ่งก็ทาบอยู่บนลำคอ

“นิ่งไว้! พวกเรากำลังตามจับโจร”

“แต่ข้าไม่ใช่!”

“ใช่หรือไม่ใช่เดี๋ยวก็รู้”

ผัวะ!

ชิงหลานขึ้นไปยังประตูรถม้านางยกเท้าถีบอย่างแรงโดยมีจั๋วเหรินหาวส่องคบไฟอยู่ด้านหลัง องค์ชายสิบห้ายืนจังก้าถือดาบอยู่ข้างๆ ชิงหลานเพื่อคอยระวังภัย

“ว้าย!” ในรถม้าปรากฏร่างของหญิงสาวที่เสื้อผ้าด้านบนหลุดลุ่ยกำลังนั่งคร่อมร่างบุรุษที่อยู่นั่งอยู่ฝั่งขวา แผ่นหลังของนางเปลือยเปล่าขาวผ่อง ใบหน้าของบุรุษที่นั่งอยู่นั้นหันมามองข้างหน้ารถม้าด้วยความตื่นตระหนก ส่วนหญิงสาวผู้นั้นเมื่อเห็นมีผู้บุกรุกก็ร้องลั่นพลางมือไม้สั่นรีบคว้าเอาเสื้อที่ร่นไปกองอยู่ตรงเอวขึ้นมาคลุมไหล่ของตน นางหันมามองทางเดียวกับชู้รัก ใบหน้าของคนทั้งสองปรากฎชัดต่อสายตาทุกคู่ที่มองตรงมา

“ใต้เท้าจื้อ! คุณหนูเผย!” พระสุรเสียงขององค์ชายชวนให้คนทั้งสองในรถม้าตื่นตะลึงอย่างยิ่ง คราแรกคนข้างในมองเห็นเพียงสาวน้อยที่เกาะอยู่ด้านหน้าประตูกับคนถือคบไฟ แต่พอองค์ชายส่งเสียงพวกเขาก็พลันหันตามไปดู

สวบสาบ! สวบสาบ!

เสียงฝีเท้าหลายคู่กำลังตรงเข้ามาสมทบ องค์ชายทรงหันกลับไปมอง มู่เยี่ยนฟางกับจงเหยียนเดินนำหน้าคนอีกกลุ่มถือคบเพลิงสว่างไสวมาล้อมรถม้าเอาไว้ ใต้เท้าเผยที่อยู่ข้างหลังจงเหยียนก้าวมาข้างหน้าเมื่อเห็นว่าองค์ชายทรงประทับอยู่ด้านหน้า เขาแสดงความเคารพก่อนจะมองเข้าไปในรถม้า ใต้เท้าเผยแทบจะไม่เชื่อสายตาตนเองเขาเดินเข้ามาใกล้แล้วมองเข้าไปในรถม้า เมื่อเห็นร่างสตรีกับบุรุษที่นั่งอยู่ในท่าน่าอายนั้นก็ร้องออกมาเสียงดังด้วยความโมโหสุดขีด

“หนิงเอ๋อร์! นี่เจ้า! เจ้าเหตุใดจึงทำตัวบัดซบเช่นนี้?”

เหตุการณ์ตรงหน้าทำให้เผยหนิงเอ๋อร์ไม่อาจจะเสแสร้งแกล้งทำเป็นว่าตนเองถูกใต้เท้าจื้อข่มเหงได้ เพราะตัวนางนั้นเป็นคนคร่อมอยู่บนตัวของชู้รักด้วยความคึกคะนอง จึงได้แต่ปากคอสั่น ครั้งนี้เกิดขึ้นอย่างฉุกละหุกนัก ซ้ำทุกคนยังบุกเข้ามาในระยะประชิดจนไม่อาจจะคิดวิธีแก้ตัวได้ทัน

“ท่านพ่อ! ท่านมาได้อย่างไรกัน?”

“ท่านจะมาได้อย่างไรก็เรื่องของข้า! แต่เจ้า! เจ้าทำตัวต่ำทรามเช่นนี้จะให้ข้าเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?”

“ท่านพ่อ! ท่านเข้าใจผิดแล้ว!”

“หึ! เห็นถึงขนาดนี้แล้วจะมีเรื่องใดที่เข้าใจไม่ถูกได้อีก!” ใต้เท้าเผยส่งสายตาโกรธเคืองให้กับใต้เท้าจื้อที่นั่งนิ่งอยู่ ก่อนจะรีบตัดบท