เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 206

พิธีการส่งตัวเรียบร้อยแล้ว ชิงหลานกับมู่เยี่ยนฟางยืนคุยกันอยู่ระเบียงหน้าเรือนใหญ่ วันนี้เป็นครั้งแรกที่ชิงหลานได้พบหน้าท่านปู่กับท่านย่า แม้ท่านผู้เฒ่าทั้งสองจะดูเก้อเขินที่จะโอภาปราศัยกับนางแต่ยังเรียกให้นางไปนั่งใกล้ๆ เผยมู่ซีที่อยู่ในร่างหลานสาวของคนทั้งสองพอจะดูว่าสองสามีภรรยาสูงวัยมีทั้งความกระดากที่เคยรังเกียจและอยากจะชื่นชมที่เห็นองค์ชายสิบห้าคอยประทับอยู่ใกล้นางไม่ห่าง

‘นี่ล่ะนะ...คนทั้งหลายก็ยังข้ามความอยากมีหน้ามีตาไปมิได้’

นางพอจะดูออกฮูหยินผู้เฒ่าผู้นี้ยังคงยึดติดกับยศถาบรรดาศักดิ์อยู่มาก ที่ยินดีต้อนรับจังเว่ยในครั้งนี้ส่วนหนึ่งเพราะสมรสพระราชทานและอีกส่วนหนึ่งคงมีเหตุมาจากบุรุษที่ยืนเคียงข้างนางผู้นี้

มู่เยี่ยนฟางเล่าเหตุการณ์ที่นางเคยเข้ามาอยู่ในจวนสกุลชิงนี้ช่วงหนึ่งให้กับคุณหนูฟัง แม้จะมาพักได้ไม่นานคุณหนูมู่หรืออดีตคือสาวใช้จังเสี่ยวลิ่งก็จดจำความ ใจดำของฮูหยินผู้เฒ่าได้ไม่ลืม

“ฮูหยินผู้เฒ่าไม่ชอบจังฮูหยินเพราะอยากจะได้คุณหนูตระกูลใหญ่มาเป็นสะใภ้จึงได้ไล่ให้พวกเราสองคนไปอยู่ที่อื่นเจ้าคะ” จังเสี่ยวลิ่งในครั้งนั้นยังเป็นเพียงเด็กน้อยที่ติดตามคุณหนูจังเยว่มาจากเมืองพยัคฆ์เหิน ใต้เท้าชิงขัดมารดาไม่ได้จึงไปเช่าเรือนข้างนอกให้นางสองคนได้อยู่อาศัยและแวะเวียนไปหาทุกวัน

“นายท่านไปหาฮูหยินทุกวันกระทั่งนางตั้งท้อง คราวนั้นคุณหนูซิวช่างร้ายกาจส่งคนมาวางยาในอาหารที่พวกเราซื้อกินกระทั่งฮูหยินต้องแท้งพี่ชายของคุณหนูไป”

ชิงหลานแสยะยิ้มร้าย “ไม่ต้องห่วงหรอกฟางเอ๋อร์ แค้นของพี่ชายข้า ข้าจะเอาคืนกับซิวซีชวนเอง”

ชิงหลานหรืออันที่จริงก็คือเผยมู่ซีมิได้มีความรู้สึกผูกพันอันใดกับผู้อาวุโสในตระกูลชิง นางก็ทำเพียงแต่คารวะไปตามหน้าที่ ในใจก็วางแผนจะทำให้ฮูหยินไช่จิวฝูได้รับบทเรียนจากความใจดำเสียบ้าง

‘ดูก็รู้ว่านางเห็นแก่จะได้หลานเขยเป็นองค์ชายจึงดีกับข้าเช่นนี้’

มู่เยี่ยนฟางมองไปรอบๆ “คุณหนูท่านอยากเห็นเรือนที่ข้ากับฮูหยินเคยมาอยู่หรือไม่เจ้าคะ? น่าจะเป็นทางโน้นเจ้าค่ะ”

“พอดีล่ะ ถือโอกาสไปดูเรือนใหม่ของข้าสักหน่อย เอาไว้ท่านแม่แต่งงานครบสามวันแล้วข้าค่อยจะย้ายข้าวของมาที่นี่ ท่านพ่อบอกว่ายังขาดเครื่องเรือนอีกสองสามอย่างที่สักทำยังไม่ครบ”

สองนายบ่าวเดินอ้อมไปตามทางเดินมีหลังคาคลุมผ่านหน้าเรือนของอนุหลังแรก มู่เยี่ยนฟางมองเห็นเด็กชายผู้หนึ่งกำลังเล่นเตะลูกขนไก่อยู่ท่ามกลางสาวใช้และ หมัวมัวที่เป็นสาวใช้อาวุโสคอยดูแล

“นั่นไงเจ้าคะ? ชิงเสี้ยว บุตรชายของอนุผัง”

“อ้อๆ น้องชายของข้าน่ะเอง” บิดาเล่าให้ฟังว่านางยังมีน้องชายที่เกิดจากอนุผังหนึ่งคนและน้องสาวที่เกิดจากอนุอันอีกหนึ่งคน “อย่าเพิ่งไปทักทายเขาเลยเอาไว้ให้เขาพบกับข้าเป็นทางการก่อนเถอะ”

มู่เยี่ยนฟางพยักหน้าแล้วเดินวนอ้อมไปยังเรือนอนุภรรยาอีกคน เมื่อมองเห็นสาวน้อยที่นั่งอยู่บนรถเข็นก็พลันนึกได้

“คุณหนู นั่นไงเจ้าคะ? ชิงเว่ยเว่ย บุตรสาวของอนุอัน”

“อืม...นางช่างน่าสงสารนัก นางอายุยังน้อยแต่กลับเดินไม่ได้พูดไม่ได้ เจ้าว่าหากเราพานางไปหาท่านหมอหญิงเกาจะพอช่วยได้หรือไม่?”

“นั่นน่ะสิเจ้าคะ! ใต้เท้าชิงอาจจะไม่เคยรู้จักท่านหมอหญิงเกาก็เป็นได้เพราะนางไม่ค่อยอยู่ในเมืองหลวงนัก ยามนี้ก็ยังไม่รู้ว่าอยู่หรือไม่? นางยิ่งชอบเดินทางไปต่างเมือง พวกเราคงต้องแวะไปดูนางสักหน่อยแล้ว”

พวกนางเดินวนไปจนถึงเรือนขนาดกลางหลังใหม่ที่มองไปไม่ไกลก็เป็นเรือน ฮูหยินเอกที่เพิ่งถูกเปลี่ยนเจ้าของ

“พวกเดินอ้อมมาเสียจนแทบจะเป็นวงกลมอยู่แล้ว”

“คุณหนูเรือนของท่านโอ่อ่าสวยงามกว่าเรือนของข้าที่สกุลมู่เสียอีก”

ชิงหลานกวาดตามองไปรอบๆ อย่างพึงพอใจ “ข้ารู้สึกไปเองหรือเปล่าว่าเรือนนี้สวยกว่าทุกเรือนในสกุลชิง?”

“ไม่ได้คิดไปเองหรอก ข้าดูแล้วก็สวยกว่าจริงๆ ดูเหมือนใต้เท้าชิงจงใจจะสร้างเช่นนี้เพื่อเป็นการชดเชยให้คุณหนู”