เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 54

ก่อนจะพักกลางวันองค์ชายเรียกจิตรกรทุกคนให้มาเข้าเฝ้าที่ห้องโถงอาคารใหญ่ของวัด เผยมู่ซียืนอยู่เกือบท้ายแถว นางเงยหน้าขึ้นเหลือบมองบุรุษสูงศักดิ์ในอาภรณ์สูงค่าที่นั่งอยู่พระเก้าอี้กลางห้องด้วยความคลางแคลงใจ

...เขาคือหนึ่งในคนที่น่าสงสัยว่าอาจจะลงมือฆ่านาง....

ความเกลียดชังและรังเกียจของคนในราชวงศ์อาจจะก่อให้เกิดการลงมือที่คาดไม่ถึงและยากจะสืบสาวราวเรื่อง หากว่าองค์ชายสิบห้าไม่อยากแต่งงานกับคุณหนูใหญ่สกุลเผยจนลงมือทำให้กลายเป็นอุบัติเหตุเล่า? ข้อสงสัยอีกประการก็คือใต้เท้าเผยบิดาผู้เกรี้ยวกราดของนางกลับไม่ยอมตั้งข้อสงสัยใดๆ เพียงต้องการอยากทำพิธีศพให้เสร็จสิ้นไปโดยเร็ว...แม้ไม่อยากจะระแวงแต่นางก็เกรงว่าอาจจะเป็นฝีมือของคนผู้นั้น...คนที่ทำให้ท่านพ่อรีบกลบเกลื่อนทุกสิ่งให้หายไปกับชีวิตที่สิ้นลมของเผยมู่ซี

...คนทั้งสองล้วนมีเหตุผลที่มากพอจะฆ่านางได้ทั้งนั้น!

ชิงหลานยืนก้มหน้าสองมือที่กุมกันจนกลายเป็นการหยิกนั้นอยู่ในสายตาของหมิงเฉิงอวี่

‘เด็กคนนี้แปลกนัก...คล้ายคนมีความอัดอั้นหัวใจอยู่มากเทียว ยามที่นางลอบมองข้าก็เหมือนเกลียดชังเสียนัก’

“ที่ข้าเรียกพวกเจ้าทั้งหมดมาเข้าเฝ้าวันนี้ ข้าได้ให้ตัวแทนของอาจารย์จ้าวประเมินผลงานเบื้องต้นของพวกเจ้าแล้ว อนุญาตให้เบิกค่าแรงในส่วนที่ทำงานเรียบร้อยแล้ว ผู้ใดที่รู้ตัวว่าตนเองทำงานเสร็จก็ไปเข้าแถวรับเงินด้านโน้น”

“ขอบพระทัย พะยะค่ะ” เหล่าจิตรกรรีบค้อมศีรษะกล่าวขอบคุณเป็นเสียงเดียวกัน งานรับใช้ราชวงศ์มักจะได้รับค่าจ้างมากกว่างานอื่นเสมอ หากไม่ติดว่ารับปากทำงานอื่นไว้ก่อนแล้วหลายคนก็อยากจะมารับการคัดเลือกกับองค์ชายสิบห้าด้วย

“ชิงหลาน เจ้าเข้ามานี่!” พระสุรเสียงทรงพลังนั้นเรียกเด็กหญิงที่อยู่ท้ายแถวจนนางสะดุ้ง

‘นี่องค์ชายคงไม่รู้หรอกนะว่าข้ากำลังสงสัยเขาอยู่?’ นางคิดพลางสาวเท้าเข้าไปตรงหน้า ในใจกลับว้าวุ่นนึกถึงสิ่งที่ตนเองฟังมา อีกทั้งยังมีฝันร้ายที่ทำให้นางนอนหลับได้ยากเย็นนั้นอีก

“เจ้ายังมิได้มีรายชื่อในบันทึกจิตรกรนั้น แต่ข้าจะให้เงินค่าแรงเจ้าเบื้องต้นไปก่อน รอให้อาจารย์จ้าวกลับมาอีกทีจึงจะลงชื่อเจ้าในบันทึกเช่นเดียวกับจิตรกรผู้อื่น” องค์ชายหันไปหาองครักษ์กัว คนผู้นั้นจึงล้วงเอาถุงผ้าเล็กๆ ออกมาถวายแด่องค์ชาย “มารับเงินของเจ้าสิ! ห้าตำลึงก็คงมากพอจะเป็นค่ายาและอาหารฟื้นกำลังเจ้ากระมัง?”

เผยมู่ซียืนมองพระหัตถ์ที่มีถุงเงินวางอยู่ นางเดินเข้าไปใกล้ๆ ยื่นมือสองข้างออกไปรอรับ องค์ชายจึงทรงวางถุงเงินลงบนฝ่ามือของนาง

“ขอบพระทัยเพคะ”

สาวน้อยมิได้ยิ้มกว้างอย่างที่องค์ชายทรงคาดเอาไว้ นางเพียงเบิกตาขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำว่าห้าตำลึง ส่วนพระพักตร์ของพระองค์นั้นนางแทบจะไม่มอง หมิงเฉิงอวี่รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันควัน....

‘เด็กคนนี้! มีแค้นมาแต่ชาติก่อนกับข้าหรือไร? สตรีทั้งเมืองหลวงล้วนหาวิธีทำให้ข้ามองหน้า มีแต่เจ้า...เจ้าเด็กอมโรค...ที่กล้ารังเกียจเดียดฉันท์ข้า’

กัวเฉินกับจงเหยียนสององครักษ์คู่ใจเห็นว่าคุณหนูชิงยังคงมีท่าทีไม่ยี่หระกับองค์ชายอยู่เช่นเดิมก็เริ่มรู้สึกไม่ชอบมาพากล พวกเขาทั้งสองหันไปสบตากันแวบหนึ่ง

“องค์ชาย ได้เวลาเสวยแล้วพะยะค่ะ” เมื่อเห็นชิงหลานถอยเท้าออกไปยอบกายลาแต่องค์ชายสิบห้ายังคงนิ่งจ้องนางนิ่งอยู่ องครักษ์กัวก็รีบกราบทูลเรียกสติองค์ชายเพราะเกรงว่าพระองค์จะทรงหงุดหงิดกว่าที่ควรจะเป็น

“เจ้าเห็นหรือไม่? เด็กโอหังผู้นั้นยังคงทำตัวเหมือนเกลียดข้าอยู่เช่นเดิม แม้ท่าทีดีใจที่ได้รับเงินนางก็ยังไม่ยอมแสดงออกมา” ถึงแม้จะพยายามเตือนตนเองว่าชิงหลานเป็นเพียงเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่มิได้มีสิ่งใดเกี่ยวพันกับพระองค์ แต่สุดท้ายในยามเผชิญหน้ากับนาง หมิงเฉิงอวี่กลับรู้สึกทนสายตาเกลียดชังคู่นั้นมิได้แม้นางจะพยายามก้มหน้าทุกคนที่พบกัน แต่ยามใดที่นางเผลอลอบมองมา องค์ชายกลับรู้สึกว่านางส่งรังสีอำมหิตมาด้วยทุกครั้ง

“กลับเรือนรับรองเถิดพะยะค่ะ วันนี้จะมีคนมาส่งข่าวสำคัญ”

“อืม...”

เสี่ยวลิ่งเดินวนเวียนรออยู่นอกอาคารนางคอยชะเง้อดูว่าเมื่อใดคุณหนูของตนจะออกมาเสียที จิตรกรส่วนหนึ่งเดินออกมาสีหน้ายิ้มแย้มพวกเขาต่างถือถุงเงินติดมือออกมากันถ้วนหน้า

“คุณหนูเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ?”

“ข้ายังไม่มีชื่อในบันทึกจิตรกกรเลยน่ะสิ!” สีหน้าของชิงหลานดูไม่ค่อยดีนัก เสี่ยวลิ่งได้ยินก็หน้าเสีย...ความหวังที่จะได้เครื่องนอนครบชุดของนางคงจะสลายไปกับสายลมหนาวเสียแล้ว “แต่...ข้าก็ได้เบิกเงินล่วงหน้ามาตั้งห้าตำลึงเทียวนะ”

“ปัดโธ่! คุณหนูแกล้งข้านี่ หลอกให้ข้าตกใจแทบแย่”