เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 227

งานวิวาห์ของจงเหยียนก็มาถึง เสียงบรรเลงเครื่องสายเครื่องเป่าดังไปทั่วท้องถนน โดยปกติแล้วเจ้าบ่าวจะต้องขี่ม้าอย่างองอาจเพื่อไปรับเจ้าสาวที่หน้าจวน ทว่าองครักษ์จงในชุดเจ้าบ่าวสีแดงกลับต้องให้หัวหน้าองครักษ์กังช่วยประคองบนหลังม้านำขบวนไปรับเจ้าสาวที่จวนสกุลมู่

ผู้คนล้วนชี้ชวนและเล่าลือกันว่าเป็นเพราะเจ้าบ่าวบาดเจ็บสาหัสจึงไม่อาจจะเดินเหินได้สะดวกอย่าว่าแต่จะจับกระบี่เลย แม้แต่หยิบตะเกียบก็ยังทำไม่ได้ แต่เพราะทั้งสองตระกูลไม่ต้องการให้เสียฤกษ์จึงได้ชิงจัดงานแต่งงานเสียให้เรียบร้อยไป

ครั้นขบวนรับเจ้าสาวยาวเหยียดกลับมาถึงคฤหาสน์สกุลจง ภายในห้องโถงใหญ่ทำพิธีอนุญาตเพียงบิดามารดาของเจ้าบ่าวเจ้าสาวและองค์ชายสิบห้า ผู้เป็นนายเท่านั้น

“คุณชายจิน ที่พวกเขาไม่ให้พวกเราเข้าไปดูพิธีกราบไหว้ให้ห้องโถงนี่มิใช่เกรงว่าเจ้าบ่าวจะอับอายที่คุกเข่าและโค้งไม่ได้หรือหรอก?” ชิงหลานแกล้งพูดเสียงดังท่ามกลางแขกเหรื่อที่รออยู่ด้านนอก

“ก็คงเป็นเช่นนั้น องครักษ์จงโดนพิษเสียจนกระดิกกระเดี้ยไม่ได้ นี่หากไม่ห่วงว่าฤกษ์ที่ดีที่สุดในปีนี้มีเพียงวันเดียวก็คงจะไม่ได้แต่งแล้ว” จินวั่งซู่ก็ออกความเห็นด้วยเสียงอันดังไม่แพ้กัน

ตามธรรมเนียมเมื่อส่งบ่าวสาวเข้าห้องหอแล้ว เจ้าบ่าวต้องออกมารับแขก ทว่าสภาพของจงเหยียนในชุดสีแดงปักลวดลายมงคลงดงามนั้นกลับออกมาพบผู้คนที่มาแสดงความยินดีด้วยการนั่งเอียงคออยู่บนรถเข็น โดยมี กังซือเฉินที่เป็นองครักษ์วังหลวงด้วยกันคอยเข็นรถให้ ทุกคนจึงไม่กล้าชนจอกสุรากับเจ้าบ่าวมีเพียงยกจอกซดอวยพรขอให้เขามีบุตรชายในเร็ววัน

ชิงหลานกวาดตามองไปรอบๆ แล้วหันไปกระซิบกระซาบกับจินวั่งซู่

“คุณชายจิน ท่านว่าพวกมันจะแฝงตัวอยู่ในนี้หรือไม่?”

เจ้าของสำนักข่าวนกระจิบใช้พัดงูดำป้องปาก “เจ้าคิดหรือว่าพวกมันจะยอมพลาดงานนี้!”

องค์ชายสิบห้าที่วางแผนจับโจรในงานคอยยืนสังเกตการณ์อยู่อีกมุมหนึ่ง พระองค์มองเห็นคนรักอยู่ไกลๆ จนใจที่ยังไม่สะดวกในการพูดคุยกับนาง ยามนี้ทรงกังวลยิ่งนักเพราะยังไม่มั่นพระทัยว่าคนร้ายจะบุกมาในยามใด

จงเหยียนกวาดสายตามองแขกเหรื่อรอบๆ งานทั้งคอยพยักหน้ารับคำอวยพรจากทุกๆ คน

“คุณหนูมู่ช่างน่าสงสารนัก ครั้นจะได้แต่งงานเจ้าบ่าวก็กลับมาบาดเจ็บหนักเช่นนี้ หากเป็นลูกสาวข้า ข้าคงล้มเลิกงานแต่งไปแล้ว”

“เจ้าดูสภาพเจ้าบ่าวไม่ต่างจากคนตายสักนิด ไม่เพียงแต่เดินเหินไม่ได้ ยังพูดไม่ได้อีกด้วย เห็นทีรองแม่ทัพมู่คงไม่ได้อุ้มหลานเป็นแน่”

แม้ปากแขกหลายคนจะอวยพรให้จงเหยียนสุขภาพแข็งแรงมีบุตรชาย เร็วไว แต่ในใจก็อดเวทนามิได้ กังซือเฉินที่เข็นรถให้สหายทำหน้าที่คอยดื่มแทนบ้างเป็นบางครั้งและสังเกตคนในโต๊ะอาหารแต่ละคนอย่างถี่ถ้วน

หมิงเฉิงอวี่ทรงมองเห็นความผิดปกติของแขกโต๊ะมุมสุดที่มีคนเข้ามาหาและพยักหน้าให้กันก่อนจะเดินตามกันออกไปข้างนอก ทรงหันไปสะกิดกังเฉินองครักษ์คนสนิทในทันที พระองค์ทรงกุมกระบี่ที่ซ่อนไว้ในเสื้อคลุมเพื่อเตรียมพร้อม วันนี้ทรงนำกระบี่เล่มใหม่ที่ได้รับพระราชทานจากหมิงฮ่องเต้ออกมาด้วย แขกผู้ใหญ่เริ่มทยอยขอตัวกลับเหลือเพียงคนหนุ่มคนสาวที่ยังคงนั่งอยู่ในงาน ฝ่ายบุรุษโสดก็มาคอยเมียงๆ มองๆ เพื่อนเจ้าสาวเผื่อจะถูกตาต้องใจ ฝ่ายคุณหนูที่ยังไม่ออกเรือนทั้งหลายก็หวังจะได้องครักษ์และขุนนางหนุ่มๆ สักคนเช่นกัน

“ดูเหมือนว่าพอผู้อาวุโสทยอยกลับ บุรุษแปลกหน้าจะเพิ่มขึ้นนะ”

“พวกเขามิใช่ขุนนางชั้นผู้น้อยหรอกหรือเจ้าคะ?”

“ถ้าเป็นพวกนายทหารของกองทัพพยัคฆ์เหินข้าก็พอจะดูท่าทางออก แต่พวกขุนนางชั้นผู้น้อยอย่างที่เจ้าว่าในงานนี้ไม่น่าจะมีมากนัก เจ้าสังเกตดูสิ! หากโต๊ะใดดูไม่คุ้นเคยทักทายกับโต๊ะอื่นแสดงว่าไม่ใช่พวกทหารหรือขุนนางในกรมกลาโหมที่เป็นแขกฝ่ายรองแม่ทัพมู่”