เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 237

มือปราบหลายสิบนายกรูกันเข้าไปในจวนสกุลจื้อตามด้วยองครักษ์ประจำพระองค์ขององค์ชายสิบห้า พ่อบ้านรีบวิ่งไปรายงานเหตุด่วนกับใต้เท้าจื้อโดยเร่งด่วน ยามนั้นจื้อซุ่นซีที่กำลังเปิดดูรายชื่อของผู้ที่ได้รับสินบนจากตนในห้องหนังสือกำลังครุ่นคิดถึงวิธีการหาเงินผิดกฎหมายอย่างใหม่ๆ

‘ตราบใดที่องค์ชายสิบห้ายังคงกำกับดูแลสำนักมือปราบเมืองหลวงอยู่เช่นนี้ ข้าก็คงไม่อาจจะทำหอคณิกาเถื่อนหรือขายเกลือหนีภาษีได้’

เมื่อพ่อบ้านเคาะประตูเรียกด้วยความตื่นตระหนก เหล่าหนานที่ยืนอยู่ข้างใต้เท้าจื้อก็รีบตรงไปเปิดประตูสอบถามในทัน

“เกิดเรื่องแล้วขอรับ! องค์ชายสิบห้านำมือปราบกับองครักษ์เสด็จมาบุกจวนของเรา ยามนี้ประทับอยู่ลานด้านหน้าแล้วขอรับ!”

จื้อซุ่นซีตื่นตระหนก หากองค์ชายสิบห้ากล้ามาบุกถึงเรือนของเขาเช่นนี้เห็นทีคงจะมีเรื่องใหญ่จริงอย่างที่เหล่าหนานว่า

“รีบออกไปรับหน้าเร็วเข้า!”

เมื่อใต้เท้าจื้อออกไปถึง ปรากฏว่าคนทั้งเรือนของตนถูกมือปราบเกณฑ์ออกมาคุกเข่าอยู่ลานหน้าเรือนใหญ่อย่างพร้อมเพรียงกัน

“จื้อซุ่นซีรับราชโองการ!”

เสียงประกาศขององครักษ์กังทำเอาใต้เท้าจื้อถึงกับเข่าอ่อน ท่านกงกงอาวุโสที่เดินตามหลังองค์ชายสิบห้าก้าวออกมาข้างหน้า กางม้วนผ้าสีเหลืองออกแล้วอ่านด้วยเสียงดังฟังชัด

ถ้อยคำในพระราชโองการนั้นเอ่ยถึงการจับกุมอาลักษณ์อาวุโสที่เกษียณงานออกจากวังหลวงทำการปลอมแปลงลายมือของผู้อาวุโสสกุลจูตามคำขอร้องของก้งหลันโดยจื้อเหอตี้ก็มีส่วนรู้เห็นเพื่อหวังให้ฮ่องเต้พระราชทานการสมรสระหว่างองค์ชายสิบห้ากับจื้อต่ายวีบุตรสาวของใต้เท้าจื้อซึ่งเป็นหลานสาวของสามีของก้งหลัน

“....โทษหลอกลวงเบื้องสูงในครั้งนี้ให้นำตัวก้งหลันกับจื้อเหอตี้ไปประหารในทันที พร้อมทั้งนำตัวจื้อซุ่นซีและจื้อต่ายวีไปสอบสวน..จบราชโองการ”

คนทั้งจวนตัวสั่นงันงก นี่เป็นโทษหลอกลวงเบื้องสูง นับว่าฮ่องเต้ยังทรงมีพระทัยเมตตาไม่สั่งประหารทั้งตระกูล ก้งฮูหยินเป็นลมล้มไปในบัดดล

“หลันเอ๋อร์! หลันเอ๋อร์!” จื้อเหอตี้ร้องเรียกภรรยาทั้งๆ ที่ตนเองก็แทบจะเป็นลม เขามิได้เป็นห่วงก้งหลันทว่ามือที่คว้าไปเจอนางแล้วกลับสะบัดทุบตีภรรยาที่นอนสิ้นสติอยู่ใกล้ๆ “เป็นเพราะเจ้า! เป็นเพราะเจ้าที่คิดเรื่องอุตรินี้แท้ๆ ข้าอยู่ดีๆ ก็มาเคราะห์ร้ายเพราะเจ้าโลภมากอยากเป็นพระญาติกับฮ่องเต้”

บรรดาอนุภรรยาทั้งหลายต่างร้องไห้กันระงม จื้อซุ่นซีตกใจแต่ไม่แสดงออกมากนัก เขารู้สึกสงสัยว่าอาลักษณ์อาวุโสผู้นั้นถูกนำตัวไปซ่อนไว้อย่างมิดชิด ผู้ใดกันจึงสามารถไปตามตัวมาได้? เขาเคยคิดจะฆ่าคนผู้นั้นทิ้งตั้งแต่ทำจดหมายเสร็จแล้ว ทว่าก้งหลันไม่ยอมจึงได้นำมาซึ่งความเคราะห์ร้ายในวันนี้

“ท่านพ่อ! พวกเราไม่รู้เรื่องเลยสักนิดนี่เจ้าคะ เหตุใดต้องมาถูกคุมขังด้วย?” จื้อต่ายวี่ร้องขึ้นท่ามกลางเสียงร้องไห้คร่ำครวญของคนรอบข้าง

อนุเผยขยับไปกอดแขนสามีไว้แน่น “นายท่าน! โถ! ท่านไม่น่าเคราะห์ร้ายเลยนะเจ้าคะ” ในที่สุดสิ่งที่น่านางคิดก็เกิดขึ้นจนได้ นางนึกถึงทรัพย์สินที่จะสามารถโยกย้ายได้อย่างสะดวกในช่วงที่จื้อซุ่นซีถูกจับกุมไป

‘เฮ้อ! ข้ารู้อยู่แล้วว่าคนที่กล้าต่อกรกับพระราชวงศ์ย่อมมีจุดจบเช่นนี้ ดีที่ข้ายืดเยื้อไม่ยอมเป็นฮูหยินเอก ไม่เช่นนั้นก็คงเคราะห์ร้ายเช่นกัน’

“ลากตัวพวกเขาไปได้แล้ว!” องค์ชายสิบห้าทรงยกยิ้มมุมพระโอษฐ์ การได้นำตัวจื้อซุ่นซีไปกักขังก็เท่ากับเป็นการหลอกล่อให้คนที่เกี่ยวข้องทั้งหมดเกิดความปั่นป่วน

ยามนั้นจื้อจื่อชงออกไปออกไปดูเรือนที่เพิ่งซื้อใหม่ในนามของขุนนางขั้นแปดผู้หนึ่งที่รับสินบนจากใต้เท้าจื้ออยู่บ่อยๆ จึงมิได้อยู่รับราชโองการ เหล่าหนานควบม้าฝีเท้าดีออกไปแจ้งเหตุให้เขาได้ทราบ