เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 204

ซิวฮูหยินขยำจดหมายข่าวของสำนักนกกระจิบแล้วปาลงพื้นอย่างหัวเสีย นางยังคงต้องนอนคว่ำอยู่บนที่นอนเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บที่บั้นท้ายและแผ่นหลัง

“ท่านพี่กล้าดียังไง? ถึงเอานางสองแม่ลูกนั่นกลับมาที่สกุลชิง เจ้าดู! เจียวมี่ เจ้าดูเขาทำกับข้า! เขาไปขอสมรสพระราชทานกับนางสตรีบ้านนอกนั่น คิดจะยกย่องมันเป็นฮูหยินเอกแทนข้า ผ่านมานานขนาดนี้เขาก็ยังมีแต่นางอยู่ในหัวใจเช่นเดิม!”

“นายหญิงเจ้าคะ ท่านรักษาตัวให้หายก่อนเถอะเจ้าค่ะ จะได้คิดแผนแก้แค้นใต้เท้าชิงอย่างสาสม”

“หึ! ข้าแก้แค้นแน่! เรื่องข้าคบชู้ก็รู้กันไปทั่วเมืองหลวง ส่วนเขากลับมีความสุขกับการแต่งงานกับสตรีที่ข้าหมายกำจัดมาเนิ่นนาน ข้าอุตส่าห์วางแผนทำให้นางแท้งลูก และยังหาวิธีทำให้เขายอมแต่งงานกับข้าได้ ลูกชายของข้ากลายเป็นผู้สืบทอดสกุลชิงแต่เขาก็ยังไม่เหลียวแล ข้าหาเรื่องไล่นางกับลูกสาวไปอยู่ที่อำเภอเฉินได้แล้ว เขาก็ยังกลับไปนำพวกนางกลับมาได้อีก หากเจ้าเป็นข้า...จะไม่รู้สึกแค้นใจบ้างหรือไร?”

เจียวมี่ถอนหายใจเบาๆ ความพยายามของนายหญิงนั้นนางรู้ดี การติดต่อมือสังหารแต่ละครั้งนางก็ล้วนได้รับรู้ด้วย จะว่าไปก็เป็นเรื่องประหลาดที่มือสังหารเหล่านั้นไปถึงอำเภอเฉินแล้วก็หายสาบสูญ มีเพียงกลุ่มสุดท้ายที่ไปแล้วพบเป็นศพลอยตามน้ำไปไกลถึงสองตำบล แต่มือปราบในอำเภอเฉินก็จับคนสังหารไม่ได้

“ข้าเข้าใจเจ้าค่ะ”

“ที่ข้าให้เจ้าไปส่งจดหมายให้กับใต้เท้าจื้อ เขาว่าอย่างไรบ้าง?”

เจียวมี่ยกยิ้มมุมปาก “ใต้เท้าบอกว่าจะหาโอกาสหลบเข้ามาเยี่ยมท่านที่นี่ เจ้าค่ะ”

“ดี! ว่าแต่ที่เจ้าไปนานๆ นี่นอกจากจะส่งจดหมายกับซื้อจดหมายข่าวแล้วมัวแต่ไปทำอันใดอยู่อีก?”

สาวใช้ที่เลยวัยแต่งงานอึกอักเล็กน้อย “ข้าไปแอบดูชิงหลานบุตรของอนุจังน่ะสิเจ้าคะ ได้ข่าวว่านางทำงานอยู่สำนักข่าวนกกระจิบ ไม่แน่ว่านางอาจจะเป็นคนจงใจเขียนข่าวใส่ร้ายนายหญิงก็ได้!”

“อ้อ! เป็นเช่นนี้นี่เอง มิน่าเล่า! เรื่องของข้าจึงถูกเขียนในข่าวซุบซิบอย่างต่อเนื่อง ท่านแม่ข้าแทบจะเอากระบุงมาคลุมหัวเดินอยู่แล้ว จังเยว่กับบุตรสาวช่าง เลวทรามนัก ใช้วิธีสกปรกเยี่ยงนี้มาทำลายชื่อเสียงของข้า”

“คุณหนูใหญ่สกุลมู่ก็ทำงานอยู่ที่นั่นกับนางด้วยนะเจ้าคะ”

“บุตรสาวของรองแม่ทัพมู่ที่ว่าถูกลักพาตัวไปตั้งแต่เล็กๆ แล้วเพิ่งหาตัวเจอน่ะหรือ?”

“เจ้าค่ะ ที่แท้นางก็คือจังเสี่ยวลิ่งสาวใช้ที่ติดสอยห้อยตามอนุจังมาจากเมืองพยัคฆ์เหินไงเจ้าคะ” เจียวมี่พยายามทบทวนความจำให้กับนายหญิงของตน ความจริงเรื่องนี้นางเคยเล่าให้นายหญิงฟังแล้วหนหนึ่งแต่เหมือนนายหญิงจะไม่ค่อยใส่ใจนัก

“อืม....ที่แท้ก็เป็นคนของจังเยว่ด้วย ยามนี้นางก็คงจะคิดว่าตัวเองเปลี่ยนจากห่านกลายเป็นหงส์แล้วสินะ ขนาดสาวใช้ยังกลายเป็นคุณหนูตระกูลใหญ่”

ซิวซีชวนยิ่งคิดยิ่งเจ็บใจ “นางผู้นี้กำจัดยากเย็นนัก ขนาดส่งนักฆ่าไปไม่รู้กี่เที่ยวก็ยังไม่อาจทำอันตรายนางได้ ข้าอยากรู้จริงๆ ว่าเพราะเหตุใด?”

“ข้าด้วยเจ้าค่ะ ข้าเองก็สงสัยเรื่องนี้มานานนัก!”

“เห็นทีคงต้องให้ใต้เท้าจื้อสืบหาความจริงเรื่องนี้ให้สักหน่อย บางทีข้างกายของนางอาจจะมีคนคอยติดตามดูแลอยู่ก็ได้”

จงเหยียนรู้สึกหงุดหงิดที่ได้เห็นทั้งเหล่าลู่และกังเฉินแต่งงานตัดหน้าตนเองคราวนี้ยังได้ยินข่าวใต้เท้าชิงได้รับสมรสพระราชทานกับจังฮูหยินภรรยานอกสมรสอีก เขายิ่งรู้สึกทั้งโมโหทั้งสลดใจที่ตนเองถูกเลื่อนงานแต่งงานไปอย่างไม่มีกำหนด

“ฟางเอ๋อร์ เมื่อไหร่ท่านพ่อของเจ้าจะใจอ่อนเสียที? หรือว่าข้าจะยอมเสี่ยงกับคมดาบเขา...วิวาห์เหาะกับเจ้าเสียก่อนดีหรือไม่?”

มู่เยี่ยนฟางใบหน้าแดงระเรื่อ เมื่อคู่หมั้นหนุ่มจูงแขนนางไปหลบหลังต้นไม้ใหญ่กอดหอมนางทั้งถามคำถามที่นางเองก็จนใจ

“องครักษ์จงใจเย็นก่อนสิเจ้าคะ คราวก่อนองค์ชายก็บอกแล้วว่าชินอ๋องรับปากจะช่วยเหลือ ข้าเห็นท่านพ่อฝากจดหมายมาให้ท่านแม่แล้วแต่ไม่รู้ว่าพวกท่านเขียนมาหากันเรื่องอันใด? คงต้องรอให้ท่านแม่ยอมบอกกล่าวด้วยตนเอง”

“เจ้าเห็นหรือไม่? ขนาดใต้เท้าชิงอายุปูนนี้แล้วยังจะแต่งงานตัดหน้าข้าไปอีก เจ้าคิดว่าข้าควรรู้สึกเช่นใด?” เขาพูดพลางหอมแก้มนางซ้ำอีกครั้ง

“แก้มข้าจะช้ำหมดแล้วนะเจ้าคะ?”

จงเหยียนยิ้มกรุ่มกริ่ม “เช่นนั้นให้ข้าหอมอย่างอื่นดีหรือไม่?” ชายหนุ่มเลิกแขนเสื้อนางขึ้นแล้วจูบตามผิวขาวเนียนทั่วทั้งแขนซ้ายและแขนขวา