เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 203

“หรือว่าจะเป็นอนุเผย?”

“ไม่น่าจะเป็นนางเจ้าคะคุณชายจิน ตัวเผยหนิงเอ๋อร์ไม่น่าจะคิดแผนได้ซับซ้อนขนาดนี้ หากว่าเราตามตัวชายชู้ตัวปลอมผู้นั้นได้ข้าว่าเรื่องนี้กระจ่างแน่”

“เช่นนั้นก็ควรทำเหมือนครั้งก่อนที่เจ้าเข้าไปสืบเรื่องอันธพาลในคุก คือวาดรูปชายชู้ผู้นี้ออกมาแล้วเราไปตามหากัน” องค์ชายสิบห้าพลันนึกขึ้นได้ “ครั้งก่อนก็สืบจนรู้แล้วว่าชายที่ว่าจ้างนักเลงพวกนั้นมาทำร้ายคุณชายรองสกุลเผยจนบาดเจ็บสาหัสก็คือคนของใต้เท้าจื้อ แต่พอจะไปจับกุมคนผู้นั้นกลับหายตัวไปเสียได้”

จินวั่งซู่สีหน้ากลุ้มกังวล “อย่างนี้จะสาวไปถึงไต้เท้าจื้อได้หรือพะยะค่ะ?”

“ก็ไม่ได้น่ะสิ! ข้าไปเลียบๆ เคียงๆ สอบถามแล้วใต้เท้าจื้อปฏิเสธว่าไม่เคยมีลูกน้องรูปร่างหน้าตาเช่นนั้น พวกเราจำต้องคว้าน้ำเหลว”

“หม่อมฉันว่าการจะสาวถึงตัวใต้เท้าจื้อน่าจะยากสักหน่อยเพคะ อย่างการบุกเข้าทลายหอโคมเขียวของสำนักมือปราบที่ผ่านมา แม้จะทำอย่างต่อเนื่องทว่ากลับยังคงมีผุดมาใหม่อยู่เรื่อยๆ แสดงให้เห็นว่าต้องมีผู้ที่รู้เห็นเป็นขุนนางใหญ่”

“อย่างคดีค้าเกลือเถื่อน ท่านอ๋องเก้าก็ได้ช่วยข้าสืบอยู่อีกทาง ยามนี้ค่อนข้างจะแน่ใจว่าเกี่ยวพันไปถึงขุนนางในกรมมหาดไทย แต่ไม่แน่ใจว่าจะเป็นสายใดเพราะในกรมนี้แตกเป็นสามสายอำนาจ”

“อ๊ะ! แล้วคดีของใต้เท้าจางล่ะพะยะค่ะองค์ชาย? ตกลงว่าเป็นคนกลุ่มใดที่เข้ามาลอบสังหาร?”

“ยังไม่รู้เลย ดูเหมือนคนร้ายจะทำงานได้หมดจดนัก ต่อให้ฆ่าใต้เท้าจางไม่ได้พวกเขาก็ไม่ทิ้งร่องรอยอะไรไว้ให้สืบข่าวได้เลย”

“อืม...หรือว่าจะเกี่ยวข้องกับการปราบปรามหอโคมเขียวเถื่อนพะยะค่ะ?”

“ก็น่าจะเป็นไปในทิศทางนั้น”

หลังจากปรึกษาหารือเรื่องคดีต่างๆ เรียบร้อยองค์ชายสิบห้าก็แจ้งให้ชิงหลานได้รู้เรื่องสมรสพระราชทาน นางสีหน้าเบิกบานสุดขีด จินวั่งซู่ถึงกับตบเข่าฉาด!

“นั่นปะไร? เรื่องนี้ต้องกลายเป็นเรื่องโด่งดังอีกเรื่องแน่! แล้วพิธีสมรสจะเกิดขึ้นเมื่อใดหรือพะยะค่ะ?”

“กำหนดไว้แล้วว่าวันที่ยี่สิบแปดเดือนนี้”

ชิงหลานนึกอยากจะเห็นสีหน้าของท่านปู่กับท่านย่าแห่งสกุลชิงนักว่าคนทั้งสองจะแสดงออกอย่างไรเมื่อได้รู้ว่าจังเยว่ลูกสะใภ้ที่พยายามกีดกันมานานผู้นั้น สุดท้ายก็กลายมาเป็นฮูหยินเอกของบุตรชายจนได้

หลังจากกงกงผู้ใกล้ชิดฮ่องเต้เดินทางมาประกาศพระราชโองการให้กับสกุลชิงฟังจนจบแล้ว ฮูหยินไช่จิวฝูกับผู้เป็นสามีคือชิงหานเจี้ยถึงกับหน้าถอดสี นางอุตส่าห์คิดจะหาฮูหยินใหม่จากตระกูลใหญ่ที่เหมาะสมกับตำแหน่งอันสูงส่งของบุตรชายกลับต้องได้รับสมรสพระราชทานเป็นลูกสะใภ้ที่มิเคยต้องการ แม้ยามนี้สกุลจังก็กลายเป็นตระกูลขุนนางที่มีศักดิ์ฐานะสูงขึ้นแล้ว แต่เมื่อเทียบกับตำแหน่งเจ้ากรมกลาโหมก็ยังถือว่าไม่คู่ควร

ชิงเว่ยหันไปมองหน้าบิดามารดาแล้วก็แสร้งทำหน้าเรียบเฉย

“ท่านพ่อท่านแม่ นี่เป็นสมรสพระราชทานจากฮ่องเต้ข้าก็คงปฏิเสธมิได้ ดังนั้นพวกท่านก็รีบกำกับบ่าวไพร่เตรียมการเถิดขอรับ วันที่ยี่สิบแปดก็แค่ปลายเดือนแล้ว หากยังชักช้าอยู่ฤกษ์งามยามดีที่ฮ่องเต้ทรงพระราชทานมาจะเสียหายและศีรษะของพวกเราทุกคนในจวนก็คงจะหลุดออกจากบ่าตามไปด้วย”

“เหตุใด?....เหตุใดฮ่องเต้จึงทรงเห็นดีเห็นงามพระราชทานสมรสให้เจ้ากับจังเว่ย นางก็เป็นแค่บุตรขุนนางเล็กๆ ที่เกษียณไปแล้วเท่านั้น?” ฮูหยินไช่จิวฝูเสียงแหบพร่าด้วยความสะเทือนใจ นางเอ่ยปากถามบุตรชายอย่างยากเย็น

ใต้เท้าชิงยิ้มน้อยๆ “ท่านแม่สงสัยว่าข้าทำให้ฮ่องเต้ทรงยอมรับเรื่องนี้ได้อย่างไรหรือขอรับ?”

“ใช่! แม่คิดว่าเป็นเพราะเจ้า”