เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 45

จังฮูหยินให้เสี่ยวลิ่งนำทางรถม้าของร้านเครื่องนอนขนของที่ซื้อกลับไปยังจวนก่อน ส่วนนางและหลานเอ๋อร์เดินต่อไปยังวัดพระโพธิสัตว์

“วัดลู่เซี่ยน...มีชื่อวัดด้วยหรือเจ้าคะ?”

“นับตั้งแต่องค์ชายสิบห้าเสด็จมาควบคุมการบูรณะที่นี่ตามพระดำรัสของฮ่องเต้ ก็ได้นำป้ายมงคลนามนี้มาด้วย เจ้าดูสินี่เป็นลายพระหัตถ์ของฮ่องเต้เทียวนะ นับว่าชาวอำเภอเฉินมีวาสนานัก”

เผยมู่ซีหน้าเผือดสีเมื่อได้ยินคำว่าองค์ชายสิบห้า

‘ชาติที่แล้วข้าก็ต้องเกี่ยวพันกับคนผู้นั้น...ชาตินี้ยังจะมารบกวนข้าอีกหรือ?’

ใจของนางลอยไปถึงเมื่อครั้งที่ท่านพ่อเอ่ยถึงคำมั่นสัญญาระหว่างสกุลเผยกับสกุลจูที่ต้องการจะให้ทายาทแต่งงานกัน เดิมที่สกุลเผยเองก็มิได้สนใจคำสัญญาปากเปล่านี้แล้ว เพียงแต่เผยอวี่หนิงเจ้าเล่ห์นักเมื่อได้ยินจากผู้เฒ่าผู้แก่ในตระกูลเอ่ยขึ้นเมื่อวันไหว้สองปีก่อนก็คิดแผนร้ายออกมาได้

บุตรีของสกุลจูที่ตบแต่งเข้าไปในวังหลวงรัชกาลก่อนได้เป็นถึงสนมเอกมีพระโอรสคือองค์ชายสิบห้า หากนับแล้วในสกุลจูยามนี้คนชั้นหลานที่ยังโสดก็อยู่ในลำดับขององค์ชายผู้นี้ ใต้เท้าเผยอวี่หนิงยามนั้นหวังจะดองญาติกับราชวงศ์จึงได้หยิบยกเอาคำสัญญาของคนรุ่นก่อนมาบีบสนมจูทำให้นางต้องตกปากรับคำว่าจะให้องค์ชายสิบห้าอภิเษกสตรีตระกูลเผยเป็นพระชายา

...เพราะความโลภของบิดาทำให้เผยมู่ซีต้องตกที่นั่งลำบาก...

ตั้งแต่ยังไม่หมั้นหมาย องค์ชายสิบห้าที่รู้ว่าถูกบีบคั้นจากใต้เท้าเผยขุนนางระดับสามของกรมกลาโหมก็รู้สึกเกลียดชังเผยมู่ซีตั้งแต่ยังไม่เห็นหน้า ทรงประกาศให้สหายที่ร่วมดื่มในภัตตาคารได้รู้ทั่วกันว่าพระองค์รังเกียจสตรีตระกูลเผยยิ่งนัก

“ต่อให้นางอภิเษกสมรสในฐานะพระชายาเอก ข้าก็จะทำให้นางได้รู้ว่าการเข้ามาอยู่ในวังโดยที่เจ้าของวังมิได้ต้อนรับนั้น...ต้องอยู่ในสภาพเช่นใด?”

ถ้อยคำขององค์ชายสิบห้าที่เอ่ยในคืนนั้นเป็นที่ซุบซิบกันไปทั่วเมือง เย่วหยวนจุนสาวใช้ตระกูลเผยได้ยินเข้าในตอนที่นางไปแวะโรงน้ำชานกระจิบเพื่อซื้อขนม ดอกกุ้ยฮวาจึงนำความมาถ่ายทอดให้คุณหนูได้ฟัง เผยมู่ซีนึกโมโหจึงลอบออกจากจวนปลอมเป็นหนุ่มน้อยไปนั่งที่โรงน้ำชาอยู่สองวัน เรื่องนินทาหลายเรื่องจึงผ่านเข้าหูนาง รวมถึงเรื่องน่ารังเกียจของใต้เท้าเผยผู้เป็นบิดาด้วย

ในหมู่ขุนนางล้วนรู้กันดีกว่าใต้เท้าเผยทะเยอทะยานอยากจะเลื่อนขั้นเพียงใด พยายามสืบเสาะหาตระกูลขุนนางที่กำลังรุ่งเรืองแล้วเสนอบุตรสาวของตนให้เป็นลูกสะใภ้ ทว่าขุนนางใหญ่พวกนั้นกลับไม่ยอมตกปากรับคำโดยง่าย ครั้นรู้ว่าตระกูลเผยมีคำมั่นสัญญากับตระกูลจูจนทำให้องค์ชายสิบห้าต้องรับเอาบุตรสาวคนโตของเผยอวี่หนิงไว้เป็นพระชายาเอกต่างโจษจันกันทั่วไม่ว่าจะในภัตตาคารบึงหงส์ โรงน้ำชา เหลาสุรา ไปจนถึงหอคณิกาล้วนพูดคุยกันเรื่องนี้อย่างออกรส

“เผยอวี่หนิงผู้นี้เจ้าเล่ห์ยิ่งนัก ใช้คำสัญญาปากเปล่าของคนรุ่นก่อนมาทำให้คนรุ่นนี้ต้องอึดอัดใจแล้ว”

“องค์ชายสิบห้ายอมง่ายๆ งั้นหรือ?”

“ฮ่องเต้ทรงทราบเรื่องนี้จึงออกราชโองการพระราชทานสมรสแล้วนี่?”

“ไอหยา! เคราะห์ร้ายเป็นขององค์ชายสิบห้าแล้ว!”

เผยมู่ซีจึงได้รู้ว่าที่แท้บิดาของตนในสายตาของผู้อื่นเป็นคนเช่นใด? สมควรแล้วที่องค์ชายสิบห้าจะนึกรังเกียจนางโดยที่ยังมิได้ทำความรู้จัก แต่...นางก็ยังโกรธอยู่ดีที่องค์ชายสิบห้าปรามาสนางไว้เช่นนั้น ในเมื่อเป็นสมรสพระราชทานที่นางไม่อาจปฏิเสธได้จึงจำใจเตรียมตัวตามที่มามาหลี่จากวังหลวงให้คำแนะนำ

…ป่านนี้การตายของคุณหนูใหญ่ตระกูลเผยคงทำให้คนผู้นั้นโล่งใจไปแล้ว....

“หลานเอ๋อร์เจ้าอย่ามัวใจลอย ยกเท้าข้ามธรณีประตูด้วย ประเดี๋ยวจะหน้าคะมำเอานะ” เสียงเตือนของจังฮูหยินอยู่ใกล้ๆ ทำให้เผยมู่ซีเพิ่งระลึกขึ้นได้ว่านางกำลังจะเดินเข้าไปในศาลาใหญ่ของวัดพระโพธิสัตว์แล้ว

เผยมู่ซีคุกเข่าลงต่อหน้ารูปปั้นสีขาวขนาดใหญ่ของพระโพธิสัตว์กวนอิม จุดธูปอธิษฐานของให้ท่านย่าของนางสุขภาพร่างกายแข็งแรง

‘ท่านย่าข้าวาสนาน้อยนักไม่อาจจะอยู่แสดงความกตัญญูต่อท่านได้ บัดนี้มาอยู่ในร่างของผู้อื่น คงทำได้แต่เพียงขอพรจากพระโพธิสัตว์ให้ท่านสุขภาพแข็งแรง’

น้ำตาของเผยมู่ซีรื้นออกทางหางตา นางเกรงว่าจังฮูหยินจะสังเกตเห็นจึงรีบปาดน้ำตาโดยเร็วก่อนจะก้มลงกราบ เมื่อเงยหน้าขึ้นนางจึงเห็นว่าจังฮูหยินยังคงหลับตาพนมมืออธิษฐานอยู่ เมื่อจังฮูหยินลืมตาขึ้นก็เห็นชิงหลานจ้องตนตาแป๋วก็อดหัวเราะออกมามิได้

“เจ้าจ้องแม่เช่นนี้ สงสัยสิ่งใดหรือ?”

“ในมือของท่านแม่มีสิ่งใดหรือเจ้าคะ?”