เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 251

ใต้เท้าชิงได้ยินว่าเว่ยเว่ยมานอนกับพี่สาวจึงคิดจะแวะมาดูพวกนางเสียหน่อย ชิงเว่ยเว่ยรีบวิ่งเข้าไปในห้อง ส่วนองค์ชายก็เข้าไปซ่อนอยู่ในตู้เสื้อผ้าสองพี่น้องแสร้งทำเป็นนั่งเล่นหมากขาวดำอยู่บนโต๊ะข้างหน้าต่าง สาวใช้ของ ชิงเว่ยเว่ยยอบกายต้อนรับนายท่านอย่างนอบน้อมด้วยใจตุ้มๆ ต่อมๆ ในฐานะผู้สมรู้ร่วมคิด

“คุณหนูอยู่ข้างในเจ้าค่ะ”

“ดี!” ใต้เท้าชิงพยักหน้าเมื่อสาวใช้เปิดประตูให้

“ท่านพ่อ! มีธุระด่วนอันใดหรือเจ้าคะ?”

“เอ๋? พ่อไม่มีธุระก็มาเยี่ยมพวกเจ้ามิได้หรือ?” ใต้เท้าชิงรู้สึกถึงความผิดปกติจึงได้เดินไปรอบๆ ห้องคล้ายจะสำรวจจนสองพี่น้องรีบสบตากัน

“ท่านพ่อ มานั่งตรงนี้สิเจ้าคะ” ชิงเว่ยเว่ยรีบอาศัยความเป็นบุตรสาวคนโปรดลุกขึ้นไปดึงแขนบิดา

“นี่พวกเจ้าดื่มชากันสามถ้วยเลยหรือ?” ใต้เท้าชิงมองดูกาน้ำชาเล็กที่พวกนางติดเตาไว้ มีถ้วยน้ำชาสามถ้วยวางเรียงกันอยู่

“เว่ยเว่ยเช่นขายของเจ้าค่ะ นางสมมติว่าข้าพาลูกค้ามาร้านน้ำชาด้วยเลยมีถ้วยชาสามถ้วย”

“ฮ่าๆ เจ้าทำไมไม่ให้น้องยืมสาวใช้เจ้าอีกสองคนมาเป็นลูกค้าสักหน่อย” “พวกนางเหน็ดเหนื่อยจนนอนหลับกันหมดแล้วเจ้าค่ะ”

“อ้าว! สาวใช้ของเจ้านี่ ไม่ได้เรื่องกันเลย”

“อย่าว่าเลยเจ้าค่ะท่านพ่อ ข้าเป็นคนอนุญาตให้พวกนางไปพักผ่อนเอง” องค์ชายที่ถูกซ่อนไว้ในตู้เสื้อผ้าเริ่มรู้สึกอึดอัดและหายใจไม่ออก ทรงพยายามขยับตัวทว่าเสื้อผ้ามากมายของนางกลับแน่นจนทำให้ตู้ขยับ

กึก! กึก!

“เอ๊ะ! ตู้เสื้อผ้าเจ้าเหตุใดจึงขยับแรงเช่นนั้น?”

“สงสัยจะมีหนูอยู่ข้างในเจ้าค่ะ เดี๋ยวข้าไปจัดการเองท่านพ่อ!” ชิงหลานรีบลุกขึ้นไปเปิดประตูข้างหนึ่งของตู้เสื้อผ้าแล้วชะโงกหน้าเข้าไปกระซิบ

“ทรงนิ่งๆ หน่อยสิเพคะ! ท่านพ่อสงสัยแล้ว!”

“ข้าหายใจไม่ออก เจ้าช่วยแง้มประตูไว้สักนิดสิ!”

“เพคะ”

ชิงหลานขยับถอยออกมาก่อนจะแสร้งร้อง “นี่แน่ะ! เจ้าหนูร้าย! ออกมาเดี่ยวนี้นะ! นั่นๆ วิ่งไปโน่นแล้ว!”

ชิงเว่ยเว่ยรีบวิ่งมาสมทบ “มันวิ่งไปทางหน้าต่างแล้วพี่รอง!” นางช่วยชี้มั่วซั่วไปทางหน้าต่างเพื่อช่วยพี่สาว

“เฮ้อ! แย่จริง จับมันไม่ได้อีกแล้ว” ชิงหลานถอนหายใจก่อนจะเดินไปงับบานหน้าต่าง และกลับมาปิดประตูตู้เสื้อผ้าโดยเหลือช่องว่างเอาไว้ให้องค์ชาย ได้หายใจ

“ช่างเถอะ! พรุ่งนี้พ่อจะให้พวกบ่าวมาช่วยกันตรวจเรือนเจ้าให้ทั่วเอาล่ะ! พวกเจ้าเล่นกันต่อตามสบายเถอะ พ่อจะกลับไปพักผ่อนก่อน”

“เจ้าค่ะ!” สองพี่น้องรับคำเสียงใส หันมามองหน้ากันอย่างโล่งอก ชิงเว่ยเว่ยรีบเดินไปเกาะแขนบิดาออกไปส่งถึงหน้าประตูเรือน

ชิงหลานรีบพุ่งไปเปิดประตูตู้เสื้อผ้า ดึงแขนองค์ชายสิบห้าออกมา

“เป็นอย่างไรบ้างเพคะ?”