เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 179

แม้จะโมโหแต่ก็โล่งใจอยู่ในที ฮูหยินผู้เฒ่าห่วงเยวียนส่งเผยหนิงเอ๋อร์ขึ้นเกี้ยวเจ้าสาวแล้วก็ถอนหายใจ นางไม่อยากจะเชื่อว่าหลานสาวคนรองที่ดูภายนอกถือตัวยิ่งนักเนื้อแท้จะเป็นหญิงใฝ่ต่ำเช่นนี้ ในเมื่อเส้นทางนี้นางเป็น ผู้เลือกเองก็ย่อมไม่อาจฝืน

“เจียงซือ ระยะนี้ข้าคงไม่ออกจากบ้านสักเดือนนะ ไม่กล้าสู้หน้าผู้ใด?”

“เจ้าค่ะท่านแม่” ฉิวฮูหยินเองแม้จะรู้สึกปลอดโปร่งที่เผยหนิงเอ๋อร์แต่งออกจากจวนไปได้แต่ก็อดอเนจอนาถใจมิได้ว่าคุณหนูตระกูลใหญ่อย่างนางกลับต้องแต่งไปเป็นอนุภรรยาของบุรุษอย่างใต้เท้าจื้อ

‘จากนี้ไปข้ากับเสี่ยวถงก็คงจะปลอดภัยจากนางเสียที’

ไถส่วงที่ถูกพบเมามายนอนหลับอยู่ข้างเสาในอาคารงานเลี้ยงชมโฉมถูกลงโทษด้วยการโบยยี่สิบครั้ง นางร้องโอดครวญว่านางมิได้ดื่มเข้าไปสักนิด แต่พอซักไซ้ถึงเหตุที่นางไปเมาหลับคอพับอยู่ที่เสานางก็เอาแต่ปฏิเสธว่าไม่รู้ หลักฐานที่ชัดเจนทำให้ไม่มีผู้ใดเชื่อสิ่งที่นางเอ่ยอ้างเพราะทั้งในปากและเสื้อผ้าของนางเต็มไปด้วยกลิ่นสุราคละคลุ้ง

หลังจากคืนอัปยศของเผยหนิงเอ๋อร์ ข่าวลือเรื่องนี้ก็ถูกแพร่ไปราวไฟลามทุ่ง ไม่รู้ว่าผู้ใดพูดออกไป....ยิ่งจดหมายข่าวสำนักนกกระจิบเขียนข่าวออกมาโดยใช้นามสมมติของชายหญิงที่นัดพบบนรถม้าก็ยิ่งตอกย้ำว่าเรื่องที่เล่าลือกันสนุกปากนั้นเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริง

เผยลู่หลิ่งน้องชายของเผยหนิงเอ๋อร์ไม่ยอมไปทำงานที่สำนักทะเบียนราษฏร์หลายวันโดยอ้างว่าตนเองได้รับความอับอายจากการที่คนรอบข้างล้วนซุบซิบนินทาเกี่ยวกับพี่สาวจนเขาไม่กล้าสู้หน้าผู้ใด

“ท่านพ่อ! ท่านจะให้ข้าปั้นหน้าอยู่ได้ยังไง? พวกเขาเล่ากันเรื่อง พี่หนิงเอ๋อร์นัดพบกับใต้เท้าจื้อในรถม้าที่ป่าสวนบึงหงส์กันสนุกสนาน เรื่องบัดสีบัดเถลิงพรรค์นี้ข้าอับอายเสียจนไม่กล้าสู้หน้าผู้ใด ไม่รู้ล่ะ! ข้าไม่ทำแล้วงาน! ท่านส่งข้าไปที่ทำงานที่อื่นเถอะ”

ใต้เท้าเผยสุดจะทนความดื้อด้านของบุตรชาย งานที่ทำอยู่แค่หน้าที่เสมียนเล็กๆ ในฝ่ายทะเบียนราษฏร์ก็ยังได้ทำเพราะเขาอาศัยอำนาจบารมีขอร้องให้คนช่วยรับเอาไว้ แต่เรื่องอับอายผู้คนเขาก็เข้าใจได้เพราะตัวเขาเองก็อ้างว่าเจ็บป่วยแล้วหลบหน้าผู้คนอยู่ในบ้านหลายวันแล้วเช่นกัน

“เช่นนั้นเจ้าก็ไปอยู่ค่ายพยัคฆ์เหินเถอะ!”

เผยลู่หลิ่งจำต้องระเห็จไปพร้อมกับทหารกลุ่มใหญ่เพื่อไปเป็นทหารที่เมืองพยัคฆ์เหินซึ่งเป็นที่ตั้งค่ายทหารใหญ่ เผยเฝิ่นลู่บุตรชายของอนุหมิวที่ถูกตีจนขาหักก็เริ่มอาการดีขึ้นลุกจากเตียงได้แล้วแต่ยังคงต้องนั่งรถเข็นอยู่

หัวหน้ามือปราบโหยวกับจั๋วเหรินหาวไปสืบหาบุรุษที่ชิงหลานวาดตามคำให้การของเหล่านักเลงหัวไม้จนพบว่าคนผู้นั้นเป็นหนึ่งในผู้ติดตามใต้เท้าจื้อ

จั๋วเหรินหาวนำเรื่องนี้ไปบอกกับชิงหลาน ยามนั้นคุณชายจินกำลังนั่งบ่นกระปอดกระแปดเรื่องที่เขาพลาดการจับผิดเผยหนิงเอ๋อร์กับใต้เท้าจื้อครั้งใหญ่

“ชิงหลาน! เจ้าเป็นคนที่ข้าไว้ใจให้เป็นถึงรองเจ้าสำนัก เหตุใดจึงไม่บอกกล่าวข้าสักคำว่าจะมีเรื่องเช่นนี้? ดูสิ! คนอย่างข้าพลาดเรื่องสำคัญเช่นนี้ได้อย่างไร?” จินวั่งซู่เคืองยิ่งนัก เขาจึงบังคับชิงหลานกับมู่เยี่ยนฟางนั่งตรงหน้าแล้วลงมือเขียนข่าวนี้ด้วยตนเอง

“ข้าอยากเห็นหน้าตาของคนทั้งสองตอนที่พวกเจ้ากับองค์ชายไปพบนักว่าจะตกใจมากเพียงใด?”

จั๋วเหรินหาวเข้ามาได้ยินประโยคนั้นพอดีก็ถึงกับกลั้นหัวเราะไม่อยู่ จินวั่งซู่หันมาแหวใส่

“เจ้าก็เหมือนกัน มือปราบจั๋ว! แทนที่จะเรียกข้าไปดูเรื่องสนุกด้วย”

“เอ้า! ข้าเห็นท่านกำลังเพลิดเพลินคุยกับสาวงามในงานนี่นา! พวกนางต่างมะรุมมะตุ้มแล้วท่านก็ยิ้มแย้มสนุกออกปานนั้น หากว่าข้าไปเรียกท่านออกมาก็มิเท่ากับขัดขวางความสำราญของท่านหรอกหรือ? แล้วตอนนั้นเรื่องมันก็เกิดขึ้นรวดเร็วมาก”

“เอาล่ะๆ ข้าไม่บ่นให้พวกเจ้าแล้ว ช่วยกันเล่ามาให้ละเอียดเลยนะ! อย่าให้ตกหล่นแม้สักประโยคเดียว จดหมายข่าวฉบับนี้ต้องขายได้ถล่มทลายแน่ๆ”