เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 228

ร่างของคนร้ายนอนตายเกลื่อนกลาด พวกเขาแต่งกายเลียนแบบขุนนางชั้นผู้น้อยเข้ามาปะปนกับแขกในงานเป็นจำนวนมากโดยที่ก็ไม่รู้ว่าแขกในงานที่เหลือเกือบครึ่งก็เป็นมือปราบและองครักษ์วังหลวงปลอมตัวมา

“ระวังอย่าให้คนที่เหลือฆ่าตัวตาย!” หมิงเฉิงอวี่ทรงรีบสั่งการ องครักษ์ส่วนพระองค์ใช้ม้วนผ้าเล็กๆ อุดปากคนร้ายหกคนที่ยังเหลือเพื่อมิให้กัดลิ้นฆ่าตัวตาย และมัดมือไพล่หลังเพื่อป้องกันพวกมันแอบกลืนยาพิษ

กังเฉินหัวหน้าองครักษ์สั่งให้ค้นหายาพิษที่คนร้ายซุกซ่อนไว้ในร่างกาย เมื่อพบห่อยาเล็กๆ ที่ถูกแอบไว้ในซอกสายรัดเอวก็รีบนำมาถวายให้องค์ชาย สิบห้าทอดพระเนตร

“ส่งไปให้ท่านหมอเกาตรวจพิษทันที”

“พะยะค่ะ”

“นำคนทั้งหกไปขังที่สำนักองครักษ์เสื้อแพร! มือปราบโหยวจัดการเรื่องศพพวกนี้ให้เรียบร้อย ตรวจสอบภูมิหลังพวกมันด้วย”

มือปราบส่วนหนึ่งลำเลียงแขกเหรื่อกลับบ้านเรือน สำหรับผู้บาดเจ็บก็นำไปส่งตามโรงหมอ ใต้เท้าจางยืนมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างสงบนิ่ง

“กระหม่อมช่างไร้ความสามารถนัก มิคิดว่าจะมีคนฆ่าคิดสังหารเจ้าบ่าวในวันสำคัญเช่นนี้” สายตาของจางหยงหย่วนมองดูจงเหยียนที่ยังนั่งอยู่รถเข็นโดยมีผู้อารักขาหลายคน

องค์ชายหมิงเฉิงอวี่ทรงเดินเข้าไปใกล้จงเหยียน ขณะมองหน้าใต้เท้าจาง

“พวกเขาคงหวังฆ่าปิดปากองครักษ์จงเพราะคิดว่าเขาเห็นบางอย่างเข้า แต่ใต้เท้าจาง ท่านก็ดูสิ! จงเหยียนง่อยเปลี้ยขนาดนี้ ทั้งยังพูดไม่ได้ดูท่าคงจะไม่รู้ความลับอย่างที่คนพวกนั้นคิดหรอก ที่จัดงานแต่งงานวันนี้ก็เพราะคนทั้งสองตระกูลเห็นพ้องต้องกันว่าอยากจะเอาเขากลับไปรักษาที่สกุลมู่จึงได้แต่งงานเสียให้เสร็จสิ้นเพื่อให้หมดข้อครหา ข้าเองก็เกรงว่าเขาจะถูกฆ่าปิดปากจึงได้เตรียมการเอาไว้ ไม่คิดว่าจะเป็นจริงเสียด้วยซ้ำ”

ใต้เท้าจางจำใจพยักหน้า อันที่จริงการที่องค์ชายสิบห้าทรงเตรียมคนมาในงานวันนี้เป็นการข้ามหน้าข้ามตาเขาในฐานะหัวหน้าสำนักมือปราบเมืองหลวง แต่เพราะอีกฝ่ายเป็นพระอนุชาของฮ่องเต้จึงไม่อาจจะเอ่ยคำตำหนิได้

“อ้อ! ข้าต้องขออภัยใต้เท้าจางอย่างยิ่งที่เตรียมการโดยมิได้แจ้งให้ท่านทราบ ข้าคิดว่าบางทีอาจจะมิเกิดเรื่องอันใดหากบอกท่านไปจะกลายเป็นการทำให้ท่านหมดสนุกเสียเปล่า”

“พะยะค่ะ” จางหยงหย่วนก้มหน้าซ่อนแววตาเกลียดชังไว้ เมื่อเงยหน้าอีกครั้งก็ปรับสีหน้าได้เป็นอย่างดี

“เรื่องชันสูตรศพนักฆ่าพวกนี้ ข้าฝากท่านดูแลด้วยก็แล้วกันนะ”

“พะยะค่ะ”

เมื่อเห็นว่าบ่าวและสาวใช้ของจวนสกุลมู่และคฤหาสน์สกุลจงถูกเกณฑ์มาช่วยกันทำความสะอาดเก็บกวาดรอยเลือดและซากปรักหักพังทั้งหลาย ใต้เท้าจางจึงขอตัวลากลับไปดูแลการชันสูตรศพตามที่องค์ชายทรงฝากฝัง

จงเหยียนถอนหายใจอย่างโล่งอก หันมาหาองค์ชายที่ยืนอยู่ข้างๆ ลดเสียงลงพอได้ยินกันสองคน

“กระหม่อมเกือบจะกระโจนเข้าไปช่วยกังเฉินแล้วนะพะยะค่ะ แต่หันไปมองเห็นใต้เท้าจางแอบอยู่มุมผนังเสียก่อน นึกว่าลากลับไปพร้อมกับขุนนางอาวุโสทั้งหลายแล้ว"

“ก็คงจะคอยดูว่าเจ้าจะตายหรือไม่? เมื่อครู่ไม่สังเกตสีหน้าของเขาหรอกหรือ? ยังคงไม่คลายความสงสัยว่าเจ้ารู้เห็นความลับในคืนนั้นหรือไม่?”

“กระหม่อมต้องแสร้งเป็นง่อยเช่นนี้ไปอีกนานหรือไม่พะยะค่ะ?”

“อีกสักพัก ยามนี้จางหยงหย่วนคงวุ่นวายใจอยู่ไม่น้อย ข้าจะให้คนตามสะกดรอยดูว่าเขาจะทำเช่นไรต่อไป”