เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 236

พระราชโองการถูกอัญเชิญมาประกาศยังสกุลชิงโดยกงกงอาวุโส ฮูหยินผู้เฒ่าไช่จิวฝูกับสามีชิงหานเจี้ยยินดีเป็นล้นพ้น เกียรติยศที่ทั้งสองแสวงหากันมาค่อนชีวิตเข้ามาสู่ตระกูลต่อเนื่องกันในช่วงนี้

“ท่านพี่ ท่านดูสิในที่สุดพวกเราก็ได้เป็นพระญาติกับราชวงศ์หมิง ช่างนับเป็นวาสนาสูงส่ง”

“กำหนดการที่ทางพระราชวังว่าไว้ไม่อาจทำให้เสียหายได้ เจ้าต้องรีบกำกับคนในจวนเตรียมงานอภิเษกสมรสแล้วล่ะ”

สองสามีภรรยาหันไปสั่งลูกสะใภ้และหยุนเถิงที่เป็นพ่อบ้านให้วางแผนเตรียมตัวทันที พิธีอภิเษกสมรสครั้งนี้เร่งรัดนักเหลือเวลาอีกเพียงเดือนครึ่งเท่านั้น คนทั้งจวนสกุลชิงจึงดูวุ่นวาย

ใต้เท้าชิงยิ้มแย้มแจ่มใสให้กับจังฮูหยิน นอกจากข่าวดีที่จะได้บุตรเขยเป็นถึงองค์ชายแล้ว ยังมีข่าวดีเพิ่มมาอีกว่าจังฮูหยินกำลังตั้งครรภ์อ่อนๆ ทว่า จังเยว่บอกสามีให้เก็บเป็นความลับเสียก่อน รอให้บุตรสาวออกเรือนค่อยบอกกล่าว

“น้องหญิงข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะมีทายาทให้ข้าอีก” ใต้เท้าชิงจับมือภรรยาแล้วยิ้มให้นางอย่างชื่นมื่น เขาชะโงกหน้าเข้าไปใกล้แล้วกระซิบระหว่างที่พานางเดินเข้าไปในโถง “สมแล้วที่ข้าต้องเหนื่อยอยู่ทุกคืน”

“ท่านพี่! ดูพูดเข้าสิเจ้าคะ ประเดี๋ยวผู้อื่นก็มาได้ยินเข้า”

“เจ้าจำมิได้หรือ? ข้าเคยบอกเจ้าว่าอยากมีลูกกับเจ้าสักสี่ห้าคน นี่ก็นับเป็นคนที่สามแล้ว เดี๋ยวเรามีอีกสองคนดีหรือไม่?”

จังเยว่หน้าสลดลงไปเมื่อนึกถึงบุตรชายคนโตที่นางต้องแท้งไป ใต้เท้าชิงเห็นภรรยาดูโศกเศร้าก็พลันนึกขึ้นได้

“ข้าขอโทษ ข้ามันปากไม่ดี พูดถึงเรื่องที่ทำให้เจ้าต้องเศร้าอีกแล้ว”

จังฮูหยินเงยหน้าขึ้นมองสามีหยาดน้ำใสๆ คลอนัยน์ตา “ท่านพี่! ข้าหวังว่าเด็กในท้องคนนี้จะเป็นบุตรชายของเรากลับมาเกิดอีกครั้งเจ้าค่ะ”

ใต้เท้าชิงประคองภรรยาเข้ามากอดปลอบใจ

“ข้าเองก็หวังเช่นนั้น ขอให้เราได้บุตรชายคืนมา”

ชิงหลานนำเหล่าลู่และเจิงอิ่งไปเข้าเฝ้าองค์ชายสิบห้าที่วังพยัคฆ์ขาว หมิงเฉิงอวี่ที่ทรงทราบพระราชโองการดีพระทัยยิ่งนักรีบเสด็จออกมาต้อนรับว่าที่พระชายาด้วยความร้อนพระทัย

“ข้ากำลังจะไปหาเจ้าพอดี เจ้ากลับมาที่นี่เสียก่อน เห็นที่เราสองคนคงจะใจตรงกันแล้ว”

เหล่าลู่กับเจิงอิ่งที่ยืนอยู่ข้างหลังชิงหลานเห็นอากัปกิริยาขององค์ชาย สิบห้าแล้วแทบจะกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่ไหวต้องรีบก้มหน้าลงในทันที

“องค์ชาย ท่านอาจารย์ก็มาด้วยนะเพคะ” ชิงหลานยิ้มขัดเขิน องค์ชายทรงแทบจะตรงเข้ามาสวมกอดนางอยู่แล้ว ดีที่ทรงยั้งไว้ได้ทันเมื่อมาประชิดตัวนางจึงทรงทำเพียงจับมือของนางสองข้างขึ้นมากุม

“หม่อมฉันมีเรื่องสำคัญจะกราบทูลเพคะ”

หมิงเฉิงอวี่ทรงรีบพานางเสด็จเข้าไปข้างใน นางจึงกราบทูลเรื่องของกระบี่ทิวาที่เคยคุยกันเมื่อครั้งก่อน องค์ชายจึงหันไปสั่งให้หัวหน้าองครักษ์กังไปหยิบกระบี่ออกมาให้เหล่าลู่ได้ชม

“อาจารย์ลู่ นี่เป็นของจริงใช่หรือไม่?”

“จริงพะยะค่ะ เพียงแต่พระองค์ไม่อาจจะใช้พลังแฝงที่อยู่ในกระบี่นี้ได้” เหล่าลู่ขออนุญาตตรวจลมปราณขององค์ชาย หลังจากแตะสำรวจร่างกายตามจุดสำคัญแล้วเขาก็ได้แต่ส่ายหน้าด้วยความเสียดาย