เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 38

จังฮูหยินก้มลงมองสีหน้าของบุตรสาวที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงด้วยความสุขสม คงจริงอย่างที่มีคนกล่าวไว้....เมื่อรู้ทุกข์จึงจะรู้สุข....เมื่อวานนางคิดว่าตนเองต้องสูญเสียบุตรสาวเพียงคนเดียวไป หัวใจราวถูกควักออกมาบีบจนแทบจะหายใจไม่ออกทว่าวันนี้ราวกับได้ของมีค่าที่สุดในโลกมนุษย์

ร่างกายของหลานเอ๋อร์นับตั้งแต่ตกลงไปในแม่น้ำยามฤดูหนาวปีที่นางอายุเก้าขวบเริ่มป่วยกระเสาะกระแสะเป็นต้นมา จากเด็กหญิงร่าเริงและซุกซนกลับไม่อาจออกจากห้องไปเที่ยวเล่นตามใจได้อีก นางได้แต่มองความหงอยเหงาของบุตรสาวด้วยดวงใจทุกข์ตรม เงินทองที่มีไม่มากนักถูกเอามาใช้เป็นค่ารักษาไปจนหมดสิ้น จังฮูหยินเจ็บปวดใจที่ไม่อาจพาบุตรสาวมารักษากับหมอในเมืองหลวงได้ มีเพียงท่านหมอฉินในอำเภอเฉินที่แม้จะมิได้มีวิชาแพทย์สูงส่งแต่กลับมีเมตตายิ่งใหญ่คอยหยิบยื่นยาสมุนไพรเพื่อพยุงอาการให้มิได้ขาด ทำให้หลานเอ๋อร์ยังคงมีชีวิตสืบต่อมาได้

ก่อนหน้านี้หลานเอ๋อร์เคยฝากตัวเป็นศิษย์ของอาจารย์เหยียนร่ำเรียนวิชาอยู่ในเรือนของนายอำเภอเฉินร่วมกับบุตรหลานผู้มีอันจะกิน ทว่าหลังจากอุบัติเหตุครานั้น หลานเอ๋อร์ก็จำต้องเก็บตัวอยู่แต่ในเรือนมิได้ย่างเท้าออกไปที่ใดอีก ห้าปีของความเจ็บป่วย เด็กหญิงทำได้เพียงนั่งๆ นอนๆ อยู่ในห้องนอนเพราะร่างกายนางอ่อนแอเกินจะโดนอากาศที่แปรปรวนภายนอกได้โดยไม่บอบช้ำ อาศัยว่าจังฮูหยินเป็นผู้อ่านออกเขียนได้จึงสอนบุตรสาวจนนางเขียนอ่านได้คล่อง เวลาส่วนใหญ่ของหลานเอ๋อร์จึงหมดไปกับการอ่านหนังสือที่อาจารย์เหยียนนำมาให้หยิบยืม

“หิวน้ำ...” เสียงแผ่วเบาแหบแห้งนั้นทำให้จังฮูหยินยิ้มกว้าง

“หลานเอ๋อร์ เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?” ฮูหยินลูบศีรษะบุตรสาวด้วยความรักใคร่

“ข้าหิวน้ำ”

จังฮูหยินรีบรินน้ำชาใส่จอกเล็กๆ จ่อที่ริมฝีปากของชิงหลานทันที สองวันแล้วที่บุตรสาวของนางดื่มได้เพียงน้ำกับน้ำข้าว ไม่ว่าจะกินอาหารใดเข้าไปหลานเอ๋อร์ล้วนอาเจียนออกมาจนหมด ยามนี้จังฮูหยินปล่อยให้เสี่ยวลิ่งไปกินข้าวอาบน้ำเสียก่อนแล้วค่อยมาผลัดเวรยามกันดูแลหลานเอ๋อร์

“ข้าอยากกินข้าวกับหมูผัด” หลังจากดื่มน้ำไปสามจอก หลานเอ๋อร์ก็เอ่ยออกมา จังฮูหยินได้ยินเช่นนั้นก็รีบละล่ำละลักรับปาก

“เจ้ารอแม่สักครู่ เดี๋ยวแม่ไปสั่งที่โรงเตี๊ยมข้างๆ ให้เจ้า”

เมื่อสตรีผู้นั้นออกจากห้องที่พักคนป่วยไป เผยมู่ซีจึงมองไปรอบๆ นับตั้งแต่ ลืมตาขึ้นมานางก็เห็นใบหน้างดงามนั้นเฝ้ามองด้วยความห่วงใย ครั้นยกมือสองข้างขึ้นดู มือของนางกลายเป็นมือของเด็กหญิงที่อายุยังไม่ถึงวัยปักปิ่น นางจึงลุกขึ้นนั่ง มองซ้ายมองขวา ในห้องนี้ไม่มีกระจกให้นางส่องดูใบหน้า เผยมู่ซีจึงสะบัดผ้าห่มออกมองดูขาของตน

‘ข้ามีขาและเท้า....ไม่ใช่ดวงวิญญาณอีกต่อไปแล้ว’

เมื่อทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่ชั่วยามก่อนหน้านี้ นางจะจำได้ว่าตนเองถูกแสงสีทองของผ้ายันต์ในมือเด็กหญิงดูดเข้าไป

...นี่นางเข้ามาอยู่ในร่างของเด็กหญิงผู้นั้นเสียแล้ว....

เผยมู่ซีคิดถึงนิยายที่นางเคยฝากบ่าวรับใช้ซื้อมาจากตรอกคนโฉด คุณชายท้ายตรอกเคยเขียนเรื่องหนึ่งที่เกี่ยวกับการกลับชาติมาเกิด นางอ่านแล้วนึกสงสัยว่าชาติหน้ามีจริงหรือไม่? บัดนี้นางตายไปแล้วจริงๆ แต่วิญญาณกลับมิได้ไปเกิดใหม่อย่างที่คุณชายท้ายตรอกกล่าวไว้แต่กลับมาอยู่ในร่างของเด็กหญิงผู้หนึ่ง...มิรู้ว่าเช่นนี้เรียกเกิดใหม่หรือไม่? แต่หากจะนับจริงๆ นี่ก็คือชาติที่สองของนาง

ร่างกายของหลานเอ๋อร์ผู้นี้ผอมบางนัก เรี่ยวแรงที่นางอยากจะใช้ให้ได้ดั่งใจก็ไม่มี เห็นทีนางคงต้องใช้เวลาฟื้นตัวอีกพักใหญ่ สตรีที่เรียกตนเองว่าแม่ผู้นั้นดูแล้วใจดีมีเมตตา เผยมู่ซีคิดว่าคงจะอยู่กับท่านแม่ใหม่ผู้นี้ได้อย่างมีความสุข

“คุณหนูฟื้นแล้วหรือเจ้าคะ? สวรรค์ช่างเมตตาเสียจริง!” หญิงรับใช้ที่นางเห็นบนรถม้ากรากมาจับแขนอยู่ข้างเตียง

เผยมู่ซีได้แต่ยิ้มแห้งๆ ตอบกลับไป นางยังไม่รู้สาวใช้ผู้นี้มีชื่อใด? ได้แต่รอให้พวกเขาเรียกชื่อกันและกันก่อน บทบาทคนป่วยก็เล่นมิได้ยากสักเท่าใด? ตอนที่นางอยู่จวนสกุลเผยก็เสแสร้งอยู่บ่อยๆ นางจึงทำท่าอ่อนแรง ยกมือขึ้นเกาะแขนสาวใช้เอาไว้

“คุณหนูเหนื่อยหรือเจ้าคะ? นอนลงพักผ่อนก่อนเถิด ท่านไม่ได้กินอาหารตั้งสองวันก็คงจะไร้เรี่ยวแรง” เสี่ยวลิ่งประคองคุณหนูผู้บอบบางแทบจะเห็นกระดูกลงนอนสายตาของสาวใช้เต็มไปด้วยความรักและเวทนาจนเผยมู่ซีรู้สึกได้

‘ร่างเดิมของข้าแหลกเหลวไปแล้ว เห็นทีคงต้องอาศัยร่างนี้อยู่อีกนานเลยเทียวหรือไม่ก็อาจจะกลายเป็นเด็กคนนี้ไปเลย’

ครั้นนอนลงเผยมู่ซีก็หลับตาลองพิจารณาดูว่าในร่างกายนี้มีวิญญาณอื่นอยู่อีกหรือไม่? วิญญาณของหลานเอ๋อร์หายไปที่ใด? หรือว่าจะหายไปเหมือนหยวนจุนที่นางไม่มีโอกาสได้ทักทาย? เมื่อนางนอนนิ่งๆ ความทรงจำของหลานเอ๋อร์ก็ค่อยๆ หลั่งไหลให้นางได้รับรู้

.....ความสุข ความทุกข์ ความรัก ความชัง ความปรารถนาและความห่วงใย เผยมู่ซีไม่รู้ตัวว่าน้ำตาของตนไหลออกมาเป็นสาย นางเคยคิดว่าชีวิตตนเองในตระกูลเผยน่าสงสารนัก...แท้จริงยังมีชีวิตของหลานเอ๋อร์ที่น่าสงสารยิ่งกว่า!

พลันเผยมู่ซีรู้สึกว่าตนเองนึกอยากจะใช้ชีวิตในร่างของหลานเอ๋อร์ผู้นี้ให้ดีและทำให้ชีวิตของจังฮูหยินและเสี่ยวลิ่งสาวใช้ผู้แสนดีสุขสบายยิ่งกว่าเดิม

“หลานเอ๋อร์หลับไปแล้วหรือ?” จังฮูหยินหิ้วเอาปิ่นโตไม้เข้ามาในห้อง

เสี่ยวลิ่งที่ซับน้ำตาให้คุณหนูด้วยความเป็นห่วงหันไปมองผู้เป็นนายแล้วพลางส่ายหน้า จังฮูหยินถลาเข้าไปวางปิ่นโตไม้ลงกับพื้น

“หลานเอ๋อร์ เจ้าเจ็บที่ใด? บอกแม่เร็วเข้า!”